Δελφίνια «φωνάζουν» για να αντισταθμίσουν την ανθρωπογενή ηχορύπανση

Όλοι έχουμε βιώσει την απογοήτευση της προσπάθειας να κρατήσουμε μια συζήτηση σε μια παμπ ή εστιατόριο. Τώρα ερευνητές έδειξαν ότι τα δελφίνια μπορεί να αντιμετωπίζουν ένα παρόμοιο σενάριο, δείχνοντας ότι «φωνάζουν» μεταξύ τους όταν έρχονται προερχόμενη από την ανθρώπινη δραστηριότητα ηχορύπανση.

Τα ευρήματα αποκάλυψαν ότι ένα θορυβώδες περιβάλλον δυσκολεύει τα δελφίνια να επικοινωνήσουν και να συνεργαστούν σε εργασίες, αυξάνοντας την ανησυχία για τις επιπτώσεις της ανθρώπινης ηχορύπανσης στη θαλάσσια ζωή.

«Σε μια πολύ θορυβώδη παμπ ανακαλύπτουμε ότι αυξάνουμε την ένταση της φωνής μας», δήλωσε η Pernille Sørensen, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και συγγραφέας της έρευνας, η οποία δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Current Biology. «Τα δελφίνια αντιδρούν με παρόμοιο τρόπο – προσπαθούν να αντισταθμίσουν, αλλά υπάρχουν κάποιες παρεξηγήσεις».

Τα δελφίνια είναι κοινωνικά, ευφυή ζώα, που βασίζονται σε σφυρίγματα για να επικοινωνούν και χρησιμοποιούν τον ηχοεντοπισμό για να κυνηγούν και να πλοηγούνται. Έτσι, ο θόρυβος που παράγεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα, όπως οι γεωτρήσεις και η ναυτιλία, έχει δυνητικά επιβλαβείς επιπτώσεις στην υγεία των θαλάσσιων πληθυσμών.

Τι έδειξε η τελευταία μελέτη

Σύμφωνα με τον Guardian η τελευταία μελέτη αφορούσε ένα ζευγάρι δελφινιών, τη Delta και τη Reese, και εξέτασε πώς επηρεάζεται η ικανότητά τους να συνεργάζονται από το θόρυβο του περιβάλλοντος. Τα δελφίνια έπρεπε να συνεργαστούν για να πατήσουν και τα δύο το δικό τους υποβρύχιο κουμπί που ήταν τοποθετημένο σε κάθε άκρη μιας λιμνοθάλασσας μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το ένα από το άλλο – ένα έργο που κάποιοι άνθρωποι θα δυσκολεύονταν να συντονίσουν. Απελευθερώνονταν από ένα σημείο εκκίνησης κατά τη διάρκεια κάθε δοκιμής, ενώ σε ορισμένες δοκιμές, ένα από τα δελφίνια κρατήθηκε πίσω για πέντε έως 10 δευτερόλεπτα. Αυτό σήμαινε ότι τα δελφίνια έπρεπε να βασιστούν αποκλειστικά στη φωνητική επικοινωνία για να συντονίσουν το πάτημα του κουμπιού.

Όταν αυξανόμενα επίπεδα θορύβου αναπαράγονταν από ένα υποβρύχιο ηχείο, και τα δύο δελφίνια αντιστάθμιζαν αλλάζοντας την ένταση και το μήκος των φωνών τους για να συντονίσουν το πάτημα του κουμπιού. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπόρεσαν να αντισταθμίσουν πλήρως. Από τα χαμηλότερα στα υψηλότερα επίπεδα θορύβου, το ποσοστό επιτυχίας των δελφινιών μειώθηκε από 85% σε 62,5%, σύμφωνα με την έρευνα.

Τα δελφίνια άλλαξαν επίσης τη γλώσσα του σώματός τους, επαναπροσανατολίζονταν ώστε να κοιτάζονται πιο συχνά το ένα προς το άλλο σε υψηλότερα επίπεδα θορύβου και κολυμπούσαν κατά μήκος της λιμνοθάλασσας για να είναι πιο κοντά το ένα στο άλλο.

Τα υψηλότερα επίπεδα θορύβου ήταν συγκρίσιμα με αυτά που μερικές φορές παρατηρούνται σε θαλάσσια περιβάλλοντα ως αποτέλεσμα της ναυσιπλοΐας και των γεωτρήσεων.

«Παρά τις προσπάθειές τους να αντισταθμίσουν, παρά τα υψηλά κίνητρά τους και το γεγονός ότι γνωρίζουν τόσο καλά αυτό το συνεργατικό έργο, ο θόρυβος εξακολουθούσε να εμποδίζει την ικανότητά τους να συντονίζονται με επιτυχία», δήλωσε η Sørensen.

Οι θαλάσσιοι οργανισμοί βασίζονται στον ήχο

Ο ήχος ταξιδεύει 4,5 φορές ταχύτερα στο νερό από ό,τι στον αέρα, πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί θαλάσσιοι οργανισμοί έχουν εξελιχθεί ώστε να βασίζονται στους ήχους για να παρέχουν σημαντικές ενδείξεις για την πλοήγηση, την αναζήτηση τροφής, την αποφυγή θηρευτών και την επικοινωνία. Τα ασπόνδυλα και τα ψάρια ακούν ήχους σε χαμηλές συχνότητες, ενώ τα κητώδη (δελφίνια και φάλαινες) μπορούν να ακούσουν πολύ υψηλές συχνότητες, έως και 200Hz και χρησιμοποιούν επίσης ενεργό σόναρ για να ανιχνεύουν αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένης της λείας τους. Οι φάλαινες, που τραγουδούν σε χαμηλή συχνότητα, μπορούν να ακουστούν σε απόσταση έως και 16.000 χιλιομέτρων.

Όμως, κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, το υποβρύχιο ηχοτοπίο έχει αλλάξει ριζικά από ένα τοπίο που χαρακτηριζόταν κυρίως από φυσικούς ήχους σε ένα τοπίο όπου σε ορισμένες περιοχές κυριαρχεί η ανθρώπινη ηχορύπανση, από τη ναυτιλιακή κίνηση, τη σεισμική εξερεύνηση, τις γεωτρήσεις πετρελαίου και τα υπεράκτια αιολικά πάρκα. Η αύξηση του θορύβου έχει συνδεθεί με εκβρασμούς, ασθένεια αποσυμπίεσης και αλλαγές στη συμπεριφορά.

«Οι ίδιοι λόγοι που καθιστούν τον ήχο τόσο πλεονεκτικό για τα ζώα, τα καθιστούν επίσης ευάλωτα στην ενόχληση από τον θόρυβο του περιβάλλοντος», δήλωσε η Sοrensen.

Τον Σεπτέμβριο του 2020, η Αυστραλία βίωσε τη μεγαλύτερη «προσάραξη» φαλαινών που έχει καταγραφεί στην ιστορία, κατά την οποία 450 φάλαινες βρέθηκαν ξεβρασμένες στη δυτική ακτή της Τασμανίας, οι περισσότερες από τις οποίες έπρεπε να υποβληθούν σε ευθανασία λόγω των χαμηλών πιθανοτήτων επιβίωσής τους. Ορισμένοι συνέδεσαν το φαινόμενο με την υποβρύχια ηχορύπανση.