Δημήτρης Γισγάκης: Ο κρουστός της καρδιάς μας

#hellines zwme Πορτραίτα
echaritygr
4 Ιουνίου 2019
0
349
3 minutes read

Πάθος για την μουσική, αγάπη και χαμόγελο είναι όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο που όσοι γνωρίζουμε αγαπάμε ιδιαίτερα. Με άλλα λόγια ο «κρουστός της καρδιάς μας», ο υπέροχος Δημήτρης Γισγάκης, ο άνθρωπος που έχει ένα δικό του τρόπο και κάνει κάθε του καλλιτεχνική εμφάνιση ξεχωριστή μέσα από το χιούμορ του και τη μοναδική επικοινωνία που έχει με το κοινό του.

Ο Δημήτρης Γισγάκης αποδέχτηκε την πρόσκληση της οικογένειας του #echaritygr και φιλοξενείται έτσι σήμερα στην ενότητα #zwme ως ένας από τους πιο ξεχωριστούς #hellines της μουσικής. Είναι ο άνθρωπος που σε κάθε τραγούδι, ξέρει να βάζει την δική του πινελιά και το δικό του χρώμα. Ελάτε να τα μάθουμε όλα μαζί μέσα από την συζήτηση που είχαμε με τον Δημήτρη Γισγάκη.

https://www.youtube.com/watch?v=FDxC83Vbg3c

Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Δημήτρη σε ευχαριστούμε για την αποδοχή της πρόσκλησής μας. Το πάθος και η αγάπη σου για την μουσική είναι μεγάλο. Ποιο ήταν το ερέθισμα σου για να ασχοληθείς μαζί της; Γιατί επέλεξες τα κρουστά και όχι κάποιο άλλο μουσικό όργανο;

Δημήτρης Γισγάκης: Ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνεις και εσύ Αλεξάνδρα μου και βέβαια το #echaritygr. Κατ’ αρχάς, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ασχολούμαι με τη μουσική. Τα πρώτα μου τύμπανα, ήταν οι κατσαρόλες και τα μαξιλάρια των καναπέδων και για μπακέτες είχα τις βελόνες πλεξίματος της μάνας μου. Σε ηλικία βέβαια 6-7 χρονών. Ο πατέρας μου ο συγχωρεμένος αν και δεν έπαιζε κάποιο όργανο με άκουγε να παίζω και να κρατάω εύκολα ρυθμό. Γι’ αυτό μου αγόρασε στα 9 μου χρόνια ένα σετ drums practice μη ξεκουφάνουμε και τους γείτονες. Όταν άρχισα να μαθαίνω καλά, αγόρασα ένα κανονικό σετ. Σε όλες τις εκδηλώσεις του Γυμνασίου στο τέλος της χρονιάς έπαιζα και τραγουδούσα. Μετά μπήκα σε μια μπάντα thrash metal. Και για χρόνια έπαιζα μόνο metal. Ξεκίνησα σαν ντράμερ δηλαδή. Δεν ήθελα να μάθω κάτι άλλο. Λες και από πάντα ήθελα να γίνω αυτό. Αυτό είναι λοιπόν το ξεκίνημα μου.

Τα πρώτα μου τύμπανα, ήταν οι κατσαρόλες και τα μαξιλάρια των καναπέδων και για μπακέτες είχα τις βελόνες πλεξίματος της μάνας μου.

Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Σε όλες σου τις εμφανίσεις γίνεσαι ένα με το κοινό και αυτό είναι κάτι πολύ όμορφο. Πόσο εύκολο είναι ένας μουσικός να αποκτήσει επαφή με το κοινό του; Τι προσόντα πρέπει να έχει;

Δημήτρης Γισγάκης: Μου αρέσει να επικοινωνώ με τον κόσμο πολύ. Για μένα είναι εύκολο και συγχωρέστε με αν ακούγεται ψωνίστικο αλλά έτσι είμαι. Δεν είναι καθόλου επιτηδευμένο. Είμαι καθαρά ο εαυτός μου. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Περνάω καλά εγώ πάνω από όλα. Αν είσαι ο εαυτός σου και περνάς καλά με αυτό που κάνεις, το καταλαβαίνει ο κόσμος νομίζω. Όπως και το αντίθετο.

Αν είσαι ο εαυτός σου και περνάς καλά με αυτό που κάνεις, το καταλαβαίνει ο κόσμος νομίζω. Όπως και το αντίθετο.

Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Αρκετές φορές έχεις συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως είναι για παράδειγμα ο Λεωνίδας Βελής. Πως νιώθεις που μέσα από την δουλειά αυτή σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζεις σπουδαία πρόσωπα;

Δημήτρης Γισγάκης: Αυτό είναι αλήθεια. Σε αυτή τη δουλειά έχω γνωρίσει αρκετούς καλλιτέχνες. Και ελπίζω να γνωρίσω και άλλους. Έχω γνωρίσει απίστευτους μουσικούς. Και μια που μου δίνετε την ευκαιρία, να πω κάποια πράγματα. Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς κάποιους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και με βοήθησαν να εξελιχθώ μουσικά, πάνω στο “παίξιμο” να μάθω γενικά καινούρια πράγματα. Πρώτος και καλύτερος ο Σάκης Χαβιάρας που με πήρε στην μπάντα του και επένδυσε σε μένα. Ο Μανώλης Ζαχαρίου ο εξαιρετικός αυτός μουσικός που ακόμα και τώρα με βοηθάει πολύ. Επίσης ο Βίκτωρας Πολιανιδης που δεν είναι απλά ένα αφεντικό. Είναι ένας φίλος, αδερφός, πατέρας. Που είναι δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Ξέρει αυτός. Θα μπορούσα να λέω ευχαριστώ πολλή ώρα. Αλλά αυτοί που τους αγαπώ το ξέρουν. Και ξέρουν ότι τους ευχαριστώ πολύ για ότι έχουν κάνει για μένα.

https://www.youtube.com/watch?v=8SPweBLoviE

Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Στην σημερινή Ελλάδα του «κοινωνικού πανικού» επιβιώνει ένας μουσικός; Πόσο εύκολο είναι;

Δημήτρης Γισγάκης: Στις δύσκολες εποχές που ζούμε η επιβίωση είναι ένα καθημερινό στοίχημα για όλους. Πόσο μάλλον για ένα μουσικό. Δουλειές δεν υπάρχουν πολλές. Τα χαϊλίκια του “7 μέρες και 6 μέρες τη βδομάδα” έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Και δυστυχώς όπως σε όλους τους χώρους και στον δικό μας υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και λυκοφιλίες. Άνθρωποι που τους θεωρείς δικούς σου και θα πατήσουν επί πτωμάτων για το δικό τους όφελος. Χρήμα, προβολή κλπ. Εγώ έχω μάθει όμως στη ζωή μου τους τοξικούς ανθρώπους να τους απομακρύνω από την ζωή μου. Το συμπέρασμα είναι ότι η μουσική δεν είναι είδος πρώτης ανάγκης, αλλά διασκέδαση και αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι μουσικοί που ζουν από αυτό και μόνο να περνάνε δύσκολα.

Ακούς στο Ραδιόφωνο 10 τραγούδια και νομίζεις ότι είναι το ίδιο με παραλλαγές και η φωνή ανήκει στον ίδιο τραγουδιστή.

Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Πως επηρέασε η διάδοση του internet την μουσική βιομηχανία και τους καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια; Είναι σύμμαχος ή εχθρός για νέους καλλιτέχνες;

Δημήτρης Γισγάκης: Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από το διαδίκτυο από χιλιάδες τραγούδια καινούρια και παλιά ή επανεκτελέσεις. Κάποτε για να γίνει γνωστό ένα τραγούδι έπρεπε να πας να αγοράσεις τον δίσκο του καλλιτέχνη ή να πας να τον ακούσεις στο μαγαζί που τραγουδούσε. Τώρα με τις κατάλληλες προϋποθέσεις και γνωριμίες, ένα τραγούδι μπορεί να γίνει γνωστό σε μερικές ώρες. Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό γιατί ο οποιοσδήποτε μπορεί να ανεβάσει ένα βίντεο και αν αρέσει μπορεί να παίζει για πολύ καιρό. Αν όμως δεν αρέσει – και εδώ έρχεται το κακό – μπορείς από αστέρι του κινηματογράφου και του πενταγράμμου να γίνεις πολύ εύκολα ένας της σειράς.

Γι’ αυτό τα πιο πολλά τραγούδια από την χρυσή εποχή των δίσκων βινυλίου είναι και διαχρονικά. Ενώ τώρα δεν υπάρχει έμπνευση. Είτε διασκευές θα κάνουν ή τραγούδια χαμηλού κόστους και επιπέδου. Ακούς στο Ραδιόφωνο 10 τραγούδια και νομίζεις ότι είναι το ίδιο με παραλλαγές και η φωνή ανήκει στον ίδιο τραγουδιστή.

Αλεξάνδρα Παπαδημητρίου: Πόσο εύκολο είναι να αναπτύξεις φιλίες σε έναν χώρο όπως αυτό της μουσικής που φαντάζει αρκετά ανταγωνιστικός;

Δημήτρης Γισγάκης: Δύσκολα κάνεις φιλίες μέσα στο χώρο. Γιατί είναι πολύ ανταγωνιστικός. Αλλά όταν κάνεις φιλίες πραγματικές δεν τις αλλάζεις με τίποτα. Θα έδινες και τον εαυτό σου ακόμα για τους φίλους σου. Πάντως μια φιλιά με ένα μουσικό, δύσκολα δημιουργείται αλλά πολύ εύκολα χαλάει.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.