Μαζί Μόνοι και ίδιοι… | Ζήσε ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

editorial
echaritygr
29 Ιανουαρίου 2019
0
411
3 minutes read

Η λέξη από μόνη της, δε μου κάνει. Το να είσαι, να “περνιέσαι”, να “φαίνεσαι” ή να σε νομίζουν για “ασθενή”, είναι από μόνη της μια συνθήκη άμεσου στιγματισμού. Θέλω να πω, δε μου “κολλάει” να ζούμε τόσο πιεσμένοι σε απόλυτες προσωπικές κάψουλες, χωρίς να μπορούμε να πάρουμε ίχνος αέρα, χωρίς να μπορούμε να αντικρίζουμε μια χαραμάδα ουρανό, δίχως να μπορούμε να κουβαλάμε παρά μόνο το βιος μας, τη ζωή μας, τον εαυτό μας. Το να σου φορτώνουν έναν ακόμη – άβολο τις περισσότερες φορές – εαυτό, είναι αναίτιο, είναι απάνθρωπο, είναι άκρως ακρωτηριαστικό στο σύνολο του εαυτού σου. Γιατί να σου προσθέτω μια ταμπέλα, γιατί να σου επιβαρύνω το “είναι” σου με μια ταυτότητα ασθένειας, χρόνιας ή μη, ενός εαυτού που μπορεί και τελικά να σε οδηγήσει στο να απαρνηθείς μια για πάντα τον ίδιο σου τον εαυτό;

Έχοντας εργαστεί και εξετάσει χρόνια ολόκληρα ένα ίσως από τα πιο στρουθοκαμηλικά και τραγικά λανθασμένα μεταφρασμένο και αντιληπτικά παρανοημένο συμβόλαιο ζωής, αυτό του #HIV που σχεδόν κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά είναι, σε ποια διάσταση πρέπει να το προσεγγίσεις και με ποιες λέξεις να το εκφράσεις, μπορώ να σου πω με μια προσαυξημένη σιγουριά πως είμαστε το “λάθος κεφάλαιο του λάθος λήμματος”…

Γιατί ένας άνθρωπος που ζει με μια συνθήκη, όποια κι αν είναι αυτή, ΠΡΕΠΕΙ ντε και σώνει να μπει στην λογική πως νοσεί, επειδή ΕΣΥ ο “υγιής” του κρεμάς μια ταμπέλα, του προσάπτεις μια άλλη ζωή που έχει μια αφετηρία και κάποια -κατά τη δική σου κρίση- αιτιατά, και στην τελική, ΠΟΙΟΣ είσαι ΕΣΥ που θα κρίνεις έναν άνθρωπο από την εξωτερική του εμφάνιση, τη ζωή του, τι του αρέσει και τι όχι, ποιο γονίδιο είναι λειτουργικό και ποιο ευθύνεται για μια πάθηση, για μια νόσο, για μια ασθένεια; Ο Άνθρωπος που ζει με μια Συνθήκη, όπως θες πες την – πλούσια είναι η γλώσσα μας, (αναπηρία, ασθένεια, νόσος, πάθηση, συμπεριφορά) ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ να είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Όταν κάποιον τον “βαπτίζεις” με βάση τη δική σου λογική, τη δική σου (στενή ως επί το πλείστον) αντίληψη, όταν τον μεταφράζεις στο μυαλό σου με τα δικά σου λόγια, με τις δικές σου λέξεις (βαριά βαριά δέκα λέξεις όλες κι όλες στη ζωή σου, άνοιξε κι ένα ρημαδοβιβλίο) τότε αυτός που πάσχει, αυτός που νοσεί, αυτός που είναι ανάπηρος και ΚΥΡΙΩΣ πολιτιστικά και κοινωνικά, είσαι ΕΣΥ. Η κοινωνία αρέσκεται να κουτσομπολεύει, να σχολιάζει, να κοιτά έξω από τον εαυτό, το σπίτι, την ζώνη και περιοχή ασφαλείας της και να κριτικάρει γιατί έτσι πιστεύει πως γλιτώνει από το αυτο-λιντσάρισμα και την αυτο-κριτική. Με το να “λιντσάρεις” κοινωνικά και να “κατακρεουργείς” πολιτιστικά τον άλλο, τον Απέναντι, τον Εκτός από Σένα, ΔΕΝ σημαίνει πως εσένα δεν σου λείπει κάτι. Πολλές φορές, μπορεί να σου λείπει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό το στοιχείο που “κατηγορείς” πως λείπει από τον άλλο κι ίσως σου λείπει εκείνο που πάλι ο ΑΛΛΟΣ έχει σε υπέρμετρο βαθμό εν αντιθέσει με ΣΕΝΑ. Σου λείπει το στοιχείο “Ανθρωπος” και έχεις περίσσια “ασθένειας, νόσου, πάθησης”… Σου λείπουν οι Πλάτες που σηκώνουν αυτή τη Συνθήκη. Σου λείπει το Σώμα που κουβαλάει την ψυχή που κουβαλάει με τη σειρά της την Συνθήκη!

Το τραγικότερο στην όλη υπόθεση, είναι πως την Αυτοδιάθεση της προσωπικότητας που ζει με μια Συνθήκη, την αποδυναμώνουν οι άσχημες κι απάνθρωπες αυτές συμπεριφορές και θέσεις. Όταν είσαι Ασθενής, Άνθρωπος που ζει και πορεύεται και οραματίζεται και ονειρεύεται και δημιουργεί, παράλληλα με μια Συνθήκη, δυστυχώς, φυλακίζεσαι και κλειδώνεσαι και αυτο-ακυρώνεσαι φοβισμένος, αδύναμος και ανάπηρος από τη δυναμικότητά σου, λόγω της γενικής κατακραυγής και κριτικής που θα σου ασκηθεί γιατί έτυχε να γεννηθείς ή να γίνεις κάτι διαφορετικό από τη μάζα.

Οι άνθρωποι που εργαστήκαμε και εξετάσαμε τους ασθενείς (αυτό τουλάχιστον που ορίζει η κλινική Ψυχολογία) ήρθαμε κάποια στιγμή σε απόλυτη μετωπική με την ασθένεια (σ.σ. Συνθήκη) και τα συμπτώματά της, τον πόνο του ασθενούς, το φόβο του, την αρκετές φορές ολοκληρωτική και κατακυριευτική μη προβλεψιμότητα της κατάστασής τους, την απόλυτη ήττα που δέχεται αμαχητί σχεδόν τόσο ο ίδιος ο ασθενής όσο και οι οικείοι του πολλές φορές. Έχουμε γίνει μάρτυρες της κατάρρευσης του ασθενούς αλλά και της ανατροπής, της χαράς, της ανάκτησης (έστω και στιγμιαία) του ελέγχου, της αβεβαιότητας, του θριάμβου της επιστροφής σε αυτό που η νομοτελειακή αντίληψη ονομάζει “υγεία”, της ένδοξης νίκης της ίδιας της ζωής.

Η ζωή του ασθενούς, (ΕΓΩ σιχαίνομαι αυτή τη λέξη) – προτιμώ να προσεγγίζω τον “ασθενή” ως συμβαλλόμενο επί Συνθήκης – σε όλα τα φάσματα της (η ζωή) έρχεται αντιμέτωπη με την ψυχολογία του την ίδια. Η ζωή φτάνει σε σημείο – λειτουργικά, συμπεριφορικά, αισθητικά και εκτελεστικά ακόμη – να αλληλεπιδρά με το άρρωστο αποδυναμωμένο σώμα, με την συνθήκη της ίδιας της ασθένειας και των κατάλοιπων που συμπαρασύρει, με κάθε δυσκολία που μπορεί να επιφέρει η ίδια η κατάσταση. Κι έτσι ο ασθενής, φτάνει να ζει, μια άλλη παράλληλη πραγματικότητα, αυτή της ασθένειας, μια πραγματικότητα όπου ο χρόνος κινείται σε δύο παράλληλες γραμμές. Η μια, αυτή της συμβατικής του ροής και η άλλη μιας υποκειμενικής αντίληψης που
οδηγεί στην αίσθηση ενός σταματημένου χρόνου.

Οι δύο αυτές πραγματικότητες, μαζί με μια τρίτη, αυτή του Μεγάλου Άλλου, αυτού που εκτός του χώρου του Ασθενούς θα κρίνει, θα σχολιάσει, θα χλευάσει ή θα δείξει με το “δάχτυλο”, δημιουργούν ένα πλέγμα από Τρεις Τοξικές Πραγματικότητες που βιώνονται σε έναν ενδιάμεσο χώρο μεταξύ του χώρου του «ήταν»
και του χώρου «θα γίνει», έναν μεταβατικό χώρο που απέχει και παράλληλα σηματοδοτείται από το «γίνεται», από το ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΟ ΠΑΡΟΝ. Έτσι τρεις πραγματικότητες, γίνονται το ΑΠΟΛΥΤΟ ψέμα της ζωής ενός Ασθενούς και χάνει την Προσωπική του Πραγματικότητα. Ο ενδιάμεσος μεταβατικός χωροχρόνος, εμπλέκεται με την χωροχρόνο της εσωτερικής πραγματικότητας, – αυτού που αισθάνεται πως ζει και ανήκει ο Ασθενής έχοντας μεγεθύνει την Ασθένεια στο ΑΠΟΛΥΤΟ ΕΓΩ του – και της εξωτερικής πραγματικότητάς του, αυτού που ζει και βιώνει και αισθάνεται ως ΑΝΘΡΩΠΟΣ με μια Συνθήκη, όποιας ποιότητας κι όποιας υπόστασης.

Πιο πολύ και πάνω από όλες τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας Ασθενής (ας τον λέμε έτσι για να μπορεί να γίνεται αντιληπτός ο ωφελούμενος του άρθρου) εκείνο που με λυπεί αφάνταστα είναι ο διαχωρισμός των ποιοτικών χαρακτηριστικών και των μεθόδων αντιμετώπισης που ακολουθεί η Συμβατική Επιστήμη με μια σχεδόν απαρχαιωμένη εργαλειοθήκη. Το να διαχωρίζεις τις μεθόδους αντιμετώπισης των Ασθενειών, Αναπηριών και Παθήσεων ή Νόσων (Χρόνιων και Μη) ή και της πιο μοντέρνας πλέον Ασθένειας -αυτής των Αυτοάνοσων Νοσημάτων- είναι μέχρι έναν βαθμό, λειτουργικά ΚΑΙ ΜΟΝΟ, αποδεκτός και αντιληπτός από μένα (μην πέσετε να με φάτε).

Η “αναπηρία” της προσέγγισης του Επιστημονικού κόσμου για την Κατάσταση, τη Συνθήκη που ζουν οι Άνθρωποι ως Ψυχικά, Σωματικά, Ανοσοποιητικά, Λειτουργικά, Κοινωνικά, Συμπεριφορικά κι όποια άλλη έκφανση, Ασθενείς, εντοπίζεται στο Διαχωρισμό που επιβάλλει η Κλινική και Ιατροφαρμακευτική Επιστήμη για να εξετάσει την εκάστοτε κατάσταση. Η Ελληνική Επιστημονική Κοινότητα, όταν θα αποστασιοποιηθεί από την στείρα προσέγγιση και εξέταση της Εκάστοτε Ασθένειας μόνο με την Εργαλειοθήκη της Επιστημοσύνης και ΜΟΝΟ, θα μπορεί να καταλάβει τα οφέλη της Εξέτασης και Προσέγγισης που μπορεί να αποκομίσει από άλλες Μεθόδους όπως η Τέχνη, η Ειλικρίνεια με την οποία πρέπει ο Ασθενής να αποδεχθεί την Συνθήκη του και να πορευτεί με αυτή χωρίς να κινδυνεύει να εξαρτάται από την κυριαρχία της Ασθένειάς του, ή ακόμη και η Δημιουργία και Λειτουργία της Ομοτιμίας (να εξετάσουν δηλαδή συνασθενείς μια Συνθήκη για να λειτουργήσουν με ένα πιο βιωματικό και Ασθενοκεντρικό “μάτι” μακριά από την Επιστημοσύνη και την Απόλυτή της θέση στα “πράγματα”).

Μια τέτοια προσέγγιση, μαζί με την πλήρη ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ της Ασθένειας και του τι προκαλεί στη ζωή του Ασθενούς, θα διορθώσει πολύ το χάρτη και έτσι θα αντιληφθούμε πόσο πολύ ΜΑΖΙ είμαστε όλοι ΜΟΝΟΙ μας και ΙΔΙΟΙ. Πέτα το Στίγμα του Ασθενούς από πάνω σου. Αν το πετάξεις ΠΡΩΤΟΣ εσύ ως ΑΣΘΕΝΗΣ, θα το δεχθεί κι η κοινωνία και θα το αποτινάξει από την συμπεριφορά και την αντίληψή της.

ΠΟΛΕΜΗΣΕ αυτό που σε ΠΟΛΕΜΑΕΙ. |

ΈΧΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΕΙ ΕΣΕΝΑ. |

ΖΗΣΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.