Το σέρνω από το “ίσο της δημοκρατίας” μέχρι τον “ίσκιο που ρίχνουν οι λέξεις”… Γράφω με το μελάνι βουτηγμένο στο συναίσθημα και μπορεί να μην είναι καν αντικειμενική η γραφή μου. Γδέρνω άγρια το μέσα μου… Ο Ιάσωνας, δεν ήταν μόνο ένα παιδί μιας οικογένειας που θρηνεί. Ο Ιάσωνας είναι το “ίσον” που οφείλουμε να θυμηθούμε πόσο μακριά βρισκόμαστε από τη νομοτέλεια. Ο Ιάσωνας είναι το διαπασών, το αντηχείο που μας επιστρέφει στην αρμονία της ζωής.

Ο Ιάσωνας με το απότομο φευγιό του, είναι μοναχοπαίδι πολλών μανάδων. Δαγκώνω ακόμη το γιώτα και γράφω. Γράφω με ποίηση μέσα μου, με κληρονομιά τα σκοτάδια μας. Γράφω ασκεπής, όπως έφυγε κι ο Ιάσωνας. Ο Ιάσωνας είναι ο κάθε νέος που φεύγει με μηχανάκι σε αυτή την κωλοχώρα. Οι μάνες μένουν πίσω να κλαίνε τα γκάζια. Το ρημάδι, τη σκοτώστρα. Τα σταυρωμένα λόγια και τα δάχτυλα που φτιάχνουν ένα νοητό σταυρό στον αέρα, η κίνηση ίδια από κάθε μάνα πριν φύγει το κάθε παιδί με τη μηχανή για όπου. Για κοντινή ή μακρινή απόσταση. Ο Ιάσωνας πετούσε. Όχι όπως είπε η Σκατιάνα ότι “έτρεχε”. Τα κυβικά κυρά Τατιάνα μου, δεν είναι στη μηχανή. Τα κυβικά μετρώνται στο τσαγανό και το κιμπαριλίκι όσων, τόσων όσων, έχουν τα κότσια να πουν “έσφαλα”. Να βγουν με την αλήθεια τους και να πουν “Ναι είμαι αλήτης, πήγα να στρίψω εκεί που ΔΕΝ επιτρέπεται”.  Πράσινο ξεκινάμε, κόκκινο σταματάμε. Τα ξέρουμε, τα μαθαίνουμε από παιδάτα. Αλίμονο να μην τα ήξερε ο Ιάσωνας. Πήγαινε προσέχοντας. Πήγαινε με τα μάτια του καρφωμένα στο δρόμο. Με την σκέψη ότι πρέπει να γυρίσει το μεσημέρι έστω για να στρώσουν τραπέζι να φάνε όλοι μαζί, να μην λείπει κανείς. Και να σου, η ισχύς, αυτή που ονομάσαμε “ηγεσία” έκανε πάλι την κουτσουκέλα της. Έστριψε το τιμόνι και το πέταξε το παιδί. Το τίναξε. Όπως τινάζει χρόνια τώρα η κάθε ηγεσία τις ζωές μας, σαν γράμματα μέσα από βιβλίο, ανεμοδαρμένα. Με ένα νόμο, το νόμο της Ισχύος… Τα κυβικά, που λέγαμε… 

Δαγκώνω ακόμη το γιώτα. Και το σέρνω από το “ίσως γίνουμε ιδέα” μέχρι το “Ιάσωνας στο φως”…  Είκοσι τριών χρονών παιδί, δεν θα ζήσει να δει τι έπεται. Δεν θα υπάρχει να δει πόσοι θα κλάψουν. Δεν θα είναι εδώ να δει το φως που σκόρπισε. Τα νιάτα είναι ο Ιάσωνας. Που μερικοί και μερικές, γεράσατε γαμώ το στανιό σας πριν την ώρα σας, σηκώνοντας το δάχτυλο και ρίχνοντας κατάρες. Για τη νεολαία που δεν αντέχει να βαστά την αδικία. Δαγκώνω λίγο ακόμη και το ματώνω το γιώτα. Και στάζει “ισότιμα δεν έχει στον κόσμο αυτό” και συνεχίζει ακατάσχετα να αιμορραγεί “ιδιώνυμα ασκείται η εξουσία στη χώρα αυτή”…  Μπορεί να τίναξε ο οδηγός της λιμουζινάτης κουστωδίας της Ντόρας τον Ιάσωνα, αλλά δεν είχε καν στο νου του, με τι οργισμένο κόσμο πάει να μπλέξει. Γιατί το τίναγμα δεν ήταν μόνο του φευγιού. Ήταν πρωτίστως το αποτίναγμα, η αγέρωχη κίνηση ενός λαού που στενάζει να αποτινάξει τον ζυγό.

Και ενώ ο Ιάσωνας χαροπαλεύει, τα δάχτυλα από το απόγευμα ήδη της Παρασκευής, χορεύουν στα πληκτρολόγια ανά τη χώρα. Οργιάζει το Facebook. Εξοργίζονται τα social media. Δύο κόσμους έχει Ιάσωνα παιδί μου η γη ετούτη. Τον κόσμο τους, που δεν αντέχει να μυρίζεται τον κόσμο μας, και τον κόσμο μας που έχει βρωμίσει από την ανάσα του κόσμου τους. Δύο κόσμους Ιάσωνά μου. Τον υπηρέτη και τον αφέντη. Αλλά να που, εδώ, φτιάχνεις νέο κόσμο εσύ. Έχω ξεκοιλιάσει το γιώτα πλέον. Του έχω τσακίσει τα κόκαλα από το “ικανό είναι το ανέφικτο” μέχρι την κραυγή της μάνας σου “Ιάσωνα παιδί μου, που πας έτσι απότομα;”…

Κι η μάνα, γίνεται ΜΑΝΑ. Το’χουν οι Μάνες. Σαν τη Μάνα Φύσσα. Ένας Παύλος κι ένας Ιάσωνας. Θα δώσουμε αγώνα όλοι κι όλες, να στρέψουμε το φως του ήλιου στην δικαιοσύνη. Στο ΙΚΑΝΟ. Στο ΙΣΟΤΙΜΟ. Στο ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ. Δεν θα αγοραστεί άλλο η ψευτιά από την κίβδηλη αρχοντιά τους ΡΕ ΙΑΣΩΝΑ. Δεν θα τη βγάλουν καθαρή. ΤΟ ΙΣΟ θα νικήσει!

Τη μάνα σου, θα την κάνουμε ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ. Με έναν θάνατο, έδωσες φως σε 6. Αντί για στέφανα στην κηδεία σου, η ΜΑΝΑ παλικάρι, ζήτησε να δοθούν χρήματα στην Κιβωτό του Κόσμου.  Θα τη δώσουμε τη ΓΑΜΩΜΑΧΗ και θα κερδίσουμε. Γιατί; Γιατί το ΙΣΟ χρειάζεται σε αυτή την κωλοζωή Ιάσωνα για να φτάσουμε στον ήλιο. Θα τον γυρίσουμε τον ήλιο ξανά μέσα μας. Θα φέρουμε μια νέα Αργοναυτική Εκστρατεία. Θα τη νικήσουμε τη Μήδεια Ιάσωνα. Υποσχόμαστε.