Μετά τις sold out παραστάσεις το «Ένα Μάθημα Χορού» έρχεται στα πλαίσια της περιοδείας της για 6 παραστάσεις 14 με 19 Φεβρουαρίου 2019 στο Θέατρο Αθήναιον.
Ώρα να χορέψεις με την καρδιά σου. Όχι με τα πόδια σου. του Μαρκ Σαν Ζερμέν
Σχεδόν μέσα στο ίδιο διαμέρισμα βρεθήκαμε οι θεατές στην δεύτερη σκηνή, στο πατάρι του Θεάτρου Αθήναιον, μαζί με το ιδιαίτερο και ξεχωριστό ζευγάρι της παράστασης – ψυχογράφημα.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου κι ο Γιώργης Τσαμπουράκης, μας χάρισαν μια συγκινητικότατη μορφοπλαστική τέχνη θεατρικής απόδοσης μιας ζωής τόσο αυτιστικής που ξεχνάς πως αφορά κάποιες στιγμές κι εσένα κι εμένα και όλους κι όλες μας.
Αυτό που κρύβεις μέσα σου, σαν μια μορφή αναπηρίας, σαν ένα μέρος που σου λείπει, ως ένα συστατικό κοινωνικού πολιτισμού, αυτό το κομμάτι που σου λείπει, το σεργιανάς μέσα στη ψυχή σου σαν λάφυρο ενός πολέμου που μπορεί να ηττήθηκες αλλά βγήκες παράξενα νικητής. Τα λόγια, οι στιγμές, τα χάδια και η μεγάλη ανάλυση άρρητη ή και με λογοροή, έμειναν ως ένας θησαυρός κρύφιας αυτοκριτικής που παίρνεις μαζί σου και μετά το πέρας της παράστασης. Επανασυντάσσεις θέσεις, απόψεις, σκέψεις για μια κοινωνία που κουτσαίνει, για μια ζωή που κάτι της λείπει. Κι αυτό το “κάτι” το απροσδιόριστο, κουβαλά πολλή ομορφιά μέσα του.
Ο Έβερ, θαρραλέος και αυθόρμητος, χωρίς ίχνος επιτήδευσης αλλά με τόση αλήθεια αποστομωτική, βυθισμένος στη μη ορατή αναπηρία του, θυμίζει παιδί, που τολμά να παίξει χωρίς να νιώσει υποψία κινδύνου. Και παίζει ανέμελος με μια συνθήκη απόλυτης ελευθερίας που του προσφέρει απλόχερα η “ιδιαιτερότητά” του. Κι εσύ ως θεατής ψάχνεις να δεις ποιος κουβαλά τελικά την “ιδιαιτερότητα”.
Η κοινωνία που θα στήσει τον συνάνθρωπο με αναπηρία στον τοίχο, στο εκτελεστικό απόσπασμα, ή ο ίδιος ο ανάπηρος που θα παραγκωνιστεί από το σύνολο στο φόβο του στιγματισμού; Ευτυχώς όμως, η παράσταση παίζει σε “safe zone” προστασίας της αναπηρίας. Χωρίς να ανοίξει καν μια χαραμάδα να εκτεθεί κάποιος από την “κλειδαρότρυπα” ή ένα δάχτυλο που θα υποδείξει το ελλιπές κομμάτι της ζωής μας. Στο τέλος, η αγάπη θα μιλήσει, η συμπερίληψη θα νικήσει, το πείραμα θα επιτύχει και το έργο θα γίνει ένα σημαντικό εγχειρίδιο της συμπεριφοράς κι αντίδρασης του ενός προς τον άλλο. Θα διδάξει όπως οφείλει το καλό θέατρο να κάνει. Και θα αλλάξει την τακτική, την οπτική, το καθεστώς.
Ο Μαρκ Σαν Ζερμέν, δημοφιλής Αμερικανός κωμωδιογράφος, βουτά με τη γραφή του στο σκοτάδι της ανθρωπογεωγραφίας. Αγαπά και σκαλίζει τον προβληματισμό, ακονίζει το μαχαίρι της αιχμηρής κριτικής του για τη ζωή στην Δύση, πέρα από τον άνθρωπο, πέρα από εκεί που φωτίζεται ο κόσμος. Ενώνει δύο αντιφάσεις όπως πάντα κάνει η τέχνη του ποπ, η κουλτούρα που απλώνεται στην ήπειρο της Αμερικής ως κοινωνικό πείραμα της ίδιας της αποδοχής του διαφορετικού. Η έκρηξη κι η φλόγα του έρωτα, σε μια προσπάθεια κυριαρχίας όπως υπαγορεύει ο έρωτας, δεν θα αργήσουν να ξεσπάσουν. Να κατακυριεύσουν τους ήρωες. Θα δουν ο ένας τον άλλο μέσα από το ποθητό. Οι χαρακτήρες θα απογυμνωθούν κι ο χορός θα γίνει ο νέος κώδικας επικοινωνίας.
Η νεαρή χορεύτρια του Brodway Σένγκα, τραυματισμένη και καθηλωμένη στο σπίτι της, θα γίνει εκπαιδεύτρια του καθηγητή γεωφυσικής που ζει με Σύνδρομο Asperger, σε μια τυχαία επίσκεψη του καθηγητή στο διαμέρισμά της. Το ψέμα κι η άρνηση της αποδοχής της νέας ταυτότητας της Σένγκα, θα γίνει το σημείο κριτικής του Έβερ που έχει μάθει να αναλύει τη ζωή του με το Άσπεργκερ αλλά και το σύνδρομο ως λειτουργικό εργαλείο για την ίδια του την ταυτότητα. Κι όσο αναλύουν τις προσωπικότητές τους, κι όσο διαφέρουν, άλλο τόσο μοιάζουν. Ζουν με αναπηρίες. Θα συνεχίσουν να ζουν με αναπηρίες. Οφείλουν να συμβιβαστούν. Να συζήσουν με τις αναπηρίες τους.
Θα κληθούν να δώσουν τα σώματά τους σε μια χορογραφία ιδιότυπη. Αυτό δεν είναι εξάλλου κι η ζωή; Τι άλλο από απλές και σύνθετες κινήσεις, με βαθιά σπουδή και έναν μεγεθυντικό φακό στις κοινωνικές και συμπεριφορικές αναπηρίες, σε συναισθηματικές εξάρσεις, σε ψυχολογικές αγκυλώσεις; Συναισθηματικοί διάλογοι, μονόλογοι, μεταπτώσεις, αφαιρέσεις, προσθέσεις, σαρκασμός, αυτοσαρκασμός, χιούμορ, δάκρυ, μοναξιά, μαζί και στο τέλος…έρωτας. Ξαφνικά σαν καταιγίδα. Τραντάζει τόσο τους ίδιους όσο κι εμάς που παρακολουθούμε ένα παράτολμο βήμα. Σε ένα ζευγάρι που παίζει σε δρόμο με αδιέξοδο. Με απόλυτη δυσαναλογία ζωών, βιωμάτων, σε δυσαρμονία…
Ο Δημήτρης Μπογδάνος, κλείνει σε ένα κλουβί σύγχρονου δυτικού αποκλεισμού, ένα θηρίο θηλυκό κι ένα έρμαιο αν και λίγο ατίθασο αρσενικό. Εργαλειοποιεί ένα σύνδρομο όχι ως ασπίδα που δεν επιτρέπει τόλμη και θάρρος, αντίθετα γίνεται όχημα για όλα όσα η καρδιά ζητά και το σώμα ίσως δειλιάζει. Παράλληλα όμως ο Έβερ φαίνεται να ζει με το Σύνδρομο του Πίτερ Παν. Ενός άνδρα που δεν θέλει να μεγαλώσει, δεν θέλει να αναλάβει ευθύνες… Δεν επιθυμεί να συμπορευτεί με την ηλικία του. Υπό προϋποθέσεις πάντα… Ο ωμός ρεαλισμός, χαϊδεύει τα δύο γδαρμένα πρόσωπα. Είναι εκεί κάθε κομμάτι που λείπει για να υπενθυμίζει την αναπηρία της ψυχής. Κάθε “κουτάκι” της σκηνικής οδηγίας, περνάει βάλσαμο και ατσάλι κοφτερό στον θεατή. Ο ένας χρειάζεται τόσο πολύ τον άλλο. Δεν υπάρχουν πλέον πρόσωπα, ούτε δυναμικές για το ποιος χρειάζεται πιο πολύ τον άλλο. Ούτε καν διακρίνονται ο “ένας” κι ο “άλλος”. Κι αυτό θέλει δεξιοτεχνία.
Η ανδρόγυνη Βίκυ Παπαδοπούλου, ωμή, αιχμηρή, τσακισμένη και εύθραυστη Σένγκα, ειρωνική και κυνική αλλά και ανάπηρη συναισθηματικά, αποτελεί το είδωλο αυτού που έχει απομείνει από την άλλοτε επιτυχημένη χορεύτρια. Ο ταλαντούχος Γιωργής Τσαμπουράκης, σωματοποιεί τόσο επιτυχημένα τον ευπρεπή, αξιαγάπητο αυτιστικό και χωρίς ηλικία καθηγητή ΄Εβερ. Οι εκφράσεις και στιγμές έκφρασης θυμού του, τόσο καλά δουλεμένες και εκτελεσμένες που σε όσους έχουμε ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις λόγω επιστημονικής θέσης και ενασχόλησης με τις Αναπηρίες, ξυπνούν μνήμες τραυματικές. Η μουσική επιλογή του Κωστή Ξενόπουλου, κουβαλά κάτι από LalaLand και όλου του φάσματος της Αμερικανικής μουσικής της jazz, των blues και όλης ερωτικής ατμόσφαιρας. Το σκηνικό λιτό ρίχνει βάρος στην σκιαγράφηση αλλά και το απόλυτο κι απότομο ξεγύμνωμα των χαρακτήρων.
Μετά τις sold out παραστάσεις Mon Petit Prince και Ορφέας & Ευρυδίκη, ο Δημήτρης Μπογδάνος επιστρέφει με μία δραματικά αστεία και τραγικά ειλικρινή κομεντί για το ερώτημα που δεν παύει ποτέ να χορεύει στο μυαλό σου: Τι θα πει νορμάλ; Και μετά από πόσες στροφές θα πάψει επιτέλους να σε νοιάζει;
Μια ταλαντούχα χορεύτρια αποχαιρετά την καριέρα της στο Broadway εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού. Ένας καθηγητής γεωφυσικής με σύνδρομο Άσπεργκερ της προσφέρει 2.153 δολάρια για ένα μάθημα χορού.
Η Βίκυ Παπαδοπούλου και ο Γιωργής Τσαμπουράκης ζωντανεύουν μία «χορογραφία» που ξεκινά από απλές κινήσεις αλλά καταλήγει σε μία σύνθετη σπουδή πάνω στις επίπονες κοινωνικές αναπηρίες και τις συναισθηματικές αγκυλώσεις. Ματαιώσεις, μοναξιά, συμπληρωματικότητα, αυτοσαρκασμός και έρωτας από το πουθενά. Ένα βήμα μπρος, ένα βήμα πίσω, σε ένα ντουέτο τόσο αδέξιο φαινομενικά μα τόσο απροσδόκητα αρμονικό.
Ίσως τελικά το μόνο που χρειάζεται για να μπουν όλα στη θέση τους είναι να ξεχάσεις τις φιγούρες που μέχρι σήμερα σου δίδαξε εντατικά η κοινωνία, να απαρνηθείς τα σόλο και με παρτενέρ τη μοναδικότητά σου να αποδεχθείς ότι η ζωή είναι ένας χορός που μαθαίνεται βήμα βήμα.
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00
Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2019 στις 18:30 και 21:00
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019 στις 19:00
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00
Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019 στις 21:00
Εισιτήρια:
Αγορά μέσω viva.gr και στα ταμεία του θεάτρου
Προπώληση: 10 €
Πληροφορίες-Κρατήσεις : 2310 262 051 και στο 210 8955191
Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ.
Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.
Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ.
Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.
