Υψηγελώντας…

editorial
echaritygr
29 Ιουνίου 2016
0
232
1 minute read

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Θα μπορούσε να είναι έτσι για πάντα η ζωή μας; Να ζαρώνει το κάτω χειλάκι και να χαμογελάς; Να κοιτάς από το παράθυρο να μεγαλώνει η πόλη και να γελάς; Παρόλο που φοβάσαι πως μεγαλώνεις και γερνάς, να χαμογελάς… Οι άνθρωποι όλοι, λένε, χωρίζονται σε εκείνους που γεννήθηκαν με κάποιες ταμπέλες, που για μένα δεν ισχύουν όμως. Άλλοι τους βάφτισαν “κακούς”, “μοχθηρούς”, “ζηλόφθονες”, μέχρι και “εγκληματίες”… Κι άμα δεν είναι έτσι, αλλά γεννήθηκαν με προδιάθεση να αγαπούν, να αγκαλιάζουν και να φιλούν, να συμπονούν και να νοιάζονται αλλά δεν τους δόθηκε δράμι αγάπης, έγνοιας, φροντίδας, αγκαλιάς, φιλιού, συμπόνοιας… Τι γίνεται τότε; Αν δεν πάρεις τα υλικά της αγάπης, πως να χτίσεις το σπίτι της; Και κυρίως σε ποιες αμμουδιές;

Περπατώ και κοιτάζω. Κοιτάζω περπατώντας. Τα κάνω πάντα συγχρόνως αυτά τα δύο. Και οι κομήτες σκέψεις, χτενίζουν φλέγοντας το μέσα μου μυαλό. Πλημμύρα συναισθήματα. Εδώ, ένα παιδί με ένα παιχνίδι. Πιο πέρα, ένας παππούς με μια εφημερίδα. Πιο κάτω ένας νέος σε έρωτα πλεγμένος με μια κοπέλα. Λίγα μέτρα παραπέρα, παιδιά παίζουν προορισμένα να κάνουν μόνον αυτό. Σαν νομοτέλεια. Σαν συνθήκη. Σαν έτσι να υπογράφτηκε ο κόσμος να κινείται. Σαν να μην έχει άλλες κινήσεις να χωρέσει στο πρόγραμμα. Τι όμορφη που είναι η απλή ζωή. Τι απλή που είναι η ομορφιά… Και τι άκυρος που είναι ο χρόνος που δεν μπορεί να χωρέσει αυτή την ομορφιά. Αλήθεια; Έχει σχήμα η ομορφιά; Έχει χρώμα; Έχει έστω ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα να πεις “α να, τώρα ζω όμορφα, τώρα αξίζει να ζω”;

Περπατώ και χαμογελώ. Χαμογελώ που ακόμη μπορώ και περπατάω. Που ακόμη μπορώ και βλέπω. Που ακόμη μπορώ και μυρίζω, γεύομαι, συναισθάνομαι, οραματίζομαι, αγαπώ, φωτίζω και φωτίζομαι, σκέφτομαι, προβληματίζω και προβληματίζομαι, συγκινούμαι και συγκινώ, χαιρετίζω και χαιρετίζομαι, ονειρεύω και ονειρεύομαι… Ζω, ζω, ΖΩ… Ακόμη. Κι ο αέρας εισβάλει στα πνευμόνια μου αυτάρκης. Και μένει εκεί. Σφηνώνεται. Πλουτίζω με χαρά το σώμα και γίνομαι μεγιστάνας συναισθημάτων. Τρανόνομαι. Τρανώνω… Συναίσθημα. Χαρά, χαμογελώ και μπαίνει το καλοκαίρι. Ακούω τις λέξεις και ετοιμάζομαι για πτήσεις ποιητικές. Ξιφουλκώ τα σύννεφα και αρμέγω φως από τα λόγια των σοφών παππούδων και γιαγιάδων. Ξάφνου σταματώ σε μια γωνιά, ακουμπισμένος σε έναν τοίχο σαν αναζητώντας κάπου να σταθώ, να ξαποστάσω. Σαν να στριφογυρίζει η γης και να μην έχεις κάπου να κρατηθείς. Μια άκρη. Μια γωνιά. Ένα στασίδι. Να καθίσεις να ξαποστάσεις από τα βαριά σου πόδια βουτηγμένος σε αιώνια ταξίδια.

Αποστάσεις. Διαστάσεις. Καταστάσεις. Παραστάσεις. Να τα αλλάξεις όλα. Να τα ζήσεις πρώτα και μετά να τα αλλάξεις. Πόσο εύκολα αυξομειώνεται ένας κόσμος;… Πόσο άμεσα μπορεί το “εγώ” να γίνει “εμείς”… Το αναρίθμητο, το αμέτρητο, το άπειρο… Πόση χαρά. Όλοι μαζί να μεγαλουργούμε σε ένα ενιαίο σκηνικό. Η κοπέλα στο περίπτερο που σου χαμογελά δίνοντας τα ρέστα και να… ξημέρωσε. Ο ταξιτζής που σου δίνει τα ρέστα και να… βράδιασε. Το αγόρι που σου πουλάει τα χαρτομάντηλα και ζητά κάτι να φάει… και να… νύχτωσες πάλι μέσα σου. Γιατί; Γιατί; Λες και τα ρέστα σου, είναι μετρημένα μέχρι τόσο όσο… Λες και αν δώσεις, νοιώθεις πως δεν θα πάρεις… Και δίνεις. Γιατί σου αρέσει να βοηθάς. Και χαμογελάς… Έξαφνα σηκώνεις το κεφάλι, κοιτάς τον ουρανό, ξημέρωσε πάλι… και λες βαθιά μέσα σου, χωρίς κουβέντες που να ξέρει να μιλά ο κόσμος ένα γύρω… Σαν σε άλλη διάσταση, σε άλλη νοηματική, εσωτερική δική σου επινοημένη γλώσσα… “Θα τα καταφέρουμε και πάλι”… με ένα ριζωμένο κατάσαρκα ζιζάνιο, σαν παιδί και πάλι… Υψηγελώντας!

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.