Κρυμμένη άνοιξη

Λέξεις
echaritygr
30 Μαρτίου 2017
0
239
2 minutes read

World beyond his window

Ήταν Φλεβάρης του 2013. Μία ακόμη γκρίζα ημέρα, μουντή και αόριστη μα τόσο προκαθορισμένη. Κλείδωσα το γραφείο, έβαλα το κλειδί στη μηχανή και υποτονικά κίνησα για τον γυρισμό. Κουρασμένη σωματικά μα κυρίως ψυχολογικά και κλεισμένη στο προστατευτικό κουκούλι μου, μα έτοιμη να καταρρεύσω.

Μπήκα σπίτι, χαιρέτισα σχεδόν με το βλέμμα απλανές τον πατέρα μου και γύρισα προς το δωμάτιο μου. Μια φωνή με διέκοψε. «Δε θέλεις να χαιρετίσεις τον καινούριο μας φίλο;». Έστρεψα το κεφάλι και έψαξα με τα μάτια να βρώ ποιος μας επισκέφθηκε. Μάταια. Ο πατέρας μου, έτεινε το χέρι. Ένα τόσο δα, λιλιπούτιο πλάσμα με τεράστια καστανά απορημένα ματάκια και μεγάλα αυτιά με κοίταζε με προσμονή. Χαμογέλασα αυθόρμητα και θλιμμένη, έκανα να φύγω. Μα ο πατέρας μου με διέκοψε πάλι. «Αν θέλεις, μπορείς για λίγο να τον πάρεις και να τον κρατήσεις στο δωμάτιο σου. Δεν έχει ακόμη όνομα.»

Τον πήρα δειλά και μπήκαμε στο δωμάτιο. Ένα χρόνο μετά, ο Chico είχε εισβάλει μόνιμα στο δωμάτιο μου, στη καθημερινότητα μου, στις έννοιες μου, στην κάρδια μου. Στον δρόμο για τη δουλειά, τη καταχνιά του πρωινού εγερτηρίου και των ιδιότροπων εργοδοτών, είχε παραμερίσει η ανυπομονησία να τον κρατήσω αγκαλιά. Και το απόγευμα, η φρίκη που πολλάκις κυρίευε το κεφάλι μου, εξαφανιζόταν με ένα κούνημα της ουράς του.

31 Σεπτεμβρίου του 2016 τα λόγια του κτηνιάτρου, μούδιασαν το μυαλό μου. Θα τον βάλουμε στον ορό. Το επόμενο 24ωρο είναι κρίσιμο. Πρέπει οπωσδήποτε να φάει. Κετοξέωση. Ασυμπτωματικός νεανικός διαβήτης. «Και αν δε φάει, μετά τί;» τον ρώτησα έντρομη. Έκανε ένα νεύμα με τα χέρια του σαν το πουλί που πετάει ψηλά. Τον πήρα αγκαλιά με τον ορό και κίνησα για το σπίτι. Ήταν Σάββατο, μόλις είχα γυρίσει από τη δουλειά και είχα 2 ολόκληρα εικοσιτετράωρα, για να ασχοληθώ αποκλειστικά μαζί του. Εκείνες τις ημέρες δε κοιμήθηκα. Η μητέρα μου ανέλαβε να με βοηθήσει. Άυπνες όλη νύχτα, τον κυνηγούσαμε όταν ξυπνούσε και χρειαζόταν να κινηθεί μη βγάλει τον ορό. Τον χάιδευα και του μιλούσα, κι εκείνος μόνο με κοίταζε γεμάτος αγάπη, μα δεν έτρωγε. Ώσπου ξέσπασα σε ένα δυνατό κλάμα.

…Όμως κάπου μέσα σου, κάπου έξω, κάπου εκεί, κρύβεται η ευτυχία

Δεν ήθελα τίποτα άλλο. Μόνο το σκυλάκι μου. Είναι μωρό, είναι άδικο. Ήταν άρρωστο από κουτάβι, μα δεν το ήξερα. Παρακαλούσα Τον Θεό, απλά να μου τον αφήσει. Και το βράδυ, ο μικρός μου έφαγε. Δειλά και μετά με τέτοια λαιμαργία, σαν να ήθελε να φάει ότι είχε χάσει 2 μέρες. Για δυο μήνες, πήγαινα στη δουλειά 6 το πρωί κλαίγοντας. Και αλήθεια, σαν αγαπάς, δεν έχει διαφορά η αγάπη σου αν είναι για ένα δίποδο παιδί ή ένα τετράποδο παιδί κουτάβι. Πονάς. Σαν τη μάνα που αφήνει εμπύρετο το μωρό της και κινάει για τη δουλειά.

Τελικά ότι απέφευγα μεθοδευμένα 30 χρόνια, είχε συμβεί εν αγνοία μου. Το προστατευτικό μου κουκούλι είχε σπάσει οριστικά. Τί κι αν πεισματικά δήλωνα, πως όλοι οι άνθρωποι δε γεννιόμαστε γονείς. Άλλοι το έχουν. Και γίνονται οι καλύτεροι. Και άλλοι πάλι, απλώς δεν είναι. Δεν είναι για ξενύχτια, δεν είναι για αγωνίες, δεν είναι για συναισθηματικούς δεσμούς, γιατί η κράση τους είναι αδύναμη και δε το αντέχει. Τί κι αν πεισματικά έμενα σε απόσταση από ότι με γοήτευε. Όταν αγαπάς, είναι σαν να δίνεις το κλειδί για την ισορροπία της ζωής σου σε κάποιον άλλο. Που μπορεί να στο φυλάξει, μα μπορεί και να στο διαλύσει.

Μα η αγάπη είναι αγάπη. Και είναι ακαθόριστη. Δεν έχει είδος, φύλλο, χρώμα, έθνος. Είναι συναίσθημα και σαν συναίσθημα, σαν γεννηθεί δε χρειάζεται αιτιολόγηση και δε σηκώνει λογική. Αυτό που νιώθεις, σαν το νιώθεις, δεν έχει γιατί, δεν έχει ζυγαριά και δε μπορείς να πείς «είναι ένα σκυλί» ή «δεν είναι καλό παιδί» ή «είναι αλλοεθνής». Είναι απόλυτη και τα θέλει όλα.

Και ύστερα, κατάλαβα πως στο κυνήγι της ματαιοδοξίας και των αξιώσεων που στερεοτυπικά από παιδιά η κοινωνία γαλούχησε στο μυαλό μας, έχασα τα πολύτιμα. Σπουδές, πτυχίο, εύρεση καλής δουλειάς, δουλειά 12 ώρες, κυνήγι στόχων που σου θολώνουν το μυαλό και στον ίλιγγο της «επιτυχίας» ξεχνάς τη ψυχή σου, τα θέλω σου, παύεις να ακούς τον εαυτό σου και απλά τρέχεις. Σε ένα τρέξιμο χωρίς γραμμή τερματισμού. Γεμάτο υποχωρήσεις, πίκρες, σκύψιμο του κεφαλιού και υποταγή πειθαρχημένου στρατιώτη.

Μάρτιος του 2017. Στριφογύρισα στο κρεβάτι 2 φορές και βούτηξα τη μούρη στο μαξιλάρι μη θέλοντας να σηκωθώ στις 8 το πρωί. ΟChico στεκόταν δίπλα μου, κουνούσε την ουρά και παίζοντας με τα μαλλιά μου, έδινε το σήμα πως το χουζούρεμα προς το παρόν τέλειωσε. Τον τάισα, βγήκαμε στη βεράντα και κοίταξα την ανθισμένη δαμασκηνιά. Ο μικρός έχωσε τη μυτούλα του στο λαιμό μου και έκλεισε τα μάτια του απολαμβάνοντας τον δροσερό αέρα. Δεν έβρεχε και ο ουρανός είχε ένα βαθύ γαλάζιο, που μόνο σε κάρτα συναντάς. Κοίταξα τα ροζ ανθάκια της δαμασκηνιάς. Πόσο μοιάζουνε με της αμυγδαλιάς. Εκείνης της υπέροχης που την γελάει η πρόωρη άνοιξη, ανθίζει και μετά μαραίνεται. Που σαν πλησιάζει το Πάσχα, κάνοντας μια βόλτα λίγο έξω απ’ την πόλη, μαγεύεσαι να την κοιτάς βιαστικά ανθισμένη. Και που το ροζ της χρώμα, είναι αδύνατο να μη σου φέρει γλυκές αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων.

Και μετά σκέφτηκα, πως αυτό, είναι ευτυχία. Να ανοίξεις τα μάτια, το μυαλό και τη καρδιά σου. Να ακούσεις τις ανάγκες σου και να την δεις. Όχι στα τεράστια. Μα σε αυτά, που βαθιά μέσα σου θέλεις. Δε θα την βρείς στα μεγάλα, στους υψηλούς στόχους, στο χρήμα. Η ζωή πάντα θα είναι δύσκολη. Και τώρα, στην Ελλάδα της κρίσης, ακόμη δυσκολότερη. Όμως κάπου μέσα σου, κάπου έξω, σε ένα χαλαρό πρωινό, σε έναν καφέ στη βεράντα, στην αναπνοή του κούταβου σου ενώ κοιμάται αγκαλιά σου, στην βόλτα με τον αγαπημένο σου, στη θάλασσα που μπορείς να την μυρίσεις, κάπου εκεί, κρύβεται η ευτυχία. Κι αν ακούσεις τις στιγμές, ίσως δείς, πως κάπου, κάπως, μέσα σου… έχεις μια μικρή κρυμμένη άνοιξη. Πάντα μαζί σου.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.