Πάμε βόλτα;

Λέξεις
echaritygr
4 Ιουλίου 2018
0
395
1 minute read

Το παρόν κείμενο, απευθύνεται σε όλους εκείνους που τσαλάκωσαν τα μούτρα τους, μα δεν έχουν παραιτηθεί. Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα, δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

Θυμάμαι ήταν Ιούνιος του 2006 όταν γυρνώντας από τη σχολή και ακούγοντας Οδύσσειες από αποτυχημένες προσπάθειες ανέργων πτυχιούχων, όρθωνα το ανάστημα κι έλεγα πως εγώ θα τα καταφέρω. Ήμουν στη γραμμή λεωφορείου Ανατολικής Θεσσαλονίκης και περνώντας έξω από μια εκκλησιά, η πεποίθηση μου δυνάμωνε σαν άνεμος του Αυγούστου.

Πέρασαν νύχτες και ημέρες και βράδιαζε και ξημέρωνε και η ζωή κυλούσε στο ίδιο μοτίβο, επάνω από γεμάτες σελίδες, ατελείωτα βιβλία και γεμάτα φλιτζάνια καφέ που άδειαζαν εν ριπή οφθαλμού. Βιταμίνες, μαύρους κύκλους και μια ζωή στο pause εν όψει του… αδιάβλητου (μα όχι πάντα δίκαιου τελικά) γραπτού διαγωνισμού.

Δεν ήταν μόνο η αγάπη της επιστήμης, η στοργή για τα παιδιά, το πάθος για την άσκηση επαγγέλματος με το όραμα ενός σύγχρονου και open mind εκπαιδευτικού που θα άλλαζε με το λιθαράκι του κι εκείνος το σκουριασμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα, η έντονη οικονομική δυσπραγία και ανασφάλεια, μα κι ένας πόθος για μια άλλη ζωή. Ήσυχη, καθόλου κοσμική, παράταιρη ίσως, μα ένα ταξίδι που τόσο είχα οραματιστεί, ώστε μετά από αυτό επιλογή δεν υπήρχε. Γι αυτό αν οι αντοχές ενός ανθρώπου που προσπαθεί είχαν κλίμακα, εγώ την είχα ξεπεράσει. Και πίστευα, πως όταν κάτι το αξίζεις, η ζωή στο δίνει. Plan B δεν υπήρχε, γιατί η αποτυχία δεν ήταν πιθανότητα.

Και οι εξετάσεις διενεργήθηκαν. Και το γραπτό πέτυχε μα η εξεταζόμενη απέτυχε σαν τον ασθενή που απεβίωσε κατόπιν επιτυχημένης επεμβάσεως. Με θυμάμαι 22 χρονών, να κλαίω απαρηγόρητη μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή και να βλέπω το μέλλον μου να διαλύεται, μπροστά σε μια λίστα που κατά τα άλλα, με κατέτασσε στους 300 εκ των 3.000 συμμετεχόντων, επιτυχόντες διοριστέους, μα αδιόριστους.

https://www.youtube.com/watch?v=KDthRBoZ_ak

Και το κλάμα, έφερε τη κατάθλιψη και αυτή η επιτυχία έφερε την ανεργία και η ανεργία το πείσμα και το πείσμα τις δουλειές. Μα δουλειές συμβιβασμό και καθόλου όμοιες με εκείνη που οραματιζόμουν μέσα στο λεωφορείο της γραμμής του 10. Με απλήρωτες υπερωρίες, ιδιότροπους εργοδότες, με φωνές και αναιτιολόγητες απειλές και μετά μια αντίδραση. Ξενύχτια, ποτά, τσιγάρα, «αφού τα βγάζω με το «αίμα» μου, μπορώ και να τα κάψω». Και αυτό το «να τα κάψω», έφερε και αρρώστια. Γιατί όταν αρρωστήσει το μυαλό, συμπαρασύρει και το σώμα. Κι έκανα χρόνια να το ισορροπήσω. Τόσο το σώμα, μα και το μυαλό. Για το τελευταίο, ακόμη αμφιβάλλω.

Όσες φορές κι αν κοιτάξω πίσω, δε μπορώ να καταλάβω το γιατί. Γιατί εκείνη η άγνωστη συμφοιτήτρια, από σατανική σύμπτωση πέφτοντας στο διάβα μου, εξομολογήθηκε πως έγραψε για πλάκα συν αδιάβαστη και απλώς με τα κατάλληλα επί πληρωμή σεμινάρια, πήρε τη θέση που δεν είχα (όπως κάποτε δεν είχα και τα χρήματα γι’αυτά τα σεμινάρια). Και τώρα, στη Σάμο, διδάσκει σε εκείνα τα παιδιά, που έδινα τη ψυχή μου να γνωρίσω. Αλλά το σύμπαν, όταν κάτι το θες πολύ, γελάει. Και μη μου πεις για θεωρίες συνωμοσίας. Όχι, απεχθάνομαι Κοέλιο.

Δε κατάλαβα ποτέ, γιατί ο πρώην που ζήσαμε αχώριστα μαζί 6 φοιτητικά χρόνια, αποδείχτηκε τόσο «δειλός». Γιατί μετά από τα συντρίμμια μιας επιτυχούς αποτυχίας, ήρθε και ο χωρισμός, η μετάνοια και ένα γυαλί που δε κολλούσε. Κι αυτό, καθόλου δε μετάνιωσα. Τόσο, που ίσως η ζωή έφερε την αποτυχία διορισμού, για να με διώξει από μια αποτυχημένη εν δυνάμει συζυγική ισόβια κάθειρξη.

Μα πάλι όσο κι αν κοιτάξω πίσω, δε θα καταλάβω γιατί η ζωή μου διαλύθηκε και ξαναπήρε δρόμο μόνη της, εν μία νυκτί. Έναν δρόμο που ακόμη με παιδεύει. Που όσο κι αν θυμηθώ για που κίνησα και αλλού η ζωή με πήγε, πάντα θα έχω μια πληγή ανοιχτή να κοιμάται. Εκείνο το όνειρο μιας άλλης πραγματικότητας, που έμεινε στη μέση. Εκείνου του νησιού και του σχολείου, που δικαιούμουν και ποτέ δε κατάλαβα γιατί με απέρριψε. Η μέχρι τώρα πορεία, αν και καλή, δε μου’χει δώσει την απάντηση.

Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει τυχαιότητα. Και πως όλα γίνονται ή δε γίνονται για κάποιον λόγο. Κάποιο λόγο που ίσως φανεί πολύ μετά, μα δε παύει να υπάρχει. Μα υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Την οποία δε θα τη μάθουμε ποτέ.

Έχει σοφία η ζωή. Κι όπου κι αν πιστεύεις, Στον Θεό, σε μια γενική και αόριστη δύναμη, στη συμπαντική πραγματικότητα ή την συμπτωματολογία, ίσως η πορεία σου πήγε αλλιώς για να σε προφυλάξει από κάτι, που όμως θα μάθαινες αν το θέλω σου εκπληρωνόταν.

Ίσως και το δικό μου το καράβι «βρήκε», όχι για να με βγάλει σε μια άλλη πιο όμορφη στεριά, αλλά για να μη βουλιάξει ολοσχερώς σε εκείνη τη πορεία που είχα οραματιστεί και (ίσως) ξέβραζε σε σκόπελο. Ίσως με προφύλαξε από κάτι που θα γινόταν, αν το όνειρο μου εκπληρωνόταν, αλλά τώρα δε θα το μάθω ποτέ. Ένα ατύχημα, ένα κακό συναπάντημα, μια ζωή που δε μου έπρεπε.

Κι έτσι, πρέπει κι εσύ να ξέρεις, πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Ή δε γίνονται. Έχει γνώση και σοφία η ζωή. Εσύ, αρκεί να δεχτείς, πως άπλα, όπου θέλει εκείνη θα σε πάει. Αν το καλοσκεφτείς, ίσως τελικά δεν άλλαζες τις επιλογές που έκανε εκείνη για εσένα. Ακόμη και αν μπορούσες. Όπως κι εγώ δεν αλλάζω τα όσα έζησα και που ίσως δε θα μου χάριζε εκείνο το νησί. Καληνύχτα! Και μη την ρωτάς συνέχεια…

Ζωή είναι και ασ’ την, να σε κάνει βόλτα.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.