Αποκλειστική Συνέντευξη: Μαριάννα Σάκαρη, στην άκρη των λέξεων και της… τσουλήθρας

Επίσης, σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πιανίστας λοιπόν. Κι όχι μόνο… Συνθέτης, στιχουργός, αλλά και τραγουδίστρια. Εργάστηκε σε μουσικές σκηνές κι έγραψε τραγούδια που ερμήνευσαν καλλιτέχνες σαν τη Πωλίνα, την Αγνή και την Άννα Βίσση. Έχει διατελέσει τραγουδίστρια του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, ενώ έχει εργαστεί ως μουσικός στις Βρυξέλλες για την Ελληνική Κοινοπολιτεία και το  Διπλωματικό Σώμα. Έβαλα το cd να παίζει. Κατόπιν χίμηξα να το διαβάζω, έτσι χωρίς ανάσα, χωρίς σταματημό και για να σας βάλω στο κλίμα, σας παραθέτω αυτούσιο ένα μέρος που η ίδια η συγγραφέας ορίζει σαν εισαγωγή…

«Facebook!!!

Αυτή η μεγάλη κοινότητα που μας συνδέει!… 

μας ενώνει!…

Μοιάζουμε σαν μια μεγάλη οικογένεια!

Εγκυμονούν λέει κίνδυνοι εδώ.

Παντού, θα πω εγώ και θα βάλω τα δυνατά μου

να είμαι προσεκτική κι ευγενική.

Να μην ενοχλήσω κανέναν, να μη θίξω κανέναν.

Να είμαι αυτό που θα ήθελα

να κάνουν οι άλλοι σε μένα.

Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως

από πιανίστα τραγουδοποιός,

έγινα συγγραφέας,

αλλά για όλο αυτό

ευθυνόταν ο φίλος μου o γίγαντας!»

«Έχεις ένα χάρισμα που ζηλεύω» μου είπε κάποτε.

«Ναι; ποιο;» Απάντησα εγώ,

«Γράφεις καταπληκτικά!»

Ζάρωσα τα φρύδια μου, έκανα μια γκριμάτσα στο πρόσωπό μου,

δάγκωσα λίγο το κάτω χειλάκι δεξιά όπως κάνω πάντα όταν κάτι

με προβληματίζει και σκάζοντας ένα κοροϊδευτικό γελάκι που

αφορούσε τον εαυτό μου είπα:

«Ναι! καλά κι εγώ σε πίστεψα!… Χαχαχαχαχα! 

Άρχισε κι εσύ το δούλεμα τώρα».

«Μα ναι! Γράφεις τέλεια! Πίστεψε το».

«Τι λες παιδάκι μου» του αντιγύρισα.

«Κόψε την πλάκα τώρα…

Άκου γράφω τέλεια…

Μουσική ναι! τραγουδάκια ναι!

Αλλά αυτό που εννοείς… τρομάζω και που το ακούω.

Εγώ δεν ξέρω που πάνε τα

τέσσερα από λογοτεχνία…

μη τρελαθούμε τελείως…

επειδή έβαλα δυο λογάκια σε μερικές εικονίτσες…»

Εκείνος όμως επέμενε:

«Μη σταματάς να γράφεις» μου είπε.

«Μη σταματάς να γράφεις. Άκουσε με»…

Μαριάννα Σάκαρη 

Απόσπασμα εισαγωγής από το βιβλίο 

“Στην άκρη της τσουλήθρας”

Λοιπόν όπως πολύ γλαφυρά μας λέει και η δημιουργός του σε μια μίνι – τηλεφωνική κουβεντούλα-ανακρισούλα το έργο, ναι, είναι μια ιστορία μιας γνωριμίας δύο ανθρώπων.

Μαριτάζια Κατσιμήγκου: Δηλαδή είναι ένα ζευγάρι εφήβων που γνωρίστηκε μέσω  του Facebook;

Μαριάννα Σάκαρη: Μια τρυφερή φιλία και γνωριμία… μια αληθινή ρομαντική ιστορία δυο ανθρώπων μέσα από το timeline και το inbox του Facebook. Μυστικοί διαδικτυακοί δρόμοι… φέρνουν κοντά τον Αλέξ και την Τζέσσυ που…. Μπορώ να σας εκμυστηρευτώ, ότι έχει βιωματικά στοιχεία. Όχι δεν αφορά εφήβους, αλλά κάποιους που απλά έχουμε και διατηρούμε εφηβική την ψυχή μας. Σας παραθέτω αυτούσιο μέρος του βιβλίου που αποτελεί και γνήσιο μήνυμα που αντάλλαξαν οι ήρωες μας κατά την γνωριμίας τους.

««Πολύ σου καλησπέρα Λαμπερή! -Λαμπερή! Κόλλησα το πρόσωπό μου πολύ κοντά στην οθόνη του υπολογιστή να δω μήπως είχα διαβάσει λάθος… Αλλά όχι… ναι, έγραφε Λαμπερή! Λαμπερή! χαχα! Καλό αυτό! άκου Λαμπερή! Πόσο απίστευτα όμορφο! Πέρασε ο ήχος από την ακοή στους νευρώνες κι ο εγκέφαλός μου συνέλαβε το πιο υπέροχο αστραφτερό μήνυμα του κόσμου!… Ένα διαμάντι είχε τρυπώσει μέσα στην καρδιά μου κι άφηνε το στραφτάλισμα του παντού μέσα στο είναι μου… Μπουμπούκιασα ολόκληρη!… Είχα σκεφτεί εγώ να σε εντυπωσιάσω αλλά εσύ… Με μια τόσο δα μικρή λεξούλα είχες κατακτήσει το σύμπαν μου και ήμουν πολύ ευτυχισμένη! Ένιωθα τόσο σπουδαία και τόσο παιδί! Την λάτρεψα την λέξη. Λαμπερή! Χοροπήδαγα και χτυπούσα τα χέρια μου… Λαμπερηήηηηη! Λαμπερήηηηηη! Τζέσσυ Τζέσσυ Λαμπερηήηηη! Ένιωσα σαν κάποιος να έβαλε το όνομά μου στα άστρα και μάλλον ψήλωσα κάνα δυο πόντους παραπάνω… 

……….Σκέφτηκα πως υπήρχε κάτι σαν μυστικός δεσμός που μας ένωνε στον λόγο… μια μεταξένια κορδέλα δεμένη στο μολύβι σου και στα πλήκτρα του lap-top μου…»

Μ.Κ.: Στο βιβλίο δεν έχετε περίληψη, γιατί;

Μαριάννα Σάκαρη: Το βιβλίο «Στην άκρη της τσουλήθρας» δεν έχει περίληψη στην τελευταία σελίδα, όπως συμβαίνει με όλα τα βιβλία του κόσμου… Η περίληψη είναι ένα τραγούδι στο cd που συνοδεύει το βιβλίο και σας παραθέτω εδώ τον στίχο του.

……….«Πώς να γράψω τώρα πια που είναι η καρδιά ραγισμένη

Το τραγούδι πως να πώ στο σώμα μου εγώ

νοιώθω να είμαι ξένη.

Με εγέννησες εσύ μια νύχτα πριν

της άνοιξης το τέλος

μ ένα βέλος μοναχά στο λήθαργό μου έγραψες το τέλος

Απ το χώμα μου με τράβηξες ψηλά

και στη χώρα σου με έφερες

Τους ορίζοντές μου άνοιξες μπροστά

πέταξα απάνω στα δικά σου τα φτερά

Άφησα τη ματιά μου να γεμίσει με σένα

Άφησα την καρδιά μου ν ακουμπήσει σε σενα

Πίστευα κάθε σου λέξη ποτέ δεν ρωτούσα

Ήσουν για μένα τα πάντα που στον κόσμο ζητούσα

Και σε πίστευα σε πίστευα σε πίστευα

Και δεν πίστευα

πως θα τέλειωνε δεν πίστευα

Έβαλα την ψυχή μου στο ταξίδι του ονείρου σου

Μ ένα σκάρτο φεγγάρι για τις χώρες του απείρου σου

Κάλπαζες στους στίχους μου απάνω με λυτά τα μαλλιά σου

Στου φεγγαριού μου τη σκάλα άφηνες τα φιλιά σου

Και σε πίστευα σε πίστευα σε πίστευα

Και δεν πίστευα πως θα τέλειωνε δεν πίστευα.

Έγινες για μένα και σώμα και φλέβα και χτύπος

και ζωή και θάνατός μου

Γνώρισα κοντά σου την τρέλλα τον φόβο το μίσος

την ψυχή μου πίσω δως μου

γιατι σε πίστευα σε πίστευα σε πίστευα

Και δεν πίστευα πως θα τέλειωνε, δεν πίστευα…»

Φοβόταν τόσο πολύ το μικρό κοριτσάκι…

μη χτυπήσει τα δαχτυλάκια του

και πώς θα μελετούσε το πιάνο; 

Τότε ακόμα κανένας δεν ήξερε…

πως τα χεράκια της δεν θα έπαιζαν και δεν θα έγραφαν μόνο μουσική…

αλλά κι ένα βιβλίο… και πολλά ποιήματα …

και άλλο βιβλίο….

Είναι φοβερό πράγμα να μη ξέρει κανείς

αλλά και ταυτόχρονα είναι μια μεγάλη έκπληξη

δεν είναι;

Κάθισα στην άκρη της τσουλήθρας μια μέρα

κι είπα: 

«Θα φύγω σφαίρα στην κατηφόρα»

κι έστειλα το βλέμμα μου ιχνηλάτη

όσο μπορούσε να πάει και να ρθει 

ανάμεσα στα μπετό, 

στο καμπαναριό της εκκλησίας, 

μιας τρύπας στον τοίχο από πολυβόλο,

και μιας ξερής λεύκας στη γωνία…»