Σκηνές από το Πάθος

Λέξεις
echaritygr
12 Απριλίου 2017
0
132
1 minute read

Νωρίς πρωί Κυριακής. Ξημέρωσε Κυριακή των Βαΐων. Ώρες μόνο με χωρίζουν από την εβδομάδα που θα επαναληφθεί ένα δράμα. Το δράμα ενός Θεού που ερωτεύτηκε παράφορα τον άνθρωπο. Μανιακός εραστής ενός φαινομενικά άνισου και καταδικασμένου σε αποτυχία έρωτα. Όπως ίσως κάθε έρωτας που απλά μένει στο πάθος και δεν αγωνίζεται να σταυρωθεί και άρα να αναστηθεί. Κι όμως ενώ ξέρει πως η προδοσία θα είναι ένα από τα βασικά γνωρίσματα αυτής της ερωτικής σχέσης εκείνος τολμά να εκτεθεί δημόσια και να αφεθεί αρχικά στο θαυμασμό και αργότερα στα χάδια όλων εκείνων που τον κοίταζαν, τον άγγιζαν κι ένιωθαν πως αύρα λεπτή διαπερνούσε την ύπαρξη τους.

Το δράμα ενός Θεού που ερωτεύτηκε παράφορα τον άνθρωπο

Ετοιμάζομαι να πάω να λειτουργήσω. Να προσφέρω μια ακόμη φορά θυσία “αναίμακτη”. Να μεταδώσω ακόμη μια φορά το σώμα και το αίμα του “εσφαγμένου αρνίου” σε όσους δεν θέλουν να περιορίσουν το πέρασμα τους από ετούτο τον κόσμο σαν απλές μονάδες που τις κυρίευσε το αίσθημα της φτηνής επιβίωσης και όχι το όνειρο της όντως ζωής.

Καμία επιβίωση δεν είναι αρκετή, όσο ευδαιμονική κι αν είναι, για ένα δημιούργημα που κλήθηκε να γίνει ο καλός οικονόμος ολάκερης της κτίσης. Αυτός που μπήκε επικεφαλής ενός κόσμου φτιαγμένου με σοφία και ισορροπία από το Δημιουργό. Αυτός ο “άνθρωπος” ολοκληρώνεται μόνο όταν αγγίζει το αιώνιο και το αθάνατο. Κρατάω στα χέρια μου το ψωμί και το κρασί. Είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που τρώγαμε και πίναμε ψες το βράδυ στη γιορτή του Λάζαρου.

Αναστημένος και ο δικός μας ο Λάζαρος από την εξάρτηση. Μάτωσε κι αυτός και οι δικοί του και οι φίλου του μέχρι να τα καταφέρει. Πόνεσε, έκλαψε, φώναξε. Τον άκουγα κάποια βράδια να ουρλιάζει. Σταγόνες αίμα έσταζε η καρδιά μου που δεν ήμουν αρκετά πιστός για να σταθώ μπροστά του και να τον θεραπεύσω όπως έκανε εκείνος που λέω πως υπηρετώ. Ακόμη όμως κι έτσι ο Λάζαρος αναστήθηκε και είναι τώρα μπροστά μου έτοιμος να δεχτεί το ζωντανό Θεό.

Ξεφυλλίζω τις σελίδες από το παλιό βιβλίο της Μεγάλης Εβδομάδας. Μου το έδωσε ο πρώτος μου πνευματικός. “Μονή Δοχειαρίου, 1942”, γράφει στην πρώτη σελίδα. Το θεωρώ θησαυρό πολύτιμο όχι μόνο γιατί έχει επάνω του την πατίνα του χρόνου, αλλά γιατί ξέρω πως μέσα του κουβαλάει τη δυναμική και την ενέργεια ανθρώπων που τα έβαλαν με τη φύση, την ύλη, τον πειρασμό. Πέτυχαν , δεν πέτυχαν ούτε που με νοιάζει. Πάλεψαν, όσο άντεχε το κορμί και η ψυχή τους. Δεν κερδίζεις πάντα. Αρκεί όμως που παλεύεις και δεν παραδίνεσαι αμαχητί. Η πάλη αυτή σου χαρίζει σοφία και εμπειρία.

Η πάλη αυτή σου χαρίζει σοφία και εμπειρία

Πόση αγωνία κρύβουν ετούτες εδώ οι σελίδες. Ο Χριστός μιλάει δημόσια και λέει όλα εκείνα που δεν αντέχει να ακούσει το κατεστημένο. Αγαπάει και συγχωρεί, θεραπεύει και ξαναζωντανεύει κορμιά άρρωστα και ανήμπορα, αφήνεται στην σχεδόν ερωτική μετάνοια μιας πόρνης. Αλλά δεν του είναι αρκετά όλα αυτά. Εκεί επάνω στο σταυρό απλώνει το βλέμμα του και μοιράζει λόγια αγάπης και συγχώρησης στους περιθωριακούς όλων των εποχών.

Αυτούς που έχουν το κουράγιο να ψελλίσουν ένα “συγγνώμη” μέσα από τα μύχια της καρδιάς τους. Σε λίγες ώρες θα ξεκινήσει μια πορεία προς την αιωνιότητα που θα περάσει μέσα από τα μυστικά και ανήλιαγα μονοπάτια της ανθρώπινης μικροψυχίας. “Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός” και μέσα σε τούτη τη νύχτα ο καθένας μας θα κληθεί να πάρει τη δική του απόφαση για το “τι” και το “πως” της πορείας του στη ζωή. Αρκεί να θυμόμαστε ετούτο την ώρα που θα αναλογιζόμαστε για το ποια θα είναι η απόφαση μας: “Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει ανάσταση”.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.