#Story2Tell | “Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία της κόρης μου”

 #Story2Tell | “Η πρώτη και η τελευταία φωτογραφία της κόρης μου”

To γύρο του κόσμου κάνουν 10 συγκινητικές φωτογραφίες που δείχνουν τους γονείς ενός κοριτσιού που στα 15 χρόνια της έχασε τη μάχη με τον καρκίνο…

από την πρώτη πρώτη φορά που είδε το φως της ζωής στη γέννα της, μέχρι και λίγο πριν φύγει η τελευταία της ανάσα, χτυπημένη από την πιο επιθετική μορφή καρκίνου…

Η συγκινητική ιστορία της 15χρονης Ρεμπέκα και του φωτογράφου πατέρα της που αποτύπωσε σε δεκάδες καρέ τη ζωή της. Από τη στιγμή που γεννήθηκε μέχρι τον θάνατό της, από μία σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου, σε ηλικία 15 ετών.
Ο φωτογράφος του Reuters Ντάριν Ζάμιτ Λούπι ξαπλώνει δίπλα στην 15χρονη κόρη του Ρεμπέκα που πάσχει από καρκίνο, καθώς βρίσκεται σε κώμα στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, 1η Ιανουαρίου 2021.

 

Η Ρεμπέκα διαβάζει μία κάρτα που της έστειλε μία τοπική καλλιτέχνης, η Μαρίζα Ατάρντ, που δείχνει την ίδια σαν υπερήρωα, στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, 4 Οκτωβρίου, 2020.

 

Ο Λούπι και η 15χρονη κόρη ποζάρουν σε μία σέλφι, στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, 10 Οκτωβρίου, 2020.




Το προσωπικό του νοσοκομείου κρατά την νεογέννητη Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι στο νοσοκομείο Σεντ Τζέημς Καπούα, στην Σλιέμα της Μάλτας, 3 Αυγούστου 2005.

 

Η Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι, σε ηλικία δύο ετών, κάθεται στην κρεβατοκάμαρα των γονιών της στο σπίτι τους στην Μσίντα της Μάλτας, 16 Νοεμβρίου 2007.

 

Η Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι, στα 12 της, παίζει με τον σκύλο της στον αγρό, λίγο έξω από το χωριό Μελιέχα στη Μάλτα, 26 Ιανουαρίου 2018.

 

Η Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι, στα 12 της, κατά τη διάρκεια παράστασης στο Κολλέγιο Χορού «Τρία», στην Βαλέτα της Μάλτας, στις 4 Ιουλίου του 2018.
Η Ρεμπέκα ήταν μία πολύ ικανή και ταλαντούχα χορεύτρια, έκανε μπαλέτο, χιπ-χοπ και χόρευε μοντέρνα τζαζ, πριν αρρωστήσει με καρκίνο.
Μετά τον θάνατό της, πολλοί από τους δασκάλους της στον χορό, δημιούργησαν χορογραφίες που τις αφιέρωσαν σε εκείνη. Μία από τις δασκάλες της, η Γουόρεν Μπονέλο έγραψε σε ανάρτησή της στα social media: «Απέδειξε στον εαυτό της ότι είναι ένας πολεμιστής, μέρα με τη μέρα, γενναία και δυνατή αλλά η ζωή αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο να βρίσκεται “στον κήπο του Θεού”. Θα μπορούσα να είμαι απλά μία δασκάλα του χορού για σένα αλλά εσείς τα παιδιά, γίνεστε παιδιά μου και μου δίνετε χαρά στη ζωή! Αυτό πονά πέρα από οτιδήποτε αλλά λέω στον εαυτό μου ότι είσαι σε ένα καλύτερο μέρος».

 

Η Ρεμπέκα και η μητέρα της Μαρίζα Φορντ, βλέπουν ένα προσωπικό μήνυμα μέσω βίντεο για την Ρεμπέκα από τον Αμερικανό ηθοποιό Ντέιβιντ Σουίμερ στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτα, στις 8 Δεκεμβρίου, 2020.
Η Ρεμπέκα ήταν μεγάλη λάτρης της τηλεοπτικής σειράς «Φιλαράκια» και είδε με τον πατέρα της και τις δέκα σεζόν της σειράς, για δεύτερη φορά, όσο ήταν στο νοσοκομείο.
Ο Σουίμερ (ο «Ρος» της σειράς), δήλωσε αργότερα: «Γνωρίζω τι σήμαινε η σειρά για εκείνη και είναι μεγάλη μου τιμή που μπόρεσα να τις δώσω κάποιες στιγμές χαρά και ξενοιασιάς, τις τελευταίες εβδομάδες.

 

Η Ρεμπέκα κρατά το αρκουδάκι της «Snuggles» καθώς κοιμάται στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτα, στις 21 Νοεμβρίου, 2020.




Η 15χρονη Ρεμπέκα γιορτάζει τα γενέθλιά της με τις φίλες της Λουίζα Ζάμιτ και Ελέα Μπρόγκερ, μετά από 5 μήνες καραντίνας κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, που ξέσπασε όσο νοσηλευόταν για θεραπεία λόγω καρκίνου στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, στο σπίτι της στην Καπάρα της Μάλτας, στις 3 Αυγούστου 2020. «Τα 15α γενέθλιά μου, ήταν μία τελείως διαφορετική εμπειρία για μένα, αφού δεν μπορούσα να δω πολλούς φίλους μου και να αλληλεπιδράσω μαζί τους όπως θα έκανα φυσιολογικά ενώ έπρεπε να περάσω και το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας φορώντας την ειδική μάσκα Ν95. Ωστόσο, είδα κάποιες από τις καλύτερές μου φίλες που είχα να δω εδώ και μήνες», είπε η Ρεμπέκα.

 

Η αντίδραση της Ρεμπέκα μετά την υποτιθέμενη τελευταία ακτινοθεραπεία της στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, στις 4 Ιουνίου του 2020. «Βγάζοντας αυτήν την μάσκα για την θεραπεία, γνωρίζοντας ότι πιθανώς να μην την ξαναφορέσω, ένιωσα απίστευτα! Δεν είχα ποτέ ξανά τέτοιο χαμόγελο, ή γενικά ένα χαμόγελο, μετά από κάποια ακτινοθεραπεία», είπε η Ρεμπέκα. Η χαρά της δεν κράτηση πολύ. Τρεις μήνες αργότερα, πήγε πίσω στο νοσοκομείο για σειρά από αντίστοιχες ενδοφλέβιες θεραπείες.

 

Η Ρεμπέκα δέχεται ένα δώρο από τις γιατρούς Μαρία Έλενα Γκρεκ και Αντζελίνα Ντιμίτροβα μετά από την υποτιθέμενη τελευταία ακτινοθεραπεία της στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, στις 4 Ιουνίου του 2020. Η Ντιμίτροβα είπε «Δεν περίμενα ότι θα δεθώ τόσο πολύ με την Ρεμπέκα, αλλά πιστεύω ότι είχε ταλέντο στο να κάνει τους ανθρώπους να αγαπούν το φως στο χαμόγελό της και την αγνή της καρδιά. Παρότι το σώμα της ήταν ήδη αδύναμο όταν γνωριστήκαμε, το μυαλό της ήταν πάντα κοφτερό και το πνεύμα της δυνατό. Πάλεψε για όσα πίστευε, ακόμα και για να κάνει την σχολική εκπαίδευση προσβάσιμη σε όσους είναι περιορισμένοι στους τοίχους ενός νοσοκομείου και πιστεύω ότι ήταν μία παρακαταθήκη στην επιθυμία της για μάθηση, να μεγαλώσει και να ανταποδώσει μέσα από τα ταλέντα και το πάθος της».

 

Η Μαρίζα Φορντ φιλά την κόρη της την ώρα που βρίσκεται σε κώμα στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, στις 30 Δεκεμβρίου του 2020.

 

Οι νοσοκόμες Ναόμι Μπαλζάν και Νανέτ Ατζοπάρντι χορηγούν παυσίπονα και ηρεμιστικά στην Ρεμπέκα καθώς η μητέρα της είναι δίπλα της, λίγο πριν καταλήξει στο δωμάτιό της στο Ρέινμποου Γουόρντ, στο Ογκολογικό Κέντρο του Σερ Άντονι, του νοσοκομείου Μάτερ Ντέι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού στο Ταλ Κροκ της Μάλτας, στις 3 Ιανουαρίου του 2021.
Αυτή ήταν η τελευταία φωτογραφία της κόρης του που τράβηξε ο φωτογράφος του Reuters Ντάριν Ζάμιτ Λούπι όσο ήταν ακόμα ζωντανή, κατέληξε 57 λεπτά αργότερα.

 

Το φέρετρο της 15χρονης Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι, που πέθανε από καρκίνο δύο εβδομάδες νωρίτερα, πριν την διαδικασία της αποτέφρωσης, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού, στο Τσάρλτον Παρκ, κρεματόριο στο Αντόβερ της Βρετανίας, στις 19 Ιανουαρίου, 2021.
«Τράβηξα την πρώτη φωτογραφία της κόρης μου, Ρεμπέκα, λίγα λεπτά αφότου γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου, του 2005. Σχεδόν 15 χρόνια αργότερα, τράβηξα την τελευταία φωτογραφία της κόρης μου, λίγα λεπτά αφότου πέθανε από καρκίνο, στις 3 Ιανουαρίου του 2021. Είμαι φωτορεπόρτερ» περιγράφει με συγκλονιστικό τρόπο ο Ντάριν Ζάμιτ Λούπι, πατέρας της 15χρονης καρκινοπαθούς Ρεμπέκα.

 

Και συνεχίζει:

«Ήταν για εμένα φυσιολογικό να καταγράψω τα ντοκουμέντα κάθε στιγμής από την πανέμορφη ζωή της “Μπεκς”, όπως αποκαλούσαμε την κόρη μας με τη σύζυγό μου, Μαρίζα. Όπως όταν ήταν 2 ετών και το προσωπάκι της έδειχνε να λάμπει. Όπως όταν χόρευε στη σκηνή στα 12 της αψηφώντας την βαρύτητα με χάρη. Όπως όταν έπαιζε στον αγρό με τον σκύλο της “Κούκι”, με χαμόγελο τεράστιο ως τον ουρανό. Ήταν πολύ πιο δύσκολο, να καταγράφω την αρρώστια και τον θάνατό της από μία σπάνια και άκρως επιθετική μορφή καρκίνου στα κόκαλα.
Όπως την ώρα που βρισκόταν στο σκοτάδι παίρνοντας τα ειδικά υγρά μετά από μία χημειοθεραπεία, με ανάμνηση τα μακριά μαύρα μαλλιά της. Όπως όταν αγκάλιαζε το αρκουδάκι της “Σνάγκλς” καθώς κοιμόταν στο νοσοκομείο, εν μέσω κάποιων πολύ δύσκολων διαδικασιών που ελπίζαμε να την σώσουν. Και όπως την στιγμή που η μητέρα της έκλαιγε πάνω από το σώμα της, λίγα λεπτά αφότου η Μπεκς είχε πεθάνει, με τις φακίδες στο πρόσωπό της ως ένα σκληρό σημάδι της νεότητάς της και της ομορφιάς της».
Το περασμένο φθινόπωρο, το πρακτορείο Reuters, δημοσίευσε μία μεγάλη φωτογραφική έκθεση της μάχης που έδωσε η οικογένεια της «Μπεκς» -ή αλλιώς Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι- με την αρρώστια της, μία μάχη που έγινε ακόμα πιο δύσκολη λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, που χτύπησε τη Μάλτα, το νησί που ζούσε. Αυτή η έκθεση, τελείωνε με μία στιγμή ελπίδας, καθώς είχε βγει από το νοσοκομείο μετά από πολύμηνες δύσκολες θεραπείες.
«Στην πρώτη έξοδο της Μπεκς, λίγες ημέρες αφού βγήκε από το νοσοκομείο, την πήγα σε μία σκοτεινή περιοχή για να μπορέσει να δει έναν κομήτη. Παρότι ο κομήτης δεν ήταν ορατός με γυμνό μάτι, η Μπεκς κατάφερε να τον δει με τη βοήθεια ειδικών φακών της κάμερας. Μετά είδαμε και ένα αστέρι να πέφτει. Κάναμε μία ευχή, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι ευχηθήκαμε… Εξάλλου, πάντα πίστευα στην ελπίδα, πίστευα στο καλύτερο δυνατό σενάριο» δηλώνει ο πατέρας της, ο οποίος συμπληρώνει πως όταν βγήκε από το νοσοκομείο στα μέσα Ιουλίου, πίστεψε πως τα χειρότερα είχαν περάσει.
«Δεν είχα αντιληφθεί ότι ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούσε να γίνει η επιλογή μίας θεραπείας στην Αγγλία, ήταν επειδή οι ειδικοί εκεί δεν πίστευαν ότι είχε κάποια ελπίδα και ότι ο καρκίνος θα έκανε πάλι μετάσταση, όπως όταν πρωτοδιαγνώστηκε το 2019. Κανείς δεν μου είπε, την ημέρα που βρέθηκε ο όγκος στον ώμο της, ότι ήταν ήδη πολύ αργά για εκείνη».
Δύο μήνες αργότερα, η Μπεκς ξαναμπήκε στο νοσοκομείο. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς, η Ρεμπέκα έβλεπε για τελευταία φορά, στις 27 Σεπτεμβρίου, τον σκύλο και τις γάτες της, το κρεβάτι του δωματίου της, έφευγε από το σπίτι στο οποίο δεν θα επέστρεφε ποτέ…



Στις 31 Οκτωβρίου, η Μπεκς έγραφε σε ανάρτησή της στο Facebook:

«Έχει περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που διαγνώστηκα με μία σπάνια μορφή καρκίνου στα κόκαλα, που λέγεται “Ewings Sarcoma”. Τότε δεν πίστευα ότι θα είμαι ακόμα στη μάχη, αλλά να’μαι, χωρίς χημειοθεραπείες ή ακτινοθεραπείες μπροστά μου. Ειλικρινά, πίστευα ότι θα έχω πίσω τη ζωή μου, να κάνω online μαθήματα για το σχολείο από το σπίτι. Αντίθετα, δεν μπορώ ούτε αυτό να κάνω. Υπάρχουν ημέρες που θυμώνω και φοβάμαι αλλά και ημέρες που νιώθω ευγνώμον για όλη την αγάπη και την στήριξη που μου δείχνουν όλοι. Δεν θα μπορούσα να παλέψω χωρίς τους φίλους μου, την οικογένειά μου και κάποιους που δεν γνωρίζω προσωπικά. Ήθελα απλά να τους πω, ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».
Η Ρεμπέκα πέθανε γαλήνια, ένα κυριακάτικο πρωινό, στις 3 Ιανουαρίου του 2021, με τους γονείς της να είναι δίπλα της. Η κατάσταση της υγείας της, είχε δείξει σημάδια επιδείνωσης από το βράδυ της παραμονής Χριστουγέννων, «ήταν η χειρότερη νύκτα που πέρασε ποτέ» δηλώνει ο πατέρας της. Μετά από δύο ημέρες η κατάσταση βελτιώθηκε λίγο αλλά μετά έπεσε σε βαθύ κώμα και δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις της.
«Της διάβαζα πολύ, τελειώσαμε το βιβλίο του Χάρι Πότερ και ξεκινήσαμε και την σειρά, κρατώντας το χέρι της Λένε, ότι η ακοή είναι το τελευταίο που χάνεται και ήθελα να ακούει τις φωνές μας», αναφέρει ο πατέρας της και συνεχίζει λέγοντας «στο τέλος, η αναπνοή της δυσκόλευε όλο και περισσότερo, μετά δεν υπήρχε κάτι άλλο…»
Ο πατέρας της, την ενθάρρυνε ότι μπορούσε να τον ακούει και να τον καταλαβαίνει περισσότερο απ’ ό,τι πριν και να μην φοβάται.
Η είδηση του θανάτου της διαδόθηκε γρήγορα. Λόγω του κορονοϊού, επιτράπηκε μόνο σε 180 άτομα να παρευρεθούν στην εκκλησία, ενώ η τελετή έγινε και σε ζωντανή διαδικτυακή κάλυψη «για να συμμετέχει περισσότερος κόσμος», όπως εξήγησε ο πατέρας της.
Η σορός της Μπεκς αποτεφρώθηκε στην Αγγλία. Λίγους μήνες πριν πεθάνει, η Μπεκς έπαιζε ένα παιχνίδι στο κινητό της «Sky Children of the Light.»
«Ήθελε να παίζουμε μαζί και αναγκάστηκα να αναβαθμίσω το παλιό μου κινητό. Το παιχνίδι είχε έντονους συμβολισμούς των διαφόρων σταδίων της ζωής, από την παιδική ηλικία μέχρι τον θάνατο. Ήταν ο οδηγός μου, ο μέντοράς μου, η δασκάλα μου. Μία ζωή προσπαθούσα να την καθοδηγώ και τώρα το έκανε εκείνη σε εμένα. Το κομμάτι που δεν μου έδειξε στο παιχνίδι, ήταν το σημείο που ο χαρακτήρας πρέπει να πεθάνει για να συνεχίσει. Μου έλεγε ότι δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό».
«Για μένα, το παιχνίδι αυτό εξελίχθηκε σε μία μεταφορά του τι θα συμβεί όταν πεθάνω. Θα είναι εκεί να με περιμένει, να μου πιάσει το χέρι και να λειτουργήσεις σαν φύλακας και οδηγός μου, να με πάει όπου πρέπει να πάω» καταλήγει ο πατέρας.
The following two tabs change content below.

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.

Related post

Ρώτα το #echaritygr ότι θες, όποτε θες
×
Exit mobile version