Η ασθένεια ήταν ενδημική σε όλο τον κόσμο μέχρι την ανακάλυψη εμβολίου τη δεκαετία του 1950. Οι πιο πλούσιες χώρες είχαν αμέσως πρόσβαση σε αυτό, όμως η Ασία και η Αφρική παρέμειναν για καιρό εστίες της ασθένειας.

Το 1988 ο ΠΟΥ είχε καταγράψει 350.000 κρούσματα σε όλο τον κόσμο και περισσότερα από 70.000 στην Αφρική το 1996.

Επίκεντρο της ασθένειας στις αρχές του 2000, η Νιγηρία των 200 εκατομμυρίων κατοίκων ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια μία από τις χώρες όπου η πολιομυελίτιδα ήταν ενδημική.

Στον μουσουλμανικό βορρά, υπό την πίεση των σαλαφιστών, οι εκστρατείες εμβολιασμού είχαν σταματήσει από το 2003 ως το 2004, καθώς υπήρχαν φήμες ότι επρόκειτο για ένα σχέδιο των δυτικών για να στειρώσουν τους μουσουλμάνους.

Χρειάστηκε να καταβληθούν μεγάλες προσπάθειες με παραδοσιακούς και θρησκευτικούς ηγέτες προκειμένου να πειστούν οι κάτοικοι να εμβολιάσουν τα παιδιά τους.

Ωστόσο το 2009 η σύγκρουση με τη Μπόκο Χαράμ κατέστρεψαν τις ελπίδες να εξαλειφθεί η ασθένεια: το 2016 καταγράφηκαν τέσσερα νέα κρούσματα στην πολιτεία Μπόρνο, επίκεντρο της εξέγερσης των τζιχαντιστών.

«Την εποχή εκείνη δεν είχαμε πρόσβαση σε περίπου 400.000 παιδιά λόγω της βίας», θυμάται ο δρ Φούνσο.

Σήμερα εκτιμάται ότι μόνο 30.000 παιδιά δεν είναι «προσβάσιμα»: ένας «πολύ μικρός» αριθμός για να προκαλέσει την ενδημική μετάδοση της πολιομυελίτιδας, σύμφωνα με τους επιστήμονες.

Πλέον η Αφρική πρέπει να διασφαλίσει ότι κανένα κρούσμα από το Πακιστάν ή το Αφγανιστάν δεν θα υπονομεύσει τις προόδους της και ότι επαρκής αριθμός παιδιών θα συνεχίσει να εμβολιάζεται προκειμένου να διασφαλιστεί η ανοσία όλης της ηπείρου.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ