Λίνα Νικολακοπούλου και Αργυρώ Καπαρού: Θέλει η ευτυχία, στέρεο τα ηχεία

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ-ΑΡΧΕΙΟ
Μίρκα Αρβανίτη
8 Μαρτίου 2021
0
874
4 minutes read

Θα μπορούσες να τις ντύσεις με μυριάδες λέξεις, όστρακα και γαλαζοπράσινα κύματα Ελληνικά που σαν άλογα ξεχύνονται στον… νερόδρομο της Μεσογείου. Να τις περιγράψεις με όλες τις αρχαίες ριζωμένες λαμπερές λέξεις που σαν βότσαλα γυαλιστερά στέκουν κάτω από τον ήλιο του Αιγαίου.

Μα, ένα βλέμμα τους και μόνο, ξεχειλίζει από καλοσύνη, αλήθεια και ευπρέπεια τέτοια που αντάξιά τους στον καλλιτεχνικό χώρο ίσως η χώρα να εισέπραξε από μορφές μεγάλες όπως ο Μάνος, η Τζένη, η Αλίκη και… η Μελίνα. Γράφω για την Λίνα και σκέφτομαι πόσο γλυκά ταξιδεύουμε δεκαετίες ολόκληρες με τα λόγια της, τις εικόνες της, το άρωμα Ελλάδας που κουβαλούν τα τραγούδια της. Και το μόνο που μπορώ να πω, είναι πως ένας στίχος ήταν καρφωμένος στο μυαλό μου όποτε άκουγα το όνομά της. «Αν δεν σ’ είχα θα’ξερα, τα δέντρα τα κατάξερα, πως κρύβουν στην σιωπή τους τόση αλήθεια»… Το τραγούδησε με πόνο κάποια στιγμή η Μαρινέλλα και αποτυπώνει αυτό και μόνο που είναι η Λίνα. Μία σιωπή που διήρκεσε ευλαβώς και με μεγάλη κατανόηση από τους πιστούς συνακολούθους της, μόνο για να εξυπηρετήσει την διάρκεια της ποιότητας που ξέρει να υπηρετεί. Κι ήρθε μετά το «άλικο γράμμα της αγάπης», με την στεντόρεια φωνή της Αργυρούς Καπαρού, να μας βάλει στη θέση μας, να μας επανακαθορίσει, να μας αφυπνίσει. Να αντιληφθούμε την ομορφιά γύρω μας και να επαναπροσδιορίσουμε την αλήθεια μέσα μας, την σχέση μας με τα συναισθήματα που ξεπουλήθηκαν σε οικονομικούς και λογιστικούς Καιάδες… Χειρολαβές. Μία λέξη – σύμβολο, να επισημάνει την ανάγκη μας να κρατηθούμε από κάπου, να πιαστούμε στην φρενήρη λεωφόρο που το όχημα της ζωής μας παρασέρνει και βολοδέρνει. Χειρολαβές. Και έτσι κρατήθηκε η ελπίδα μέσα μας τόσα χρόνια για να ξαναβγεί καθάρια στο φως… Δεν θα ήθελα να επεκταθώ παραπάνω. Η Λίνα Νικολακοπούλου, η Αργυρώ Καπαρού κι η Δάφνη Αλεξανδρή – σπουδαία μουσικοσυνθέτης – συναντήθηκαν με αγάπη – το μόνο πολιτιστικό συστατικό που μας απέμεινε – και πραγματοποιούν ένα ταξίδι ζωής, με τραγούδια διαυγή και μας καλούν στην διαδρομή προς την ελπίδα να βγούμε από το σκοτάδι… Διότι, «αν δεν σε βρουν χαράματα, πως θες να ακούς τα αηδόνια»…

Αλέξανδρος Τανασκίδης: Χειρολαβές λοιπόν, ένας νέος δίσκος, με πολύ συναίσθημα και… πολύ τακτική αγάπη…και με λόγια που ρέουν μετά από τόσα χρόνια σιωπής – όπως δηλώσατε κι εσείς. Ακέραια, αλλά και ακαριαία μαζί. Οι χειρολαβές σαγηνεύουν τον ακροατή, σχεδόν του θυμίζουν πράγματα και καταστάσεις, συναισθήματα κι έναν χάρτη αισθήσεων που έκρυβε στην ψυχή του και του ξαναξυπνούν από τον λήθαργο της καθημερινότητας να του υπενθυμίσουν κάποιες «συνθήκες» με τον βαθύτερο εαυτό του. Ίσως ακόμη και να του προσφέρουν μια σχεδία για να ξεφύγει από την μαυρίλα και το σκοτάδι που ζούμε. Και μέσα στα χρόνια, ο κόσμος ακολουθεί την Λίνα, στη ροή του ποταμού… Πως ανταποκρίνεστε κι από την δική σας πλευρά στον κόσμο και ποιο «κλαδάκι ελπίδας» τους τείνετε με το χέρι σας για την πολυπόθητη «σωτηρία της ψυχής»;

Λίνα Νικολακοπούλου: Νιώθω πως πρώτη φορά στην ζωή μου η καρδιά μου είναι τόσο ανοιχτή και μπορώ να αντιληφθώ τόσο καθαρά την σημασία και την σπουδαιότητα της εμπιστοσύνης του ενός ανθρώπου στον άλλον, πόσο δε μάλλον του κόσμου που τόσα χρόνια ανταποκρίθηκε και στήριξε όχι μόνο καλλιτεχνικά και μουσικά την προσφορά μου, αλλά και προσωπικά εμένα την ίδια, ψυχικά, ηθικά, ίσως ακόμη και ως αποδοχή του εαυτού μου κιόλας – θα μου επιτρέψετε να πω. Έτσι πιστεύω πως αυτή την στιγμή, τόσο οι δημιουργοί αλλά κι όσοι ασκούν δημόσια λειτουργήματα, δάσκαλοι, γιατροί, άνθρωποι που φέρουν ευθύνη, οφείλουν να στέκονται δίπλα στον κόσμο, να του μεταδίδουν γνώση, να προσέχουν βιολογικά τον κόσμο, ο οποίος από την αγωνία του, επιβαρύνει το σώμα, το νευρικό του σύστημα, λειτουργικά.

Νομίζω λοιπόν, πως είναι ίσως η πιο δύσκολη «συνθήκη» που περνάμε, που με εφοδιάζει με δύναμη μέσα μου και με τόση απλότητα στην καρδιά μου και μου επιβάλλει να έχω τα μάτια μου ανοιχτά να αφουγκράζομαι τι συμβαίνει γύρω μου, να μπορώ να το αποτυπώνω σαν να πρόκειται για μια πυξίδα για να κατευθύνω στο φως τις ψυχές. Παράλληλα όμως, ελέγχω κατά κάποιον τρόπο και τον εαυτό μου, βαθαίνοντας τα αισθήματά μου και να μαθαίνω να απλώνω τις έννοιές μου, σχεδόν οικουμενικά για να χωράει το τραγούδι μου όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται. Η τέχνη μου να γίνεται ένα σπίτι ανοιχτό και φιλόξενο, χωρίς να σημαίνει πως πρέπει να γίνεται κάποιο τραγούδι, πολύ απλό ή πολύ χαρούμενο. Όχι. Πρέπει να είναι αληθινό για να ταυτίζεται η ψυχή του καθενός στο συναίσθημά του. Όταν είσαι αληθινός, ο απέναντι αναγνωρίζει τον εαυτό του σε σένα.

Αλέξανδρος Τανασκίδης: Και τώρα, με την Αργυρώ Καπαρού, Χειρολαβές. Μία φωνή αγαπημένη, ζεστή, ζωντανή, κατεργασμένη με καταγωγή από τα ορυχεία της αδαμάντινης καρδιάς… Και μετά έναν Χειμώνα στην ΧΕΛΩΝΑ, περιοδείες για τις Χειρολαβές. Ο κόσμος νιώθει πως η αγκαλιά του Σταμάτη Κραουνάκη, ορφάνεψε από την παρουσία σας. Μήπως πλάθατε «λογοτεχνικές αγκαλιές» τόσον καιρό… στα κρυφά και τώρα ήρθε η ώρα οι στίχοι να δουν το φως;

Αργυρώ Καπαρού: Στη Χελώνα κάναμε ένα ταξίδι. Ταξίδεψαν η μνήμη και η ακοή του κοινού… σε τραγούδια του ευρύτερου ελληνικού ρεπερτορίου, αλλά και στα καινούργια μας τραγούδια, από το Άλμπουμ «Χειρολαβές» που κυκλοφορεί σε μουσικές Δάφνης Αλεξανδρή και στίχους της Λίνας Νικολακοπουλου. Το παρήγορο είναι πως ξεκινάμε την περιοδεία μας και σύντομα θα βρισκόμαστε και στην Θεσσαλονίκη για παραστάσεις. Στην σκηνή, η μουσική συνδέεται με ένα οπτικό υλικό, που εμφανίζει κυρίως καθημερινές εικόνες της πόλης και το οποίο σκηνοθέτησε ο Κώστας Αυγέρης. Μας συνοδεύει μια τετραμελής ορχήστρα και φυσικά ιδιαίτερο χαρακτήρα προσδίδει σ αυτό το διαφορετικό ύφος της παράστασής μας, η ομάδα μουσικού θεάτρου «Σπείρα Σπείρα» με την οποία συνεργάζομαι τα τελευταία επτά χρόνια. (Χ Μουστάκας/ Γ. Στιβανάκης/ Χ.Γεροντίδης/ Κ.Μπουγιώτης/ J. Kaluta) όπως και η ηθοποιός Άννα Ψαρρά με τις σύντομες παρεμβάσεις, πάνω σε κείμενα της Λίνας Νικολακοπούλου.

Νομίζω πως ο ακροατής, θα βρεθεί σε μία ας το πούμε ατμόσφαιρα «μεταμπουάτ»… για δύο ώρες. Τώρα σε ότι αφορά τον Σταμάτη Κραουνάκη… έχει τόσο σημαντικούς συνεργάτες αυτή η οικογένεια που λέγεται «Σπείρα» και ο ίδιος είναι τόσο πλούσιος σε ιδέες και δημιουργικότητα, που μάλλον όποιος φεύγει από δίπλα του, αυτός είναι που ορφανεύει. Αλλά όπως βλέπετε εγώ είμαι εδώ, στεγάζομαι κάτω από την κοινή στέγη της Λίνας και του Σταμάτη και απλά έκανα ένα βήμα πιο προσωπικό, που χαίρει και της δικής του εκτίμησης και αυτό μου δίνει διπλή χαρά. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι θα έρθουν και άλλα πολλά που θα κάνουμε παρέα… Επίσης ως προς… τα κρυφά που αναφέρεις, καθετί καινούργιο που δοκιμάζει κανείς θέλει το χρόνο του για να ωριμάσει πρώτα και να βγει έτοιμο… στο φως της ακρόασης.

Α.T.: Κι η στιγμή της συγκεκριμένης συνθήκης; Πως επιδρά αυτό το κοινωνικό σκοτάδι στην ψυχή ενός καλλιτέχνη που έμαθε να μετρά την ζωή του τόσα χρόνια, κολυμπώντας μέσα στην αρτηρία της κοινωνίας και ξαφνικά βλέπει μπροστά του μια κοινωνία ακρωτηριασμένη, χωρίς αίμα και όνειρα στις φλέβες;

Λ.N.: Με θλίβει η εικόνα αυτή που περιγράφετε σίγουρα. Κι έμαθα να είμαι κομμάτι της ραχοκοκκαλιάς του κόσμου. Με συγκινεί όμως και παράλληλα αυτή η στιγμή της Ελλάδας σήμερα. Νοιώθουμε όλοι μας μια πίκρα και μοιάζει να πήγε ο κόπος των γονιών μας χαμένος, ξαναβγήκαμε όλοι μας σε πολύ δύσκολες λεωφόρους και μονοπάτια και κυρίως αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε τις δικές μας επιπολαιότητες, ευθύνες, όχι όμως με βαριά ντροπή για εμάς. Αν όμως μπορούμε κάτι μεταξύ μας να το διορθώσουμε, σαν σκέλος της ποιότητας, της επικοινωνίας και του ενδιαφέροντός μας για τις πόλεις που ζούμε, για τις γειτονιές μας, θα έχουμε κάνει κάτι από το τίποτε. Ακόμη και μια καλημέρα φτάνει για να ξέρει ο απέναντι ότι τον αγαπάς, τον σέβεσαι, τον σκέφτεσαι ή και τον συμπονάς. Τον ακούς, τον βλέπεις, βιώνεις την αγωνία του. Αισθάνομαι σαν καλλιτέχνης κι ως άνθρωπος, πως αυτό το πέρασμα της χώρας μας από την κατάσταση αυτή, μου δίνει άλλα χρώματα κι άλλη ώθηση να πάρω δύναμη για να εκφραστώ.Α.Τ.: Αργυρώ τι είναι τελικά το τραγούδι; Μπορεί να γίνει μοχλός για να αλλάξουν πράγματα; Κάποτε το πολιτικό τραγούδι έσερνε χαρακιές στην επιδερμίδα της αγανάκτησης ενός κόσμου που πίστευε στην επανάσταση… και εν μέρει την πέτυχε υπό την καθοδήγηση ενός Μίκη Θεοδωράκη. Πλέον υπάρχει σωτηρία της… ψυχής; Θα ξαναβρούμε την χώρα την αθάνατη, την άσπρη και γαλάζια ελπίδα…;

Α.Κ.: Πάντοτε το τραγούδι έπαιζε ισχυρό ρόλο στο να εκφραστεί ο λαός μας, άλλοτε ήταν «επικά», όπως τα τραγούδια της επαναστατημένης Ελλάδας κι άλλοτε «λυρικά» όταν ήθελαν οι άνθρωποι, να μοιραστούν αισθήματα και κοινά βιώματα με τον διπλανό τους. Τα τραγούδια, μας βοηθούν να παλέψουμε το φόβο, μας ενώνουν, μας δίνουν κουράγιο κι ελπίδα. Πιστεύω ότι θα γεννηθούν καινούργια λόγια και μουσικές στις μέρες μας από τους δημιουργούς και από την καινούργια ανάγκη που έχει προκύψει, λόγω της αλλαγής του σκηνικού της ζωής, στην Ελλάδα του 2012…και πλέον του 2013. Ίσως αργήσουν κάπως οι εκφραστές μας… αλλά θα γράψουν… και βέβαια πιστεύω ότι όλοι μαζί, πρέπει, ο ένας να ανοίξει την όρεξη του άλλου, για ανάταση, εμπιστοσύνη και ελπίδα… Στις «Χειρολαβές» αισθάνομαι ότι όλα τα τραγούδια ανταποκρίνονται σ’ αυτή την ανάγκη μας… ο κόσμος ωστόσο θα το επαληθεύσει.

Α.Τ.: Κι αν δεν σε βρουν χαράματα, πως θες να ακούς τα αηδόνια… Πόσο εύκολα γράφεται ένα τραγούδι σήμερα που παρατηρούμε διαρκώς πως επαναλαμβάνονται κάποιοι στίχοι, συναισθήματα, εικόνες, χρώματα, λόγια, μουσικές…Κι όλα μοιάζουν γύρω μας να είναι καρμπόν των… συνηθειών μας σε μια κοινωνία γρήγορης κατανάλωσης, fast food ζωής;

Λίνα Νικολακοπούλου: Δυστυχώς, ο καταναλωτικός άνθρωπος, σε μια κοινωνία που είναι όντως fast food, δεν αντιλαμβάνεται πόσο εύκολα αδειάζει… Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Στην Αθήνα, κάνεις μια συγκεκριμένη διαδρομή να πας από το κέντρο στο Αεροδρόμιο. Η φύση, προς τα Μεσόγεια, έχει τρομερή ομορφιά. Τα βουνά είναι πολύ «γλυκά», τα χρώματα τριγύρω πολύ απαλά, αλλά όπως συνειδητοποίησα, όλοι μας κοιτάμε πολυκαταστήματα στην διαδρομή. Σκεφτείτε λοιπόν πόσο άνετα πλέον, τα μάτια μας κι ο νους μας, μαγνητίζονται από την υλική πλευρά των πραγμάτων. Έτσι έχουμε μάθει, ή μας έχουν μάθει ,πως αν μπούμε στο πολυκατάστημα και αγοράσουμε μια καρέκλα ή ένα μαξιλάρι, στιγμιαία αισθανόμαστε καλύτερα, γιατί αποκτήσαμε κάτι ακόμα. Κι έτσι απλά, έχουμε ξεμάθει να κοιτάμε αυτό που μας περιβάλλει. Ο άνθρωπος με την φύση, – δεν λέω να είμαστε πίσω από τον κόσμο και τις εξελίξεις – να είμαστε παρόντες με τον κόσμο. Αλλά η κατάσταση γύρω μας θέλει αντίσταση. Να μην σε μαγνητίζει μονάχα το προϊόν. Να θυμίζεις διαρκώς στον εαυτό σου πως αυτό που βρίσκεται εκεί λίγο πιο έξω από την πόλη, είναι η αλήθεια σου. Η φύση, είναι η άλλη πλευρά σου. Μπορεί κάποια στιγμή να φτάσουμε να μην έχουμε λεφτά. Εύχομαι να μην φτάσει ο Έλληνας σε αυτό το σημείο. Ακόμη κι αν καταλήξουμε έτσι, τουλάχιστον να είμαστε προετοιμασμένοι να απολαμβάνουμε κάποια πράγματα και δωρεάν. Μια βόλτα με έναν φίλο, μια κουβέντα καλή σε ένα τραγούδι. Πρέπει και οφείλουμε να αποτοξινωθούμε. Μοιάζουμε να είμαστε εξαρτημένοι.

http://https://youtu.be/WU-EkJJ-l3Q

Α.Τ.: Αργυρώ, σε παλαιότερη συνέντευξή μας, είχες αναφέρει πως η Σπείρα – Σπείρα, ήταν μια πρόκληση – πρόσκληση που σε έβαλε σε ένα σπίτι, προέκταση μιας οικογένειας θνητών και μαγικών καλλιτεχνών με σπουδαίο καπετάνιο… Τώρα με τις Χειρολαβές, νιώθεις πως πραγματοποιείς μια έξοδο από την Σπείρα ή την έβαλες στο όχημα και πάτε μαζί, τσάρκα στα τραγούδια;

Α.Κ.: Η Σπείρα είναι οικογένεια… και όλα αυτά τα χρόνια παρέα τραγουδάμε και τα τραγούδια της Λίνας και του Σταμάτη και άλλων δημιουργών. Αυτό που έχει σημασία για μένα, είναι ότι είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλο και χαιρόμαστε με τη χαρά του διπλανού μας… Σε πόσες ομάδες νομίζετε συμβαίνει αυτό… Με τις «Χειρολαβές» λοιπόν μοιράζομαι τη χαρά μου μαζί τους και στη σκηνή και στο στούντιο… αφού συμμετέχουν και στο δίσκο. Σίγουρα λοιπόν είμαστε στο «ίδιο πλοίο» και έχουμε μαζί μας δυνατούς κυβερνήτες. Με έναν καινούργιο ισχυρό συνοδοιπόρο επίσης την συνθέτη Δάφνη Αλεξανδρή, η οποία μαζί με τη Λίνα Νικολακοπούλου μας έχουν αγκαλιάσει με πίστη.

Α.Τ.: Και μένω, στον καπετάνιο. Τον Σταμάτη, τον έχεις χαρακτηρίσει «καπετάνιο», «πατέρα», «φάρο». Ο Σταμάτης για τον κόσμο που τον αγαπά, είναι ένας εμπνευσμένος, ισορροπημένος και αρτιμελής καλλιτεχνικά δημιουργός. Τί είναι ο Σταμάτης για σένα στην σκηνή και πίσω από αυτήν; Ένιωσες ποτέ να κατευθύνεις κάποια στιγμή εσύ την πορεία κι όχι μόνο ο Σταμάτης;

Α.Κ.: Ο Σταμάτης είναι τόσο ισχυρός ενεργειακά, που δεν νομίζω ότι μπορεί εύκολα κάποιος να τον κατευθύνει… Είναι πιο γοητευτικό μάλλον να του δίνει κανείς το πρώτο βήμα και μετά να κάνει κι αυτός τη δική του φιγούρα στο χορό. Φυσικά ο Σταμάτης είναι πρώτα απ’ όλα μεγάλος δάσκαλος, αλλά και φίλος, οικογένεια, καλή παρέα… ανεξάντλητος πλούτος.

Α.Τ.: Θέλω να μου πείτε 5 λέξεις μόνο σαν μια εναλλακτική δυνατότητα απεγκλωβισμού μας από την κρίση.

Λίνα Νικολακοπούλου: Θα σας πω αυτό που θα ήθελα όλοι μας να κάνουμε. Να διαβάζουμε. Υπάρχουν βιβλία που μπορούν να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε. Αυτό που συμβαίνει γύρω μας αλλά και μέσα μας. Ένα από αυτά τα βιβλία λέγεται «Σύγχρονος Μηδενισμός» και το έχει γράψει ο Θεόδωρος Ζιάκας. Οι πέντε λέξεις λοιπόν, για να είμαστε και λακωνικοί στους φλύαρους καιρούς που ζούμε, «Διαβάστε ανεπιφύλακτα τον Σύγχρονο Μηδενισμό».

Α.Τ.: Κι αν δεν σε βρουν χαράματα, πως θες να ακούς τα αηδόνια… Η αγάπη πέντε γράμματα να τα διαβάζεις χρόνια…

Α.Κ.: Έτσι είναι… αν δε ζήσεις γεγονότα, αν δεν έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να κατανοήσεις τη ζωή, μέσα από την εμπειρία σου, πως θα γίνει κάτι επίγνωση; Αν δεν δεις το ξημέρωμα, δεν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις τα αηδόνια. Το ξημέρωμα βέβαια, ίσως για τον καθένα είναι διαφορετικό… κάθε φορά…

Υ.Γ. Τον δίσκο «ΧΕΙΡΟΛΑΒΕΣ» τον βρίσκετε σε όλα τα καταστήματα PUBLIC σε Ελλάδα και Κύπρο… και στο www.public.gr

Μίρκα Αρβανίτη

Ένα ανήσυχο πνεύμα γαλουχημένο με αξίες, ιδανικά και πολλή αγάπη. Από μικρή είχε αναπτύξει το αίσθημα της αναζήτησης και της περιέργειας. Προσπαθεί να βλέπει πάντα πίσω από τα πράγματα.