Ευαγγελία Βούλτσου: Το πιο εγωιστικό συναίσθημα του ανθρώπου είναι η αγάπη

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ-ΑΡΧΕΙΟ
Μίρκα Αρβανίτη
8 Μαρτίου 2021
0
1004
3 minutes read

Λέξεις, σκέψεις και χρώματα. Σαν διακεκομμένες σκηνές από την ζωή, που άθελά τους, μέσα από τα χέρια της, βρίσκουν συνεκτικούς δεσμούς και συνομιλούν, καταστρώνοντας ένα σχέδιο και ένα πλάνο κυριαρχίας των αισθήσεων.

Με την πρώτη ψηλάφιση, γνώρισε την χαλκογραφία. Με την αναμόχλευση των ενθυμίων της κίνησης του χεριού της, ως μίας συναισθηματικής προέκτασης της ανάγνωσης της ζωής, ζωγράφισε. Και με το τρίτο σάλτο της στην τέχνη, έγραψε για έρωτες, αισθήματα, απογοήτευση και ανάμνηση, το ταξίδι της πορείας της στον κόσμο της ποίησης. Παντρεύει με μια απαράμμιλη μαεστρία τις δύο μεγαλύτερες αγάπες της, την ζωγραφική και την ποίηση και συμμαζεύει τα χνάρια της ζωής στον διάβα της προς την πραγμάτωση. Βλέποντας τα έργα της, με μια πρώτη ακατέργαστη σκέψη, είτε έχει απλώσει το χρώμα ή έχει προτιμήσει το κάρβουνο ή το μονόχρωμο μολύβι, τα τριαντάφυλλα, ο έρωτας, το χάδι, μια γυναικεία πλανεμένη στην αγάπη μορφή, ένας περίπατος στην αγκαλιά ενός κορμιού κι ένα φιλί στα χείλη, σε ταξιδεύουν σε μια εποχή μπαρόκ και μποέμ… Έργα της κοσμούν το Μουσείο Μπενάκη, ενώ συμμετείχε και σε 30 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε μια αναζήτηση να συγκεράσει την ποίηση και την ζωγραφική, εξέδωσε την προσωπική της ποιητική συλλογή, με τίτλο «Σ’ αγαπάω εν λευκώ». Πρόσφατα, το ποίημά της «Άνθρωπε», βραβεύτηκε μέσα από τον διαγωνισμό που πραγματοποίησε το περιοδικό μας με θέμα τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Για την προσφορά της μάλιστα στην Ελληνική Εταιρία για την Σκλήρυνση κατά Πλάκας, βραβεύεται σε ειδική εκδήλωση στις 26 Ιανουαρίου. Σε μια προσπάθειά μας να απογυμνώσουμε τις λέξεις και τις εικόνες, σκάβουμε βαθιά στην ψυχή της καλλιτέχνιδος, αφήνοντας την ίδια να απαλύνει το σώμα από τα λέπια της τέχνης… Δεν είναι άλλη, από την Ευαγγελία Βούλτσου.

#echaritygr: Μαθήματα χαλκογραφίας αλλά και ζωγραφικής στην περίοδο του δημοτικού. Πόσο εύκολο είναι να εκφραστείς καλλιτεχνικά σε μια τόσο νεαρή ηλικία που ακόμα δεν έχει αντιληφθεί με λέξεις το μυαλό του ανθρώπου, τον κόσμο;

Ευαγγελία Βούλτσου: Τις πρώτες στιγμές της ζωής μας κλαίμε. Μετά το κλάμα, ακολουθεί ηρεμία και ίσως ένα χαμόγελο στην αγκαλιά της μάνας. Οι λέξεις είναι ακόμα ανόητες, μόνο τα ηχοχρώματά τους μας γεννούν συναισθήματα. Τα πρώτα μας ερεθίσματα είναι οπτικά και ηχητικά. Η εκ-παίδευσή μας όμως, έχει αρχίσει πριν δούμε το πρώτο φως με τα συναισθήματα, τους ήχους που ένοιωθε η μητέρα μας. Στο δημοτικό ξεκίνησα μαθήματα και άρχισα να μαθαίνω πως γεννιούνται τα χρώματα, πως τα άψυχα παίρνουν ζωή μέσα από την ψυχή μας. Λέξεις άγνωστες τότε, αλλά ζωντανές μέσα μου. Όσο πιο αγνή είναι μια ψυχή, τόσο πιο εύκολο είναι να αποδώσει το συναίσθημα σε ένα υλικό και ο κόσμος μας μέσα από τα μάτια μιας παιδικής ψυχής, δεν είναι τίποτα άλλο παρά όμορφος και μαγικός, παραμυθένιος. Δεν είναι απαραίτητο το υψηλό γνωστικό επίπεδο και οι μεγάλες λέξεις για να πεις «μαμά, μπαμπά σ’ αγαπάω». Φτάνουν τρεις λέξεις κι αυτές ακόμα γίνονται περιττές με μια αγκαλιά. Ζωγράφισα ότι δεν ήξερα με λέξεις να αποδώσω, τις ώρες μου που αγνάντευα την θάλασσα και το παιχνίδι που ο νους μου με παράσερνε ως την ώρα που θα με τράβαγε πίσω η φωνή της μάνας μου.

#echaritygr: Πάνω από 1000 έργα σου, κοσμούν αίθουσες και χώρους σημαντικών φορέων πολιτισμού και προσωπικές συλλογές. Πόσο υπερήφανη μπορεί να νιώθεις που τα χρώματα και τα σχήματα που έπλασες σε στιγμές εσωτερικής καλλιτεχνικής μοναξιάς, κρατούν συντροφιά στις ψυχές των θεατών που τα θαυμάζουν; Τι είναι τελικά τέχνη, αν όχι ένας σημαντικός διάλογος χωρίς λέξεις;

Ε.Β.: Το πιο εγωιστικό συναίσθημα σε έναν άνθρωπο είναι η αγάπη. Αδιαφορεί για όλα και κάνει ένα βήμα πιο κοντά στο μεγαλείο της ψυχής. Δεν χαρίζεται, δεν μεταβιβάζεται, δεν μπορεί κανένας να στην πάρει, μόνο να την νιώσει μπορεί από τα έργα σου και τις πράξεις. Τα έργα μου είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μου, που σαν αντίδωρο αποκτήθηκε από το μύστη. Στου διαλογισμού τα μονοπάτια να περιδιαβαίνουνε μαζί κι όταν πια φτάνει σε ένα τέλμα και καταλήγει να ρωτάει «τι είναι η ζωή», μέσα από τα μάτια μου να βλέπει πιο μέσα στην δική του την ψυχή, να απομακρύνεται από την ύλη και ότι του μαυρίζει την ζωή. Και μόνος του να ανακαλύπτει το μεγαλείο που κουβαλάει από παιδί. Δεν είναι απαραίτητες οι λέξεις. Τα χρώματα είναι μια χρονομηχανή που μπρος και πίσω ταξιδεύεις και ζεις την κάθε σου στιγμή σαν τώρα κι ας είναι μακρινή. Μια μέρα όταν περάσουνε τα χρόνια, το σώμα θα έχει πια φθαρεί. Της ψυχής όμως το μεγαλείο είναι ένα μικρό παιδί που αν έχεις φυλαγμένο, είναι καθαρή και αγνή. Ένας συνεχής διάλογος με την ψυχή είναι η ζωγραφική, ένας ζωντανός διάλογος από άψυχα υλικά που πήραν ζωή από εμένα στην αρχή και από τον θεατή στην πορεία τους.

#echaritygr: Ποίηση και ζωγραφική. Μία λεπτή γραμμή ανάμεσά τους, διαχωρίζει την φραστική από την χρωματική και σχηματική πανδαισία. Πως θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου, τελικά, ζωγράφο ή ποιήτρια, δεδομένου ότι έχουν βραβευθεί ποιήματά σου και σε πολλούς διαγωνισμούς ενώ έχεις εκδώσει και προσωπική ποιητική συλλογή;

Ε.Β.: Η ζωγραφική γεννάει ποίηση και η ποίηση ζωγραφική. Ζω σε έναν πολυδιάστατο χώρο και μου είναι ακατόρθωτο να μείνω στη μια διάσταση της εικασίας. Μου αρέσει να δημιουργώ και να απεικονίζω το ιδεατό με χρώματα και λέξεις, με σχήματα και μορφές, με αρώματα και νότες που άλλες φορές υπάρχει γλωσσά να μιλήσω κι άλλες φορές είναι ανίκανη να δώσει όλα όσα θέλω να πω. Είναι φορές, που η σχηματική γραφή στον καμβά σε συνδυασμό με απεικονιστική έκφραση μέσω λέξεων, φτάνει κοντά στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Άλλες πάλι, είναι απαιτούμενο το ουτοπικό περιβάλλον ώστε η εσωτερική ανάγκη να βρεις διόδους στο πραγματικό, σου μοιάζει με αλλοτριωμένο όνειρο ώστε εξωτερικεύοντας να μην χαθεί το ιδεατό και χαθείς κι εσύ μέσα σε μια πραγματικότητα απροετοίμαστη να δεχτεί συναισθήματα που ίσως ξέχασε, ίσως έχασε στο πέρασμα από την αγνότητα της ψυχής στο σύγχρονο παραλήρημα. Η ποιητική μου συλλογή, είναι ένα ανθολόγιο με έργα μου. Πίνακες ζωγραφικής και ποιήματα – στίχους – κείμενα σε μια προσπάθεια να συνδυαστούν τα χρώματα με τις λέξεις και τα συναισθήματα με τις εικόνες που υπάρχουν αλλά και αυτές που πλάθουμε στο πέρασμα των σελίδων του. Αφιερωμένο στον Άνθρωπο που με γέννησε και πρόσφατα έχασα, τον Πατέρα μου Θωμά Βούλτσο.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

#echaritygr: Πρόσφατα, διακρίθηκες στον Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσε το περιοδικό μας, με θέμα τον άνθρωπο. Ο σκοπός της συμμετοχής σου ήταν καθαρά ανθρωπιστικός, όπως όριζαν κι οι όροι συμμετοχής στον διαγωνισμό. Μπορεί τελικά η ποίηση κι η τέχνη γενικότερα, να αποτινάξει την κακώς αποδομένη ταμπέλα της ελίτ ταυτότητάς της και να αποκτήσει μια πιο κοινωνική μορφή;

Ε.Β.: Το #echaritygr με κέντρο τον άνθρωπο… τον διαχειριστή της πραγματικότητας που έχοντας σαν βάση την οικογένεια, την παιδεία, την γνώση καταλήγει σε μορφή ικανή σε έναν ιδεατό κόσμο να αντιμετωπίσει το κάθε τι με σύνεση και σοφία. Σε μια κοινωνία που η λέξη «δημοκρατία» δεν έχει λόγο ύπαρξης ως αυτονόητη και το κοινό καλό είναι η πραγματικότητα, οι εκλογές είναι ο ικανότερος τρόπος επιλογής χωρίς κάλπη και η αγάπη να ζεις στα όρια, χωρίς κανένα περιθώριο απομόνωσης ψυχών. Η τέχνη δε, γίνεται κτήμα όλων, όχι πλέον σαν ψυχική μόνο ανάταση, αλλά σαν περαιτέρω προσπάθεια του αγνού να ακουμπήσει το Θεό, όχι στα πόδια προσευχόμενος αλλά στην κεφαλή ιδία σκεπτόμενος. Εκεί «ελίτ» είμαστε όλοι σαν ένα και σαν μονάδα. Η παιδεία μπορεί να μας βγάλει από κάθε αδιέξοδο και να μας δώσει την ώθηση μέσω της τέχνης να καταργήσουμε ταμπέλες και χαρακτηρισμούς. Η παιδεία μας δεν αρχίζει και τελειώνει στα πρώτα χρόνια της ζωής μας αλλά ως ίδια ζωή τρέφει την ζωή μας! Η εικασία μπορεί, η τέχνη θέλει, εμείς θέλουμε;

#echaritygr: Τι δονήσεις προκαλούν στην ψυχή οι λέξεις: Θάλασσα, Χειμώνας, Λευκό και Άνθρωπος;

Ε.Β.: Υπέρτατη θεά (η θάλασσα) γέννησε την δημιουργία και την κίνηση της αέναης έλλειψης στο κενό που άρχισε να λιώνει καθώς προβάλουν χρώματα φωτιάς που πλημμυρίζουν με ζωή το χάος. Εκεί προβάλει ο ουρανός, καθρέπτης του έρωτα, του φωτός το μεγαλείο να ανακατέψει σε έναν χορό που το λευκό χαράχτηκε στα βήματα της μουσικής. Τα κύματα εκρήξεις που λειαίνουν τα πρωτόπλαστα αιχμηρά βράχια των ηφαιστείων. Ηδονή της γης που αγάπησε μικρούς θεούς ακόμα κι αν την περιφρόνησαν κοιτάζοντας ψηλά, μα αυτή όλα τους τα έδωσε και τέλος μια αγκαλιά αιώνια κοντά της το σώμα το θνητό. Κι αθάνατη η ψυχή να ταξιδεύει εκεί που σμίγει η θάλασσα με ουρανό και το γαλάζιο γίνεται λευκό. Λευκό θανάτου και ζωής μικρός χειμώνας η ζωή, άνοιξη περιμένει με χαραγμένη ρότα. Θεά Αφροδίτη, μάνα του έρωτα, ξανά κοντά σου σε έναν χορό ατελείωτο η έλλειψη μακριά σου και πλησιάζω (σαν Άνθρωπος κι εγώ) έρχομαι ξανά στην αγκαλιά σου…

Μίρκα Αρβανίτη

Ένα ανήσυχο πνεύμα γαλουχημένο με αξίες, ιδανικά και πολλή αγάπη. Από μικρή είχε αναπτύξει το αίσθημα της αναζήτησης και της περιέργειας. Προσπαθεί να βλέπει πάντα πίσω από τα πράγματα.