Θείε Βάνια, δε μας έχει μείνει άλλο, παρά να ζήσουμε… | Κριτική

Θέατρο Λέξεις
echaritygr
16 Φεβρουαρίου 2019
0
162
6 minutes read

Ισότιμοι στη σκηνή κι ισορροπημένοι μπροστά στο φόβο της απώλειας “προσωπικής” εδαφικής κυριαρχίας… Ειλικρινείς στον πόνο τους και την τραγικότητα της ζωής τους. Ξεχωριστά προσωπικά και συλλογικά στο κοινό τους δράμα.

Ο Θείος Βάνια μέσα από τη σκηνοθεσία του Κιμούλη, σε ένα κείμενο αγαπημένο, προσφέρει στο κοινό ένα έργο με πλέρια ηθική μεγαλοψυχία, ψυχογραφώντας τους ατελείς πρωταγωνιστές του και τηρώντας πίστα την τραγικότητα τους στα κελεύσματα και τις προκλήσεις της ζωής.

Η επιμέλεια του Κιμούλη, φροντίζει να φωτίζει καθ’ όλη την διάρκεια του δράματος, Ισότιμα την ανθρωπιά, τη φυσικότητα και περνά μηνύματα διάρκειας και ισχύος ατέρμονης, για τις σχέσεις των ανθρώπων, την οικολογία, το περιβάλλον, τους αρρωστημένους μας πολιτισμούς, το κεφάλαιο και πολλά άλλα στοιχεία που απαρτίζουν ένα άρτιο και καλοδουλεμένο κείμενο.

Οι ήρωες αυτού του Θείου Βανια, αγαπούν το μόχθο, τον άλλο τους εαυτό, τον απέναντι τους, την αγαθότητα, τον ασθενή, τη νιότη, τον έρωτα, την ξεγνοιασιά, το δάσος, την παρούσα μάνα και την απούσα σύζυγο, το φως, τον ήλιο, τη βροχή… Τον έρωτα και την αγάπη. Αποζητούν τον φρέσκο αέρα, το χάδι, το βλέμμα, το παιχνίδι της κατάκτησης… Κυριεύονται από τον συναισθηματισμό, τις εξάρσεις, την οργή, την αδικία… Πληγώνονται από την αδιαφορία, τον εγωισμό, τη ματαιοδοξία…

Ο μεγεθυντικός φακός του αιωνίου και διαχρονικιού Τσέχωφ, δικαιολογεί στις ψυχές την λύτρωση των αγαθών και των καταστροφών μαζί. Το ποτό, η ένοχη έλξη προς τη γυναίκα ενός άλλου, τα αναίτια ξενύχτια, η παραμέληση καθηκόντων, η εγωπαθής ραθυμία, οι ανθρώπινες αρρυθμίες των σχέσεων, το αθώο και συνωμοτικό ψέμα, το ωστικό κύμα της καταστροφής κι αυτοκαταστροφής…

Ο Τσέχωφ ξέρει πως να χειρίζεται το νυστέρι. Χαρασει το δέρμα της σκέψης με «ιατρική» ακρίβεια, χειρουργεί με προσοχή και περνάει τα νήματα στις πληγές με φροντίδα και λεπτομερή επιμελεια.

Ο Κιμούλης ενσαρκώνει έναν Βανια τραυματισμένο που γλύφει τις πληγές του κάτω από ένα θεοσκότεινο φεγγάρι. Η τραγικότητα που φέρνει από τις ακριβές του αποσκευές στο Sleuth και στο Άγριο Μέλι, είναι παρακαταθήκες. Το σώμα του, γίνεται χαρακτήρας γραφικός που ξεπετιέται σαν πετεινός που φτερουγίζει στην αυλή ενός ρωσικού ντάτσα, χωρίς υποψία φτερών, καθηλωμένος στο παρόν του. Στο σκονισμένο του σαλόνι, με ζωή παραδομένη. Δοσμένη. Όπως σημαίνει η λέξη “ντάτσα” για τα υπέροχα αυτά σπίτια που παραδίδονταν στην σοσιαλιστική Ρωσία, για αναψυχή. Μια ολόκληρη κοινωνική κουλτούρα.

Ο γιατρός Αστρώφ-Νούσιας, οξυδερκής, διαβασμένος και απενοχοποιημένος, απελευθερωμένος λόγω γνώσεων και ενασχολήσεων ψυχαγωγεί, χειραγωγεί και ενίοτε “οχλαγωγει” άπαντες και προς άπαντες…

Η δυναμική Καζάζη-Ελένα σε ένα φάσμα υδηπαθών ακροπατημάτων, παίζει με το αρσενικό θήραμα, κεντώντας λαβωματιές με γδαρσίματα και νυχιές αλλά και με χάδια. Πάνω της λατρεύεις το πάθος που αποπνέει, με την ευγένεια μιας άλλης εποχής, ενώ στις κινήσεις της, διαβάζεις έναν υφέρποντα φόβο μην και ξεφύγει και ενδώσει στο πάθος, καθώς μέσα της γνωρίζει πως αν υποκύψει στην επιθυμία της, θα προδώσει την εικόνα και θα καταστρέψει το κύρος της.

Ο Ψυχογιός-Αλεξάντρ, υπερβολικά σκιαγραφημένος και αποδομένος. Μια καρικατούρα καθηγητή, κραυγαλέος επιστήμων και επιτηδευμένος ποικιλοτρόπως. Η εγωπάθεια του υποστηρίζει επαρκώς το κύρος της θέσης του, ενώ παραβλέπει τις ανάγκες των υπολοίπων, εκμεταλλευόμενος την καλοσύνη και το ενδιαφέρον των για αυτόν “Ανεύθυνων”.

Ο επιστάτης, ισορροπία μεταξύ τραγικού και αστείου, ένας Κοράκης που απλόχερα χαίρει οίκου, σε ρόλο-κλειδί. Ξεκλειδώνει το γέλιο και το δάκρυ μαζί, αρωγός και βοηθούμενος στιγμές στιγμές. Υπογραμμίζει τα βασικά και σημαντικά. Και επεμβαίνει σε στιγμές που σε μια ελληνική τραγωδία θα ένιωθες πως έχεις μπροστά σου το χορικό να σου υπενθυμίζει τα επιμύθια…

Η νένα-Λεκκα και η Γιαγιά-Νάνου, φωτίζουν την ομαλά υπάρχουσα γυναίκα της κάθε εποχής, τη σιωπηλή μάνα που γεννά, ετοιμάζει το φαγητό, πλέκει, καθαρίζει, σκουπίζει, διαβάζει, σέβεται και αφοσιώνεται στον άνδρα της κάθε ζωής και στιγμής της.

Ο γιος, ο εγγονός, ο γαμπρός, ο σύζυγος. Υποταγμένες και σιωπηλές. Ειδικά η νένα, χαρίζει στιγμές γέλιου αλλά και μιας μανιέρας της Γυναίκας που κρατάει τα ίσα στις συμφορές.

Και τέλος η τραγωδία της αδαμάντινης Γιαννάτου-Σόνια, που ειδικά στο φινάλε επισφραγίζει την αιώρηση όλων μας σε ένα τοπίο και μια ζωή που ή θα πάμε μπροστά ή θα μείνουμε κολλημένοι και παραδωμένοι στην σκουριά της συνήθειας. Εξάλλου το τέχνασμα με την κούνια μέσα στο σπίτι, αυτό και σηματοδοτεί. Αν θα δώσουμε μπρος και θα ξεκολλήσουμε από τη λάσπη που έχει πέσει βαριά με τη βροχή έξω και βαθιά μέσα στις ψυχές ή θα μείνουμε να πνιγούμε στη σιγουριά της συνήθειας. Η Γιαννάτου γνωρίζει να κοκκινίζει, να σιωπά, να ερωτεύεται, να φωνάζει, όλα εν τέχνη ποιημένα.

Ο θεατής θα φύγει με βάρος κι ανακούφιση μαζί. Θα φύγει με ένα “σπίτι” μουχλιασμένο και με πόρτες ορθανοιχτες μαζί. Θα φύγει χωρίς να έχει κοιτάξει στιγμή από την κλειδαρότρυπα ή από σχισμές στους σαπισμένους τοίχους.

Το “σπίτι” που κουβαλά ο καθένας μέσα μας, είναι η εστία που σιγοβράζει και κρύβει σιωπές, βλέμματα, νοήματα, σε αυτό κρύβονται σιωπες, ματιές, νοήματα και λόγια χαραγμένα στις ψυχές. Το τέλος με το κρεσέντο της μουσικής από τα χέρια του Κραουνάκη, λυτρώνει και αγκαλιάζει σα μάνα το λαβωμένο παιδί. Η ελπίδα των ηρώων για ένα καλύτερο αύριο, είναι ζωντανή και σπαρταράει, αλυχτάει να βγει να κατασπαράξει τη φθορά. Θέλουν να ζήσουν. Να ερωτευτούν. Να τολμήσουν. Να ονειρευτούν. Το δάκρυ και το ξέσπασμα της Σονια κι ο Κιμούλης που δίνει ώθηση ίσως και στη δική του ψυχη, είναι αποστομωτικά.

Η σύγχρονη απόδοση δεν ξεφεύγει από την παλέτα του σκούρου. Κι αυτό αρμόζει σε τέτοιες ψυχές εξάλλου. Χωρίς φτιασιδώματα.

Με μουσική που μπορεί να παιχτεί και με τα ακροδάχτυλα σε ένα φανταστικό πιάνο μέσα στα ξημερώματα. Και το φως, ελοχεύει σε κάθε μικρό κουτάκι Ελπίδας, είναι εκεί πάντα παρόν και σιγοτραγουδά μέσα από την κάθε μικρή πληγή της ψυχής των ηρώων.

Θείε Βάνια, δε μας έχει μείνει άλλο, παρά να ζήσουμε…

ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΜΈΧΡΙ ΚΥΡΙΑΚΉ 3 ΜΑΡΤΊΟΥ

Συντελεστές Παράστασης:

Μετάφραση – σκηνοθεσία: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ

Σκηνικά: ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΚΩΣΤΕΑ

Κοστούμια: ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

Φωτισμοί: ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΛΤΣΟΥ

Παίζουν

ΒΑΝΙΑΣ: Γιώργος Κιμούλης

ΑΣΤΡΩΒ: Τάσος Νούσιας

ΕΛΕΝΑ: Στέλλα Καζάζη

ΣΕΡΕΜΠΡΙΑΚΩΦ: Γιώργος Ψυχογιός

ΜΑΡΙΝΑ: Μάγδα Λέκκα

ΣΟΝΙΑ: Χαρά Μάτα Γιαννάτου

ΜΑΡΙΑ: Μαίρη Νάνου

ΤΕΛΕΓΚΙΝ: Κώστας Κοράκης

Πληροφορίες

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη & Κυριακή: 19.00, Πέμπτη & Παρασκευή 21.00, Σάββατο:18.00 & 21.00

Εισιτήρια:

Α΄ Ζώνη: 22 €

B’ Ζώνη: 18 € – Φοιτητικό-Ανέργων- Πολυτέκνων-ΑΜΕΑ: 15 €

Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr, ταμείο θεάτρου

Ώρες Ταμείου:

Kαθημερινά: 10.30- 14.00 & 17.30-21.00

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.