Ημερολόγιο Κλαίρης: Naqab μακροπόρο οδοιπορικό στο Ισραήλ

Λέξεις
echaritygr
14 Δεκεμβρίου 2016
0
278
4 minutes read

της Παιδοψυχολόγου – συνεργάτη Φωτεινής Καραμούζη

Μία προσέγγιση αλλιώτικη για ένα οδοιπορικό μακροπόρο στην έρημο Negev του Ισραήλ (Naqab στην αραβική γλώσσα)…

Πόση από τη σκόνη της ερήμου

να ξεσκονίσεις από τα ρούχα της λήθης;

Πόση απεραντοσύνη να χωρέσει στον αέρα της αναπνοής;

Τα βήματα στο πετρωτό χώμα των συνόρων

αντηχούσαν σαν κρότοι πολυβόλων

κάνοντας αντίλαλο στις πορφυρές αμυχές του ουρανού.

Τ’αστέρια σαν πλέγμα πάνω από τις οροφές χωμάτινων οικιών,

φλερτάρουν με το χώμα

αν θα γίνουν σταγόνες μιας σπάνιας βροχής

ή αν θα φτιάξουν φωτεινή πορεία κάποιου προφήτη.

Η ανθρώπινη ύπαρξη

σαν μια σκιά απλώς θα περάσει,

θα γίνει άμμος και σιωπή

μια όαση στα μισά της αναζήτησης.

Διαλογίζεται άραγε η ξενιτιά;

Σωπαίνουν άραγε οι χουρμαδιές;

Στερεύει η πηγή της περιέργειας;

Πού να τελειώνει άραγε η έρημος;

Οι δρόμοι ξεδιπλώνουν ανήσυχες εκτάσεις

και ο κάθε κόκκος της ξηρής ετούτης διαδρομής

σχηματίζει λωρίδες.

Ένα βλέμμα ίσως αρκεί

να ποτίσει το χώμα προσμονή.

Η πίστη στο απέραντο άγνωστο ανθίζει απαντήσεις…

Δεκάδες ήλιοι να μεσουρανούν.

Να σπαρταράει η σάρκα από τη δίψα!

Γίνεται να ζεις με το στανιό;

Όταν η φύση απεγνωσμένα ρουφά την ύπαρξη σου;

Να τη σκορπίσει ως στάχτη…

…να ταΐσει το θεριό της ανάζευξης;[…]

Αν δεν έχεις περπατήσει στην έρημο,

δεν έχεις νιώσει βαρύ το βήμα στο χώμα.

Αν το έχεις κάνει όμως,

δε χρειάζεται καν να δεις πως είναι στο φεγγάρι…

Το απέραντο της ερήμου σε καθιστά νωχελικό,

να σταματήσεις να αναζητάς τα χίλια ερωτήματα

της πολιτισμένης κοινωνίας

και να προσηλωθείς στον εαυτό σου,

στο πως το επόμενο σου βήμα θα σε φέρει πιο κοντά,

στο να μη χαθείς στη δίνη του κυκλώνα ετούτου

που ανακατεύει τα σωθικά σου.

Η έρημος ατέλευτη!

Αδύνατο να τη χωρέσεις μέσα σου!

Η φύση δε σε σέβεται

Εσύ τη σέβεσαι!

Αν και τόσο ουτιδανός,

αναρωτιέσαι πως γίνεται να επεμβαίνεις πάνω της.

Βαδίζοντας μόνος… καταλήγεις πως…

δεν έχουν τόση σημασία οι ανθρώπινες σχέσεις,

όταν εσύ δε ξέρεις γιατί υπάρχεις.

Απλά υπάρχεις!

Και κοίτα μη κάνεις την ύπαρξη σου βαρίδιο,

στη βιοποικιλότητα τριγύρω σου.

Διαλογίσου! Σκέψου!

[…]

Και ύστερα ήρθε η βοή των σπινθιροβόλων ανέμων… […]

Που τόσο θόρυβο κάνανε

καθώς έξυναν τις πύλες ιερών τόπων.

Χωμάτινες συνοικίες πια οι χτεσινές εκδορές

και ο φάρος δε δείχνει πια

εκεί που θαρρούσες πως στοχεύεις,

τόσες οι νύχτες της σιωπής

όσες και οι πέτρες της ανοχής.

Αφήνω πίσω μου τα χνάρια να πνίγονται από σκόνη Ανατολής,

να ατενίσω αγορές φτηνές, ξεθωριασμένες,

να περισυλλέξω ξεφτισμένες εικόνες,

αχρηστευμένες από το χρόνο,

ξεπουλημένες ερωμένες να στρώνουν πολύχρωμα υφαντά

στους δρόμους που άπλωσα τη ματιά μου,

σαν τα χαλιά στις βεράντες της καλημέρας

και οι μουσικές να ξεγλιστρούν μέσα από χαραμάδες,

να ξεχύνονται σαν ανεμοθύελλα να πνίγουν τις στράτες εμπρός μου…

Κι αν τα ερωτηματικά δομούν τη σκέψη μου….ας είναι…! Οι απαντήσεις έρχονται πάντα στο επόμενο ταξίδι!

Claire’s Diary

A different approach to a long trek in the Negev desert of Israel (Naqab in Arabic) …

How much of the desert dust

to dust off the clothes of oblivion?

How much of vastness can be contained in the breathing air?

The steps on stone ground borders

resounded like clanging guns

making an echo in the reddish hacks of the sky.

The stars like a lattice over the mud ceilings

flirt with earth

whether they become drops of a rare rain

or create a prophet’s enlightened path.

The human existence

like a shadow will just pass,

it will be sand and silence

an oasis halfway the search.

Do the foreign lands meditate?

Do the palm trees keep quiet?

Does the source of curiosity dry up?

Where does the desert end?

The streets unfold concerned areas

and each grain of this arid route

forms strips.

Just a look is perhaps enough

to water the soil with anticipation.

This belief in the vast unknown cause answers to bloom

Dozens of suns to zenith

Flesh is writhing of thirst!

Can you live by strain?

When nature desperately sucks your existence?

To scatter it like ashes…

…to feed the beast of coming back? […]

If you have never walked on a desert

you haven’t felt the heavy step on the ground

if you have done it, however,

then you don’t even need to see how it is on the moon …

The endless desert makes you indolent

to quit browsing thousands questions

of the civilized society

and dedicate yourself

to how your next step will bring you closer

not to get lost in the vortex of this cyclone

that stirs your guts.

The desert is everlasting!

Impossible to fit it in you

Nature does not respect you!

You respect it!

Trivial though you might be,

you wonder how you can interfere on it.

Walking alone… you conclude that…

human relationships are not that important

when you do not know why you exist.

But you just exist!

And try not to make your existence a barrier

to the biodiversity around you.

Meditate! Think! […]

And then came the roar of sparking winds… […]

that made so much noise

while scratching the gates of holy lands.

Gravel slums our yesterday’s wounds

And the lighthouse is not pointing anymore

to where you thought the aim is.

Many are the nights of silence

as many are the stones of tolerance.

I leave behind me the footprints to get drowned by Eastern dust

I gaze shabby markets almost faded

I scavenge frayed pictures

obsolete by the time

unvalued mistresses strow colorful textiles

on the streets that I lay my glance

like carpets on the terrace of mornings

and music slips through cracks

to sluice as windstorm choking my roads in front of me …

Though questions are structuring my thoughts… let it be…!

The answers always come at the next trip!

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.