Δε το νιώθω

Λέξεις
echaritygr
24 Μαΐου 2016
0
513
3 minutes read

της Ιόνης Ονουφριάδου, Θεολόγου, Συντάκτριας e-Charity.gr

Ιούνιος 2007. Καλοκαίρι μεσημεριού, μικρό δωματιάκι διαμερίσματος κάπου ανατολικά. Κάθομαι μουδιασμένη στη καρέκλα του υπολογιστή και νιώθοντας τη καρδιά μου πως πάει να σπάσει. Εισάγω κωδικό στη βάση δεδομένων του τότε οργανισμού διενέργειας γραπτών διαγωνισμών δημοσίου. Η πρώτη φορά που έμαθα, πως τελικά στη ζωή δε παίρνεις ότι σου αξίζει. Και πως ναι, η ζωή δεν είναι δίκαιη. Ούτε το κράτος, ούτε οι άνθρωποι. Μέχρι τότε, ζούσα βυθισμένη στο ροζ, απαλό, νεανικό κουκούλι μου. Τι κι αν δούλευα από τα 17; Η δουλειά ποτέ δε με τρόμαζε. Μόνο να, είχα γαλουχηθεί με την ουτοπική ρεκλάμα πως «αν κάτι το θέλεις πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις» ή πως η ζωή είναι δίκαιη και οι θεσμοί μας αξιοκρατικοί και αδιάβλητοι. Από τότε μέχρι σήμερα, συνεχώς μαθαίνω. Και συνεχώς απογοητεύομαι. Και πάντα, τα βάζω με τον εαυτό μου.

Ίσως, γιατί αν τα βάλω με τους εκάστοτε υπεύθυνους, ο θυμός και η θλίψη μου θα γίνουν μανία. Και αυτό, θα είναι ανεξέλεγκτο. Και ίσως αναποτελεσματικό. Σήμερα, ήρθε στη δημοσιότητα και πάλι, η είδηση του θανάτου της οροθετικής ιερόδουλης που διαπομπεύτηκε δημόσια το 2012. Και τότε και τώρα, το γεγονός της συνειδητοποίησης της σαπίλας μας, με ανατριχιάζει. Με αποδεκατίζει, με ξεπερνά. Είναι ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Μια λερναία Ύδρα με αμέτρητα κεφάλια. Ο άνθρωπος, εκεί όπου μπορεί να βγάλει τα βάναυσα, κατώτερα ένστικτα του, το κάνει χωρίς οίκτο. Δε θα σου πω για τις πρωτοβουλίες εκείνων των λίγων ανθρώπων με Α κεφαλαίο. Που πονούν, συναισθάνονται, αγωνιούν για τον συνάνθρωπο και κάθε βασανισμένη ψυχή. Εκείνοι, κλαιν’ τις νύχτες στις κάμαρές τους και ανασυντάσσουν τα κομμάτια τους για να τα ξανά χάσουν το πρωί. Θα σου μιλήσω για εκείνους, που μας κυβερνούν. Για εκείνους που κατέχουν την οικονομική δύναμη. Για εκείνους τους σεβάσμιους και καλοξυρισμένους συμπολίτες που απαιτούν σεβασμό.

Μόνο που ο σεβασμός κερδίζεται. Δεν απαιτείται. Ίσως δυστυχώς να εξαγοράζεται. Δεν εξαγοράζονται όμως όλοι. Η κρίση που χτύπησε την Ελλάδα, τελικά δεν ήταν κρίση. Γιατί μια κρίση, ξεκινάει και τελειώνει. Πάνε τώρα 6 χρόνια. Μα η «κρίση» δε περνά. Και στο μεταξύ, κλείνουν τα ιδρύματα, ρημάζει η δημόσια υγεία, διαπομπεύονται οροθετικές, μειώνονται οι συντάξεις, ταλαιπωρούνται τα άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες και εμπαίζονται λες και πρόκειται να φυτρώσει το κομμένο πόδι, δίδονται τα δημόσια κυνοκομεία σε λεχρίτες που μασούν τις επιδοτήσεις και αφήνουν τις τετράποδες ψυχές να λιμοκτονούν και να αλληλοσπαράζονται, μαστίζει η ανεργία και εκκολάπτεται ο εθελοντισμός στην εργασία… Ο ποιος; Εγώ τον εθελοντισμό τον γνώριζα, ως υπηρεσία στον άνθρωπο, όχι στη καλοστημένη επιχείρηση που θέλει να πλουτίσει απ’τον χρόνο μου. Κλαίνε οι χήρες, κλαιν’ και οι παντρεμένες. Ξεφτίλα. Και τελικά, δε ξέρεις ποιος δουλεύει ποιόν. Όταν τα μέτρα της κυβέρνησης και τα προαπαιτούμενα των μνημονίων, θίγουν τα χαμηλά εισοδήματα, σπεύδουν οι έχοντες να το εκμεταλλευτούν.

Στις πλείστες των περιπτώσεων, επιχειρήσεις μειώνουν τους μισθούς στο κατώτατο βασικό. Και αν θιγούν τα ανώτερα εισοδήματα, τότε έρχονται αυτοί που έχουν, να διαμαρτυρηθούν σε εκείνους που δεν έχουν, γιατί με τίποτα δε δέχονται να ελαφρύνει το βαρύ πορτοφόλι τους. Λες και είναι λογικό, να ελαφρύνει το πορτοφόλι, εκείνων που το έχουν άδειο. Και μετά, σε κατηγορούν για λαϊκισμό. Χωρίς μια βόλτα στα συσσίτια της εκκλησίας, χωρίς μια βόλτα στα ιδρύματα που εκλιπαρούν πλέον την ιδιωτική πρωτοβουλία γιατί από τη δημόσια ψαύσαν να ελπίζουν, χωρίς μια βόλτα στην αποθήκη του δημόσιου νοσοκομείου όπου υστερούν τα βασικά και όπου πλέον εύχεσαι μη τύχει και αρρωστήσεις. Όμως το ψάρι, απλώς βρωμάει απ΄το κεφάλι. Γιατί ένα κράτος αν έχει άρρωστη πολιτική ηγεσία επί σειρά ετών, εκλέχθηκε από άρρωστους πολίτες. Τόσο άρρωστους που κάνουν το σταυρό τους Κυριακή πρωί, αλλά φωλιάζουν το αδέσποτο στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Κλειδώνουν την έφηβη κόρη τους μη τύχει και ερωτευτεί, αλλά σπεύδουν στον οίκο ανοχής ή στη πλησιέστερη πιάτσα πεζοδρομίου.

Απαυδούν με την εργοδοσία που παρενοχλεί τις εργαζόμενες, αλλά στριμώχνουν την υπάλληλο τους. Προστατεύουν τα παιδάκια τους ως κόρη οφθαλμού, αλλά αδιαφορούν για το αλλοδαπό ανήλικο στο δρόμο ή το παιδί μιας μανούλας άλλου είδους. Κρίνουν τους πάντες, αλλά δε κρίνουν τον εαυτό τους. Καταδικάζουν τη βία, αλλά βάζουν βία καθημερινά στα πιάτα τους. Και ο κατάλογος, δε τελειώνει. Και μέσα σε όλα αυτά, θυμάμαι τώρα, σαν να ήταν σήμερα. Σε μια συνέντευξη του Λοβέρδου, είχε ερωτηθεί από τον δημοσιογράφο, αν θεωρεί πως για το θέμα της δημοσιοποίησης φωτογραφιών και στοιχείων των οροθετικών γυναικών χρωστάει μια συγνώμη. Ο ίδιος απάντησε πως «τη συγνώμη την απευθύνεις, εάν θεωρείς ότι έσφαλες ή…». «Αν το νιώθεις.» συμπλήρωσε ο δημοσιογράφος. «Δε το νιώθω» κατέληξε ο υπουργός Υγείας μας! Εκείνος λοιπόν δεν έσφαλε. Αλλά ούτε και το νιώθει. Αλλά εγώ το νιώθω πιο πολύ από ποτέ.

Συγγνώμη σε όλα αυτά τα κορίτσια, που κακοποιήθηκαν, διαπομπεύτηκαν, εξευτελίστηκαν, συγγνώμη σε κάθε χαμηλοσυνταξιούχο που ψάχνει στον κάδο σκουπιδιών το σάπιο φρούτο, συγνώμη στα ορφανά παιδιά που μεγαλώνουν στα ιδρύματα περιμένοντας τον παχύσαρκο κρατικό μηχανισμό να αποφανθεί ακόμη και όταν υπάρχει ενδιαφέρον υιοθεσίας τους, συγνώμη στα τετράποδα που βασανίζονται βάναυσα από κάποιους συν-απανθρώπους μας, συγνώμη στον ασθενή που δε παρέχεται η θεραπεία του. Συγνώμη, γιατί αν είχα επιλογή, δε θα είχα γεννηθεί δίποδο. Συγνώμη, γιατί αυτοί που τη χρωστάνε, δεν τη λένε. Γιατί απλά, «δεν τη νιώθουν». Επειδή δυστυχώς, γενικά δε νιώθουν.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.