Κλειδωμένα βαθιά συρτάρια

editorial
echaritygr
5 Σεπτεμβρίου 2018
0
317
2 minutes read

Το σώμα μου έχει μνήμη. Κι η μνήμη μου, απέκτησε πλέον σώμα. Από παιδί αγαπούσα τα συρτάρια. Τα παλιά, φθαρμένα από την αλμύρα των καιρών περισσότερο. Κι εκείνα που μυρίζουν το βρεγμένο ξύλο. Μερικά δε, που έχουν κάποιες ακίδες και γδέρνουν τα δάχτυλα, είναι η αδυναμία μου. Σαν την όποια αδυναμία, εσωτερική και βαθιά ψυχολογική, μπορεί να έχει στολισμένη στην ψυχή του ο καθένας μας. Είχα που λες, μεγάλη αδυναμία στα συρτάρια. Και πάντα είχα υλικό να τα γεμίζω. Ασφυκτικά να στιβάζω υλικό χρήσιμο αλλά και άχρηστο μέσα τους. Και πάντα να τα αφήνω εκεί, να πολυκαιρίζουν, να σαπίζουν, να ξεχνιούνται…

Και τώρα, ζήτημα συρταριών είναι κι αυτό. Ξεχάστηκε, καταχωνιάστηκε, θάφτηκε μια καταγγελία σε ένα συρτάρι και έτσι άνοιξαν άλλα συρτάρια και άλλα πιο πολύτιμα “συρτάρια”, έκλεισαν… μια για πάντα! Συρτάρια στόματα, πάντα είχαν μια σχετική αυθάδεια, άνοιγαν φαρδιά πλατιά και ξεστόμιζαν ανεγκέφαλες κούφιες λέξεις, βαθιά στιγματισμένα στερεότυπα, ανούσιες μαγκιές… Και συρτάρια μάτια, που θα άνοιγαν σε ένα μέλλον λαμπρό και δημιουργικό, σφάλισαν μια για πάντα! Έτσι πρέπει να έγινε σε αρκετούς από εμάς, όταν ήμασταν παιδιά. Θέλω να πω, πρέπει κάπου, κάπως, κάποτε, να υπήρξαμε… Βαγγέληδες κι εμείς. Και να αντιμετωπίσαμε με κλειδωμένα στόματα, την σκληρότητα και τον χλευασμό. Μας θυμάμαι να καθόμαστε στα πίσω θρανία ή κάπου που να μην δίνουμε δικαίωμα σε κανέναν στην τάξη και να μη μιλάμε σε απειλές και επιθέσεις. Ήμασταν τα παιδιά της μαμάς μας, του μπαμπά μας, των γονιών και της όποιας οικογένειας ή “οικογένειάς” μας.

Πέφταμε σαν κορμιά στο απόσπασμα στο πάτωμα, στο άκουσμα όποιας ανεγκέφαλης βρισιάς, φραστικής επίθεσης και ψευτομαγκιάς αντιμετωπίζαμε. Σκύβαμε το κεφάλι σαν το σκυλί, κουλουριάζαμε την ψυχή σαν να πέφτανε βόμβες στην αυλή μας. Κι ύστερα, αν γλιτώναμε από την κόλαση, ή που θα κλαίγαμε και θα βρέχαμε τα σεντόνια μας, ή που θα σηκώναμε το βλέμμα μας και θα σφίγγαμε γροθιές να χτυπήσουμε την επομένη τους άλλους, τους “εκείνους” ή τους τάχα δυνατούς… Στις φωνές δε κάτι σπαστικών, ανεξέλεγκτων νταήδων, κλείναμε τα αυτιά μας. Στους εκνευριστικούς ενοχλητικούς ψευτοπαλικαράδες με το τσουλούφι και το ξυρισμένο κρόταφο, γυρνούσαμε την πλάτη και τρέχαμε μακριά. Συχνά, βράδια γίνονταν οι επιθέσεις και τις κάλυπτε ένα κατάμαυρο πέπλο, ή ένας σταχτύς ουρανός, ίδιος η ψυχή μας.

Και τρέχαμε, τρέχαμε, λαχανιάζαμε, με όλο το βάρος της άθλιας τσάντας μας, γεμάτης με άχρηστη ύλη, με γνώσεις που ποτέ δεν έβαλαν φρένο στον όποιο ανεγκέφαλο, στον όποιο κακομαθημένο, στον όποιο ήθελε να κρύψει τα δικά του στρεβλά, τις δικές του δειλίες, τους δικούς του φόβους. Και εκείνος τελικά, μπορεί να ήταν ένας ακόμη Βαγγέλης. Κι αν το καλοσκεφτόμασταν, μπορεί να γλιτώναμε κι οι δύο, από τον δικό του χαμό ο καθένας. Εμείς από τον φόβο μας να μην γίνουμε “θέαμα” και “θέμα” προς συζήτηση στην τάξη κι εκείνος από τους κλειδωμένους του φόβους μην τον…καταλάβουν, ή μην τον κάνει πέρα η… παρέα. Ναι, αυτή είναι η ρίζα του κακού. Η “παρέα”. Εκείνοι κι εσύ, εσύ κι εκείνοι. Που θέλεις να είσαι εσύ, να ξεχωρίζεις μέχρι όμως εκεί που η ίδια η παρέα μπορεί να σου καλύψει τα κενά, αφομοιώνοντας όλα εκείνα που είναι τελικά κενά μέσα σου. Και είναι κι εκείνοι, που επειδή δεν έχουν κάτι ξεχωριστό μεμονωμένα, γιατί πως αλλιώς θα ήταν παρέα, προσπαθούν να γίνουν ένα για να είστε όλοι το ίδιο. Λέξεις που ενώ δεν λέγονται, εντούτοις, υπαγορεύονται στο όνομα της αγέλης.

Έτσι και τώρα. Ο Βαγγέλης, ο όποιος προηγούμενος ή και ενδιάμεσος ή και επόμενος Βαγγέλης, αν η ίδια η πολιτεία δεν ξεμπλοκάρει τα βαθιά της συρτάρια με τις παλαιωμένες αντιλήψεις και θέσεις, αν δεν βγάλει τις συρταριέρες από τα υπόγεια και τα μποντρούμια στην αυλή να τα αερίσει, αν δεν σπάσει ή κάψει και μερικές κατάμαυρες συρταριέρες που βρωμάνε από εθνικισμό και…ανεγκεφαλισμό, δεν πρόκειται να αποτινάξει από το σαρκίο της την όποια σκούρα τραγική πενταβρώμικη απόχρωση έχει αφήσει η μπογιά που προσπάθησε να καλύψει την σκουριά και την σαπίλα της. Και επιτέλους, το εκπαιδευτικό προσωπικό, οι…καθηγητάδες, να μάθουν να μην εμμένουν στο σπαστικό εκείνο, “τα μολύβια κάτω”. Τα μολύβια πάνω κύριοι. Και τα στόματα ανοιχτά. Και η τιμωρία προς παραδειγματισμό, επιβεβλημένη. Ας γίνει επιτέλους αυτό το τραγικό γεγονός, η απαρχή μιας αλλαγής στο εκπαιδευτικό γίγνεσθαι, στα κτίρια αυτά τα μουντά, που έχουν μπουκώσει από συρτάρια και φοριαμούς και ερμάρια… Και κλειδωμένα παιδικά χρόνια, αμπαρωμένες εφηβικές φοβίες, ανομολόγητες προσωπικές αδυναμίες… Όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί. Όλοι μας, ξεκλείδωτοι. Τα σιχάθηκα πια τα συρτάρια!

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.