Για φαντάσου…

Λέξεις
echaritygr
23 Μαρτίου 2017
0
127
1 minute read

Πρωινό Παρασκευής. Έχω ήδη τελειώσει τον καφέ μου και αδημονώ για το τέλος του ωραρίου. Έπεται τριήμερο. Και το ’χω τόσο ανάγκη. Πιστεύω όσο κι εσύ. Κουράστηκα αυτό το διάστημα. «Τέντωσα» λέω και κάποιος γελάει μη μπορώντας να κατανοήσει την ουσία της φράσης μου. Δουλειά, υπερωρίες, υποχρεώσεις, πήγαινε έλα, βάλε μπροστά το κλειδί στη μηχανή, κοιμήσου και ξύπνα αξημέρωτα, ατέρμονος κύκλος. Δόξα Τον Θεό. Χαίρομαι λοιπόν. Κάτι μέσα μου φτερουγίζει, σαν φτερούγιζε όταν ήμουν μικρούλα και περίμενα το κλείσιμο των σχολείων για να πετάξουμε χαρταετό. Μια φορά, μου είχαν κάνει δώρο έναν Ευχούλη. Τους θυμάσαι τους ευχούληδες;

Κάτι λιλιπούτια κουκλάκια, με στρουμπουλές πλαστικές κοιλίτσες, καλοκάγαθο χαμόγελο και γελοίο φωσφοριζέ μαλλί. Ήταν ροζ και τον επεξεργαζόμουν ώρες. Είχα καμωθεί πως είναι το γούρι μου. Και πως όντως έφερε τη μαγική δύναμη, να εκπληρώνει ευχές. Μετά τον έχασα. Και ευχόμουν στον Αόρατο να βάλει το χέρι του, κάθε που τα χρειαζόμουν. Σήμερα λοιπόν, είμαι κουρασμένη. Αλλά αισιόδοξη στη θέα του Σαββατοκύριακου. Φοβάμαι όμως και σου το ομολογώ, πως η βαθύτερή μου κούραση δε φεύγει. Λυπάμαι όταν σε μαυρίζω. Η αισιοδοξία είναι μονόδρομος. Μόνο που να, πρέπει να γίνει μνεία και σε εκείνα, που η αισιοδοξία δε βοήθησε.

Δεν καταλαβαίνω. Ή μάλλον καταλαβαίνω, αλλά ο πόνος είναι τόσο βαθύς και δε βοηθάει πουθενά. Προχθές, ένας αλλοδαπός άστεγος, άναψε νύχτα μια φωτιά. Για να ζεσταθεί. Και κάηκε. Δε ξέρουμε δηλαδή αν κάηκε ή αν τον έπνιξαν οι αναθυμιάσεις. Και σήμερα πάλι, κοίτα. Σπίτι φιλόζωης εθελόντριας πήρε φωτιά. Κόσμος παρακαλούσε να βοηθηθούν από την πυροσβεστική τα ορφανά ζωάκια, μα εκείνοι αρνούνταν πεισματικά. Τι αξία έχει η ζωή των τετράποδων, έτσι; Αφέθηκαν να πεθάνουν βασανιστικά. Με αυτά και τ’ άλλα, μαύρισα. Με φουμάρισε κι έμενα ο καπνός απ’ τις αναθυμιάσεις. Σαν τα ντουβάρια του καμένου σπιτιού. Και τι σε νοιάζει τι κάνω, θα μου πεις. «Τράβα κοριτσάκι μου να ράψεις κανένα exte και μη μας σκοτίζεις μέρα που είναι. Άλλοι πονούν, κι άλλη παρηγοριά γυρεύει.».

Έχεις δίκιο. Κι εγώ σ’ το αναφέρω και μετά θα το ξεχάσω. Για να μπορώ να συνεχίσω. Αφού δε μπορώ να βοηθήσω, έτσι κι αλλιώς. Μόνο που σκέφτομαι… Σκέφτομαι. Πάω ως το αυτοκίνητο και παγώνω. Λέω μουδιάζουν και πονούν τα χέρια μου. Αναπνέω και ριγούν τα μέσα μου. Το κρύο αυτό δε παλεύεται. Και μετά πεινάω. Και γουργουρίζει το στομάχι μου και λέω 3 ώρες ακόμη, θα κρατηθώ. Γίνομαι για πέταμα. Ένα μάτσο χάλια. Και είναι πέντε λεπτά για το αυτοκίνητο. Πέντε λεπτά. Και μερικές ώρες για να γυρίσω σπίτι. Τις μετράς και πριν προλάβεις, σου τελειώνουν. Και βγαίνεις έξω και σε αρπάζει ο χιονιάς. Και τρέχεις γρήγορα να τελειώσεις τις υποχρεώσεις και δε πηγαίνεις ούτε για καφέ. Γυρνάς πίσω ασθματικά και σχολιάζεις, πως έχει -1 C. Και σκέψου λέει, αυτό, να μην ήταν 10λεπτο. Να ήταν περισσότερο. Να ήταν 12ωρο. 24ωρο. Να ήταν μιά μέρα. Και μια νύχτα.

Να μην ήταν μιά μέρα. Να ήταν ημέρες. Να ήταν εβδομάδα. Να κρύωνες λέει και να πεινούσες. Να ήταν η καθημερινότητα σου. Φαντάσου λέει αυτό να μη τελείωνε. Και να μη γυρνούσες σπίτι. Η αισιοδοξία να μην είχε θέση πουθενά. Κι εσύ να μη χαιρόσουν που η πόλη ντύθηκε στα λευκά, γιατί έγινε πιο μαύρη η ζωή σου. Και το αν ήσουν δίποδος ή τετράποδος, να μην ένοιαζε κανέναν. Στην εξαθλίωση, όλοι γινόμαστε ίδιοι. Φαντάσου λέει, αυτή, να ήταν η ζωή σου. Απλά φαντάσου.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.