Μπορεί να είναι ή -να το διατυπώσουμε καλύτερα- να ΓΙΝΕΙ ένας άνδρας μέσα σε μια τόσο τοξικά πατριαρχική κοινωνία, ΦΕΜΙΝΙΣΤΗΣ; Το ερώτημα γεννάει την συνθήκη, η συνθήκη γεννάει την ανάγκη κι η ανάγκη γεννάει την αλλαγή μέσα από ένα αντανακλαστικό “αντικάτοπτρο”. Στο κάτοπτρο της ισχυρής θέσης του ανδρός, το “αντικάτοπτρο” είναι η ανίσχυρη θέση της γυναίκας. Γιατί για να υπάρχει το ένα προαπαιτούμενο, σημαίνει πως υπάρχει και το αντίθετο…
Η αντίστροφη ανάγνωση του ίδιου αφηγήματος που έχουμε μάθει στην πλειονότητά μας οι sic άρρενες ειδικά μιας αρκετά συντηρητικής πατριαρχικής κοινωνίας όπως η Ελληνική, είναι ο “πόλεμος” απέναντι σε ένα συγκεκριμένο μοτίβο “γυναίκας”. Γιατί το να μάθεις να σέβεσαι το άλλο φύλο, -το όποιο άλλο φύλο- γενικά ότι είναι διαφορετικό από το δέρμα σου, το μέσα σου και το έξω σου, είναι σπουδαίο απόκτημα στη μία και μοναδική ζωή μας. Όταν σκέφτηκα και συζήτησα με τη συντακτική ομάδα μας στο #echaritygr, πως θα ήθελα ένα πρόσωπο να μιλήσει για την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας για το 2021, ο Βασίλης ήταν το πρόσωπο αυτό που θα πήγαινε κόντρα στο αντιληπτικό κομμάτι του μυαλού μας, όντας ένας άντρας που θα μιλήσει για τις γυναίκες. Ένας άντρας που δε θα αρκεστούμε να ακούσουμε ή να διαβάσουμε τα “γλυκόλογα” και τις “αγιογραφίες” για την γυναίκα σε κάποια προσέγγιση σχεδόν “φιλανθρωπίας” ασκούμενης από το “ισχυρό” προς το “ασθενές” φύλο. Όσ@ μας γνωρίζετε, στο #echaritygr δεν μας αρέσουν τα εύκολα, ούτε αυτά τα καλολογικά στοιχεία περί ισχυρών και ασθενών φύλων.
Πιστεύουμε σε μια απόλυτη ισότητα, ισονομία και ισοπολιτεία, με ενδυνάμωση όλων σε μια συμπερίληψη και με αλληλοσεβασμό οντότητας και ενέργειας-δράσης. Ο
Βασίλης Νανούρης είναι βάσει πράξεων και θέσεων Φεμινιστής. Εκφράζει τον λόγο του μέσα από κάθε ενέργειά του, τόσο στην καθημερινότητά του όσο και στα social media, με αποκορύφωμα το τραγούδι του
“Μη γεννήσεις κοριτσάκι” – που εξελίχθηκε σε
Σελίδα στο Facebook, μέχρι και τον τρόπο και τις μεθόδους μέσα από τις οποίες μεγαλώνει ως πατέρας το δικό του κορίτσι. Δε χρειάζεται όμως άλλο, να αναλύσουμε εμείς τον Βασίλη, παρά να τον αφήσουμε να μας απαντήσει σε κάποιες όχι και τόσο εύκολες κι εύπεπτες ερωτήσεις. Σίγουρα όμως,
όσο και να σφιχτεί το στομάχι σας, στο τέλος της συνέντευξης πιστεύουμε πως θα χαμογελάσετε έστω και ασυναίσθητα, αντιλαμβανόμεν@ πως “τα πράγματα τελικά πρέπει να αλλάξουν ΑΛΛΑ και αλλάζουν”.
#echaritygr: Βασίλη είσαι η ευχάριστη έκπληξη του φεμινιστικού κινήματος που σιγά σιγά προβάλει μέσα από το ακτιβιστικό κίνημα. Πως καταφέρνεις να αντιμάχεσαι την πατριαρχία μέσα στην οποία παγκοσμίως έχουμε γαλουχηθεί;
Βασίλης Νανούρης: Μέσα από την καθημερινότητα. Μέσα από μία αντίδρασή μου σε ένα σεξιστικό αστείο που θα βόλευε να γίνει γαργάρα, μέσα από ένα τραγούδι που θα γράψω και θα επηρεάσει έστω και έναν άνθρωπο, μέσα από μία ανάρτηση που θα κάνω και θα επηρεάσει έστω και έναν άνθρωπο. Ή μέσα από μία φεμινιστική πορεία που θα συμμετέχω, μέσα από μία απόκρισή μου στην τάξη σε μια ερώτηση ενός παιδιού, μέσα από μία στάση μου στην τάξη ακόμα κι αν δεν μου έγινε καμία ερώτηση. Ακόμη και μέσα από τον τρόπο που θα παίξω με την κόρη μου, μέσα από τον τρόπο που θα της απαντήσω σε μία ερώτηση σχετική με το διαχωρισμό αγοράκι – κοριτσάκι ή ακόμα και σε σχέση με τα γεννητικά της ή τα γεννητικά μου όργανα, μέσα από τον τρόπο που θα σεβαστώ το “όχι” της συντρόφου μου, μέσα από τη συνέντευξη που σου παραχωρώ αυτή τη στιγμή.
Η καθημερινότητα, μας διαμορφώνει και τη διαμορφώνουμε. Αν πας να υποτιμήσεις την καθημερινότητα, γίνεσαι ένα στάσιμο τέρας που περιμένει μεσσίες για να το σώσουν. Συνήθως αρσενικούς.
#echaritygr: Όταν μιλάω με έναν αντικομφορμιστή, αντισεξιστή, φεμινιστή όπως εσύ, δεν μπορώ να μην φανταστώ τη δυσκολία σου να συνυπάρξεις και να αντικρούσεις στερεότυπα και labelling σε συζητήσεις με άλλους άνδρες ή ακόμη και γυναίκες που έχουν μεγαλώσει με συγκεκριμένες νόρμες (ο άντρας caveman δουλεύει, η γυναίκα housewife μαγειρεύει)…
Βασίλης Νανούρης: Η μεγάλη δυσκολία μου ήταν να γίνω αντισεξιστής. Ή για να είμαι πιο σωστός: να γίνομαι αντισεξιστής. Γιατί δεν είναι μία διαδικασία που έχει αρχή, μέση και τέλος. Όπως και καμία ταυτότητα. Η μεγάλη δυσκολία μου λοιπόν είναι να γίνομαι αντισεξιστής κι όχι να αντικρούω τα σεξιστικά επιχειρήματα. Κι αυτό γιατί υπήρξα σεξιστής (όπως σχεδόν κάθε άντρας που γεννήθηκε στην πατριαρχία), οπότε ξέρω καλά τη «σεξιστική διάλεκτό». Έχω κάνει κι εγώ σεξιστικά αστεία που τότε ίσως δεν ακούγονταν ακριβώς ως τέτοια, γιατί ακόμα και 10 ή 5 χρόνια πριν, η ελληνική κοινωνία είχε πολύ πιο κανονικοποιημένο το μισογυνισμό της.
Όταν πριν 3,5 χρόνια μπήκα με ενσυναίσθηση στη θέση της αγέννητης τότε κόρης μου ήταν σαν να παραδέχτηκα αυτό που έβλεπα και διάβαζα από καιρό, “ότι η πατριαρχία είναι δυνάστης που διαλύει όλα τα φύλα”. Είναι αυτή που σε μαθαίνει ότι η τοξική αρρενωπότητα είναι «μαγκιά» και σε μπολιάζει με την κουλτούρα του βιασμού. Ακόμα και εμείς -οι sicstraight άντρες- βαλλόμαστε απ’ αυτή. Μας μαθαίνει να απέχουμε από τα συναισθήματά μας και την έκφρασή τους και άρα να δημιουργούμε ένα ψευδή εαυτό προκειμένου να ικανοποιήσουμε τα «πρέπει» του φύλου μας. «Πρέπει» να είμαστε δυνατοί, να μην αγκαλιαζόμαστε και πολύ, να μην κλαίμε και πολύ, να μη δενόμαστε με μία μόνο κοπέλα και πολύ. Αυτό το πράγμα λέγεται συναισθηματική κακοποίηση. Την έχουμε υποστεί λίγο-πολύ όλοι και πιστεύω πως μόνο αποδομώντας το σεξιστικό υπερεγώ μας μπορούμε να φτάσουμε πιο κοντά σε εμάς. Πιο κοντά στην αποδοχή των συναισθημάτων μας. Πιο κοντά στον αληθινό μας εαυτό.
#echaritygr: Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις που διαμόρφωσαν το ελληνικό #Metoo, ποιο είναι το αντικίνητρο ειδικά για τις γυναικείες σεξουαλικές επιθέσεις, παρενοχλήσεις, και την εν γένει πατριαρχική εξουσιαστική μεταχείριση; Γιατί ο άνδρας πρέπει πάντα να βλέπει την γυναίκα ως αντικείμενο κι όχι ως γυναίκα άνθρωπο, ισάξιο, ισότιμο μέλος της κοινωνίας; Εδώ θα μου πεις – όπως στα gay πρότυπα – στη διαστρέβλωση αυτή ευθύνη μεγάλη έχει και το “γυαλί”… Αλλά πως γίνεται να αντιστρέψουμε το ρέμα;
Βασίλης Νανούρης: Ακριβώς. Οι αναπαραστάσεις –όπως το «γυαλί» που λες- διαμορφώνουν τόσο τις πεποιθήσεις μας, όσο και την εξωτερίκευσή τους. Το κλειδί όμως είναι ότι κι εμείς με τη σειρά μας διαμορφώνουμε τις αναπαραστάσεις. Πρέπει να δημιουργούμε καθημερινά όσο πιο πολλές αναπαραστάσεις μπορούμε, οι οποίες να αποτελούν ρωγμές στο γυάλινο πατριαρχικό κατασκεύασμα που μας πλαισιώνει. Όπως τραγούδια, ταινίες, βιβλία, αναρτήσεις, συζητήσεις, συνεντεύξεις, στάσεις και δε συμμαζεύεται. Και φυσικά να φτάσουμε ως τον πυρήνα, που είναι η γλώσσα, η εκπαίδευση και οι θεσμοί. Οι πηγές της αντιστροφής που αναφέρεις, πιστεύω πως είναι οι ρωγμές. Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε σαν τα μάτια μας αυτή τη γιγάντια ρωγμή που ακούει στο όνομα «ελληνικό #metoo». Πρόκειται για ένα συμβάν που προσωπικά με κάνει πάρα πάρα πάρα πολύ χαρούμενο, αλλά το μεγάλο στοίχημα είναι να το εδραιώσουμε. Η εδραίωσή του θα αλλάξει (ήδη αλλάζει) τις σχέσεις εξουσίας υποψήφιου θύτη – υποψήφιου θύματος. Ο φόβος και το στίγμα θα αντιστραφούν (ήδη έχουν αρχίσει να αντιστρέφονται). Πρέπει να μην επιτρέψουμε να φιμωθεί το ελληνικό #metoo.
Αντιθέτως, πρέπει να φροντίσουμε να διατηρηθεί, να μετουσιωθεί και να διαχυθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους κοινωνικούς μηχανισμούς.
#echaritygr: Όντας πατέρας ενός υπέροχου κοριτσιού που κυνηγάει με μπλε μπαλονένιο σπαθί τα υπόλοιπα παιδιά παίζοντας, πως αντιδρούν οι συγγενείς, οι γονείς, οι φίλοι; Δεν υπάρχει ενδόμυχα μια ταμπέλα πως μπορεί να συνομιλείς με μια ροζ πλευρά – όπως έλεγε ο Ανουί- του εαυτού σου; Γενικά εδώ θα μου επιτρέψεις να σου πω πως σίγουρα το μυστικό είναι στην ενσυναισθηση. Οπουδήποτε κοινωνικά τοποθετημένο το εργαλείο αυτό, έχει διαμορφώσει μια πιο ήπια και ολιστική προσέγγιση. Αλλά πως αντιδρούν πραγματικά, ρητά οι άλλοι γύρω σου;
Βασίλης Νανούρης: Α σ’ ευχαριστώ πολύ για αυτήν την ερώτηση που -απ’ ότι καταλαβαίνω- αναφέρεται σε μία ανάρτησή μου. Τη θυμάμαι, την είχα κάνει νομίζω 1η Ιανουαρίου. Στη γιορτή μου. Έχω πολύ όρεξη να σου απαντήσω. Πριν απαντήσω στο καθεαυτό ερώτημά σου όμως, θα σχολιάσω δύο σημεία που ανέφερες διατυπώνοντας τη σκέψη σου.
Πρώτον, δεν πιστεύω ότι τα χρώματα έχουν φύλο και κατ’ επέκταση καμία πλευρά του εαυτού μας δεν έχει χρώμα που να παραπέμπει σε φύλο.
Δεύτερον, θα συμφωνήσω μαζί σου: η ενσυναίσθηση είναι πολύ κρίσιμη έννοια. Σίγουρα είναι κομβική για την προσωπική μου ζωή, γιατί μέσω της ενσυναίσθησης προς την κόρη μου, άλλαξα εμπράκτως τον εαυτό μου, αλλά –κατά τη γνώμη μου- είναι κομβική και για το
ελληνικό #metoo και για το φεμινιστικό κίνημα και για την εκπαίδευση. Μια έννοια στην οποία οφείλουμε να επενδύσουμε ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως άνθρωποι. Πάμε τώρα να σου απαντήσω και για τις αντιδράσεις γύρω από την ανάρτηση μου με το μπλε μπαλονένιο σπαθί.
https://www.facebook.com/vasilis.nanouris/posts/10224428422595754
Ο Άγιος Βασίλειος και τα σεξιστικά σχόλιά του…
Η ανάρτηση λοιπόν είχε δύο σκέλη: Το πρώτο αφορούσε το πώς αποτρέπουμε (ως κοινωνία, ως γονείς) τα κορίτσια μας να εκδηλώνουν προτίμηση για χρώματα που χαρακτηρίζονται «αγορίστικα» (όπως το μπλε) και να έχουν πρόσβαση σε παιχνίδια και δράσεις που χαρακτηρίζονται «αγορίστικες» (όπως οι μάχες με μπαλονένια σπαθιά). Το δεύτερο αφορούσε κάποια μισογύνικα και κακοποιητικά λόγια του αγίου στον οποίο οφείλω το όνομά μου. Του αγίου Βασιλείου. Οι αντιδράσεις τόσο στο προφίλ μου, όσο και στη σελίδα «Μη γεννήσεις κοριτσάκι» ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία θετικές. Ας πούμε κατά 90-95%. Τις υπόλοιπες αντιδράσεις, τις αρνητικές, τις χωρίζω σε δύο κατηγορίες.
Η πρώτη (η αναμενόμενη) αποτελείται από ανθρώπους που ενοχλήθηκαν επειδή θεώρησαν ότι ήμουν ασεβής προς τον άγιο Βασίλειο. Δεν ξέρω αν είναι ασεβής κάποιος που σχολιάζει αρνητικά τον σεξιστικό οχετό που ξερνάει ένας άνθρωπος της εκκλησίας. Ξέρω όμως τι είναι κάποιος που προσπαθεί να δικαιολογήσει τα κακοποιητικά λεγόμενα ενός αγίου, για να βγάλει λάδι τη θρησκεία του: είναι πλυντήριο της κουλτούρας του βιασμού, του κακοποιητικού λόγου και κατά συνέπεια των κακοποιητικών πρακτικών. Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται. Κι εγώ μπορεί στο παρελθόν να «ξέπλυνα» άθελά μου κάποια κακοποιητική συμπεριφορά. Δεν το αποκλείω. Γι’ αυτό θα ήθελα να επισημάνω σε ανθρώπους με τέτοιες αντιδράσεις, ότι ακριβώς εκεί είναι η αντίπερα όχθη από το ελληνικό #metoo. Εκεί θέλουν να βρίσκονται;
Η δεύτερη κατηγορία αντιδράσεων ήρθε από ανθρώπους που μπορεί να είναι με τη μεριά του ελληνικού #metoo, φεμινιστές, προοδευτικοί και να προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο λιγότερο κακοποιητικό. Και γι’ αυτό είναι πιο ενδιαφέρουσα. Θα προσπαθήσω να συμπυκνώσω το βασικό επιχείρημα των αντιδράσεών τους στην εξής φράση: «Καλά δεν καταλαβαίνεις ρε Νανούρη ότι μόλις έκανες μία ανάρτηση που δεν είναι καθόλου ειρηνική; Προτρέπεις τα παιδιά να αναπαριστούν μάχες με σπαθιά;» Κατά τη γνώμη μου, αυτοί οι άνθρωποι χωρίς να το θέλουν κάνουν ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ σεξιστικό ολίσθημα.
Θα εξηγηθώ μέσα από ένα παράδειγμα: Εγώ θεωρώ πως η κόκα-κόλα είναι κάτι που καλό είναι να μην πίνουν τα μικρά παιδιά. Αν όμως η κόκα-κόλα χαρακτηρίζονταν από την κοινωνία ως «αγορίστικο» αναψυκτικό, τότε πολύ εύκολα θα έκανα μία ανάρτηση, που θα υπερασπιζόμουν την ανάγκη να έχουν και τα κορίτσια πρόσβαση στο συγκεκριμένο αναψυκτικό. Να μην αποκλείονται λόγω του φύλου τους από μία μορφή ψυχαγωγίας, ανεξαρτήτως αν η συγκεκριμένη μορφή με βρίσκει σύμφωνο ή μη.
Εκείνη τη μέρα στην πλατεία είχε έναν ξυλοπόδαρο που έδινε λουλούδια και σπαθιά φτιαγμένα από μπαλόνι. Το ζήτημα είναι το κοριτσάκι να «επιτρέπεται» να διαλέξει το μπλε σπαθί ακριβώς όπως το αγοράκι και να «επιτρέπεται» να χρησιμοποιήσει ενεργητικά το σώμα του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όπως το αγοράκι. (Αν δεν σας αρέσει το «επιτρέπεται» κάντε το «προτρέπεται».) Είναι άλλη κουβέντα τι προάγει το κάθε παιχνίδι. Πολύ σοβαρή, αλλά άλλη.
#echaritygr: Τι οραματίζεσαι ως ένας πρωτοπόρος στο φεμινιστικό κίνημα που δεν είναι ο κλασσικός μπαμπάς που θα κατέβει ίσως απλώς να “συνοδεύσει” την γυναίκα του σε μια πορεία αλλά αντιθέτως θα είναι ο Έλληνας Parker Pillsbury που θα μιλήσει ανοιχτά για την πυραμίδα του πατριαρχικού μοντέλου που ξεκινά από πιο Light (Hate Speech on sex) και φτάνει μέχρι και την γυναικοκτονία;
Βασίλης Νανούρης: Δύσκολη ερώτηση. Θα σου απαντήσω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Οραματίζομαι μια κοινωνία που κανένας εν δυνάμει γονιός δεν θα ακούει τον ψίθυρο που άκουσα εγώ λίγο πριν μάθω το φύλο της κόρης μου. Τον ψίθυρο που εκστόμισαν τα στερεότυπα που με κρατούσαν δέσμιο χωρίς να το αντιλαμβάνομαι. Τον ψίθυρο: ΜΗ ΓΕΝΝΗΣΕΙΣ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ.
Και φυσικά τον παρεμφερή ψίθυρο: «Μη γεννήσεις ΛΟΑΤΚΙ παιδί». Κι όλους τους ψιθύρους που μας γεμίζουν ένα βάρος, μια υποχρέωση να γεννήσουμε ή να κάνουμε κάτι που αγκαλιάζει το μέσο όρο και αγκαλιάζεται απ’ αυτόν. Είναι ένα βάρος που δεν μας βολεύει καθόλου, αλλά βολεύει στο να μας ελέγχουν και να μας συμμορφώνουν. Άρα μήπως να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο να το ξεφορτωθούμε; Αν εμείς το ξεφορτωθούμε, θα το γλιτώσουν και τα παιδιά μας. Έτσι, δεν θα αισθάνονται την υποχρέωση να υπακούσουν στις επιταγές του φύλου τους. Θα είναι πιο ελεύθερα, πιο ευτυχισμένα. Θα είναι πεπεισμένα ότι η δύναμή τους δεν εξαρτάται από το φύλο τους, αλλά από την εμπειρία του εαυτού τους.
#echaritygr: Γιατί είναι για ΣΈΝΑ σημαντική η Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας και πως θα μπορέσει να γυρίσει σε Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπου;
Βασίλης Νανούρης: Για να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να γυρίσει σε Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπου. Το θεωρώ επικίνδυνο, σχεδόν για τους ίδιους λόγους που η λέξη «γυναικοκτονία» δεν πρέπει να γυρίσει σε «ανθρωποκτονία». Όπως η «γυναικοκτονία» αναδεικνύει ένα έγκλημα με βάση το φύλο, δηλαδή το θάνατο μίας γυναίκας ακριβώς επειδή ήταν γυναίκα, έτσι και η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αναδεικνύει και θυμίζει τους αγώνες των γυναικών απέναντι στον απόλυτο παραλογισμό: στη στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους επειδή έτυχε να γεννηθούν γυναίκες.
Η Παγκόσμια Ημέρα πρέπει να είναι της Γυναίκας για να μας θυμίζει και το gendergap. (τη διαφορά μισθοδοσίας και σύνταξης που λαμβάνει η γυναίκα σε σύγκριση με τον άντρα συνάδελφό της)
Όλ@ έχουμε ακούσει κάποια στιγμή έναν συνάνθρωπό μας να ρωτά θιγμένος: «Μα γιατί να μην υπάρχει και Παγκόσμια Ημέρα του Άντρα;» Απαντώ όσο πιο ψύχραιμα μπορώ: Γιατί η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είναι βουτηγμένη στο αίμα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του 24ώρου της. Γιατί ακόμα και σήμερα το να πληρώνεται μία παίκτρια του μπασκετ ή μία ποδοσφαιρίστρια, όσο ένας μπασκετμπολίστας ή ένας ποδοσφαιριστής ακούγεται σαν ανέκδοτο. Γιατί ακόμα και σήμερα το να είναι περήφανος ένας γονιός που η κόρη του επιλέγει να συνευρίσκεται με πολλούς άντρες ή να ντρέπεται για το γιο του αν κάνει το ίδιο, ακούγεται σαν ανέκδοτο. Γιατί ακόμα και σήμερα το να μου πει ένας γονιός ότι «ο γιος μου, παρ’ ότι αγόρι, τα πάει πολύ καλά στα μαθηματικά» ακούγεται σαν ανέκδοτο. Ενώ αν έλεγε την αντίστοιχη ατάκα για την κόρη του θα ήταν κάτι πολύ φυσικό. Πολύ πραγματικό.
Γιατί κάποιες χιλιάδες γυναίκες αφιέρωσαν τη ζωή τους να πείσουν τους εκάστοτε θεσμούς και κρατούντες, ότι «μιας και η φύση είναι αυτή που γέννησε κι εμάς τα θηλυκά κι εσάς το αρσενικά, τι θα λέγατε να μας αντιμετωπίζατε με τον ίδιο τρόπο;».
Και μιας και η φύση έκανε και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τι θα λέγατε να μην τα αντιμετώπιζε η κοινωνία ως πολίτες 3ης κατηγορίας (αμέσως μετά από τους πολίτες 2ης κατηγορίας, δηλαδή τις sicstraight γυναίκες); Γιατί, αφού η φύση γέννησε όλη αυτή την ποικιλομορφία, τότε δεν μπορεί να είναι «παρά φύσιν» η ποικιλομορφία. «Παρά φύσιν» είναι να αντιμετωπίζεις ως μη φυσιολογικούς, ανθρώπους που γέννησε η φύση.
Με λίγα λόγια, πιστεύω πως αν η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας αξιοποιηθεί πολύ περισσότερο από το εκπαιδευτικό μας σύστημα, σε συνδυασμό με τις Σπουδές Φύλου και τη Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση, μπορεί να διαμορφώσει ανθρώπους που δεν θα είναι κακοποιητικοί για τους δίπλα τους.
echaritygr
