#KidsSaveLives | γιατί τα παιδιά ξέρουν τι είναι πραγματικά σημαντικό…

editorial Αλληλεγγύη Αξίζει
echaritygr
14 Ιουλίου 2019
0
210
8 minutes read

“Δεν με ξέρεις.

Πέφτω μπροστά σου.

Ξαφνιαζεσαι και η πρώτη σου σκέψη είναι να έρθεις κοντά μου. Να βοηθήσεις…

Με κοιτάς, το πρόσωπο μου όμως σου είναι τελείως άγνωστο.

Η καρδιά σου λέει να έρθεις, δεν το κάνεις όμως. Τα πόδια σου μένουν ακίνητα, κάτι σε κρατάει.

Σκέφτεσαι:

– και πως να βοηθήσω, αφού δεν θυμάμαι καλά τι να κάνω;

– και αν του κάνω κακό;

– και αν με κατηγορήσει κανείς;

– οι άλλοι γιατί δεν βοηθάνε;

Τα δευτερόλεπτα περνούν όσο εσύ παλεύεις από την μία με την αυθόρμητη, παιδική, γενετήσια θέληση να βοηθήσεις και την νοοτροπία που η κοινωνία σου έφτιαξε μετά. Την αδιαφορία, την καχυποψία..

“Η πρώτη σκέψη είναι πάντα η σωστή” λένε κάποιοι, άκουσε την κι έλα κοντά μου.

Θα καταλάβεις ότι η αναπνοή μου μόλις σταμάτησε. Η καρδιά μου μετά από τόσα χρόνια ζωής αρχίζει και παγώνει…

Οι φίλοι κ οι συγγενείς μου σε λίγες ώρες θα μάθουν ότι πέθανα.

Σκέψου αυτό: από την στιγμή που γεννήθηκα μέχρι και σήμερα, η ζωή μου βρίσκεται στον μεγαλύτερο κίνδυνο που έχει βρεθεί ποτέ.

Θα με αφήσεις;

Έλα κοντά!

Μια απόφαση πάρε και τα δυο σου χέρια μου αρκούν.

Κάνε!

Έστω!

Κάτι!

Είμαι άγνωστος, το ξέρω.

Η αδιαφορία και η καχυποψία παραμένουν, το καταλαβαίνω.

Θα μπορούσαμε να είχαμε γνωριστεί όμως και να ήμασταν ήδη φίλοι.

Αυτό θα ήταν αρκετό για να κάνεις το πρώτο βήμα;

**Αν με σώσεις δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. Θα είσαι εσύ ο “καρδιακός μου φίλος”.**

Προλαβαίνεις να το συνειδητοποιήσεις!

Αν με σώσεις, ούτε κ εσύ θα το ξεχάσεις ποτέ. Θα το σκέφτεσαι κ πάντα θα συγκινείσαι.

Θα λες περήφανα: έκανα κάτι.. και αυτό το κάτι έσωσε μια ολόκληρη ζωή.

Αυτή η ιδέα σου αρέσει!

Σε έπεισε.

Είπες μέσα σου, “θα βοηθήσω κ ότι γίνει. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να του κάνω μεγαλύτερο κακό. Αφού είναι νεκρός”.

Έκανες το πρώτο γενναίο βήμα κ έκατσες στα γόνατα δίπλα μου, όταν οι άλλοι σταύρωναν τα χέρια κ έκαναν βήματα προς τα πίσω.

Κατάλαβες γρήγορα ότι μέσα μου δεν υπήρχε πια ζωή. Ζήτησες να καλέσουν βοήθεια.

Και έκανες αυτό που είχες μάθει χρόνια πριν στο σχολείο σου.

Οι μαγικοί αριθμοί της ΚΑΡΠΑ: 30-2

Ξεκίνησες και δεν σταμάτησες ποτέ ξανά. Βρήκες τον ρυθμό σου, τα θυμήθηκες όλα.

Τα χέρια σου στο κέντρο, ακριβώς εκεί που βρίσκεται η σταματημένη μου καρδιά.

Πιέζεις ρυθμικά κ αρχίζω να νιώθω μια γλυκιά αίσθηση στο σώμα μου. Το ζεστό μου αίμα ξεκίνησε πάλι να κυλάει.

Μου δίνεις τις αναπνοές σου και δεν νιώθω πλέον ασφυξία…

Πόσο δύσκολο ήταν που δεν μπορούσα να αναπνεύσω “όσο εσύ πάλευες με τις σκέψεις σου”.

Πόση ώρα μπορείς να αντέξεις χωρίς ανάσα; Το έχεις σκεφτεί;

Μέχρι να μου δώσεις το δικό σου οξυγόνο, ήθελα να σου φωνάξω “πνίγομαι” αλλά δεν μπορούσα.

30-2…

Όσο εσύ κοπιάζεις ασταμάτητα, τόσο εγώ κρατιέμαι στην ζωή και τους αγαπημένους μου.

Κρυφή ελπίδα…

Νιώθω να κολλάνε στο δέρμα μου τώρα δύο αυτοκόλλητα και ακούω μια μηχανική φωνή να λέει “ενδείκνυται απινιδωση”.

Κλαίω μέσα μου από χαρά, όπως δεν έχω κλάψει ποτέ. Ουρλιάζω, χτυπιέμαι γιατί τώρα ξέρω πως υπάρχει #ουσιαστική ελπίδα!

Θυμάμαι…

Είχα δώσει και εγώ χρήματα για να παρθεί ένας απινιδωτής στο σχολείο της γειτονιάς μου.

Έδωσα χρήματα επειδή με έπεισαν τα μάτια των μαθητών μπροστά στην πόρτα μου: “μαζεύουμε χρήματα για ένα σπουδαίο μηχάνημα, μπορείτε να μας βοηθήσετε; Τον λένε απινιδωτή”!!

Ζήτησα περισσότερες πληροφορίες. Δεν ήξερα τι είναι απινιδωτης.

Δεν ήξερα ότι υπάρχει Νόμος στην Ελλάδα που συστήνει την τοποθέτηση του παντού από το 2007, σε κάθε πλατεία, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε κοινότητα, σχολείο, ή ξενοδοχείο..!

Δεν ήξερα, πως είναι άλλος ένας Νόμος που δεν λειτουργεί στην Ελλάδα…

Θυμάμαι ακόμη το πρόσωπο τους που έλαμπε, πίστευαν παρόλο που είναι μικρά παιδιά “πως μπορουν να σώσουν μια ζωή”.

Μου είπαν πως εθελοντές εκπαιδευτές ταξίδεψαν από 100αδες χλμ μακριά και στο δικό τους σχολείο, πως τους εκπαίδευσαν στις Πρώτες Βοήθειες, πως θέλουν να αλλάξουν την Ελλάδα κ αυτά τους πίστεψαν γιατί “ήταν ακόμη παιδιά”.

Τους βοήθησα!!

“Επένδυσα” λίγα χρήματα σε ένα σωτήριο μηχάνημα και σε μια παρέα παιδιών με μεγάλα όνειρα.

Και τώρα ένα από εκείνα τα παιδιά, έφηβος πια, βρίσκεται από πάνω μου κρατώντας σφιχτά το νήμα της ζωής μου.

“Πατήστε το κουμπί απινίδωσης” λέει η μηχανική φωνή και η αγωνία με κυριεύει.

Ο έφηβος μαθητής λέει με πίστη “όλοι μακριά”, πατάει το κουμπί και νιώθω μια ΕΚΡΗΞΗ ζωής μέσα μου να με διαπερνάει.

Η καρδιά μου ξεκίνησε να δουλεύει ξανά..!

Την νιώθω να πάλλεται ρυθμικά κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, εσείς οι δύο όμως δεν το έχετε καταλάβει.

Ξεκινήσατε αυτό που λένε οι οδηγίες και με επαγγελματισμό μετράτε: “και ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα….”.

Πρέπει να σας μιλήσω, να σας πω πως όλα είναι πλέον καλά, αλλά δεν μπορώ.

Θέλω να απλώσω το χέρι μου κ αυτό επιτέλους υπακούει. Το ακουμπάω καθησυχαστικά επάνω σου κ εσύ καταλαβαίνεις.

Ο αγώνας σου, έφερε αποτελέσματα…

Ψάχνεις για την αναπνοή μου κι ευθύς την νιώθεις.

Σε ακούω να λες με μεγάλη ένταση και συγκίνηση “αναπνέει, γύρισε στην ζωή”!

Δεν σας ξέχασα ποτέ.

Ακόμη κι όταν το ασθενοφόρο με πήρε με γρήγορες κινήσεις μακριά σας για να με σταθεροποιήσουν στο κοντινότερο εφημερεύων νοσοκομείο.

Δεν ξέχασα πως στην μεγαλύτερη ανάγκη της ζωής μου, εσείς με βοηθήσατε.

Αυτό ήταν το δώρο σας σε εμένα, όταν η ύπαρξη μου το χρειαζόταν περισσότερο.

Εσύ που πάλεψες αρχικά με την συνείδηση σου και ο έφηβος πλέον μαθητής με τον απινιδωτή, με φέρατε πίσω στους αγαπημένους μου.

Στους αγαπημένους μου…

Αυτούς σκέφτομαι πιο πολύ από τότε που ξαναγεννήθηκα.

Αντί να είχαμε κηδεία στο σπίτι, είχαμε γενέθλια… όπως είπε κ ένας εθελοντής από τη Χαλκιδική.

Τα κλάματα, τα μαύρα ρούχα, το βάρος στην καρδιά που δεν θα έφευγε ποτέ, οι αναμνήσεις που θα τους έκαναν να κλαίνε η να γελάνε με έναν κόμπο στον λαιμό “που έφυγα νωρίς”…όλα είναι πλέον ένα κακό όνειρο που πέρασε.

Το δώρο μου τώρα προς εσάς είναι αυτό: να ζείτε με την ανάμνηση πως σώσατε μια ζωή.

Να σας συντροφεύει στις δύσκολες στιγμές, στις “δύσκολες αποφάσεις”.

Να σας αλλάξει

Γιατί “κάνατε και οι δύο κάτι” και αυτό το κάτι θα αλλάξει μέρα τη μέρα μια ολόκληρη χώρα, που δείχνει να θυμάται ξανά τις λέξεις φιλότιμο, βοήθεια, αγάπη, συν-άνθρωπος, εθελοντισμός.

Αφιερωμένο στους 587 εθελοντές εκπαιδευτές του Εθνικού προγράμματος KIDS SAVE LIVES – ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΩΖΟΥΝ ΖΩΕΣ, που στους 30 τελευταίους μήνες εκπαίδευσαν μαθητές και εκπαιδευτικούς σε 469 Ελληνικά σχολεία όλων των περιφερειών της χώρας, βοηθώντας να επιστρέψουν 17 θύματα καρδιακής ανακοπής στη ζωή από παιδιά, απλούς πολίτες και τον απινιδωτη του σχολείου ή της κοινότητας τους.

Σας εύχομαι να μείνετε για πάντα παιδιά, γιατί τα παιδιά ξέρουν τι είναι πραγματικά σημαντικό…

Αναστάσης

Για πάντα παιδί

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.