#ΛόγιαΑπόΧρυσάφη | Που πήγαν οι μέρες…

Αξίζει Λέξεις
echaritygr
2 Μαρτίου 2021
0
535
2 minutes read

Που πήγαν οι μέρες; Σε ποια κακόφημα στέκια τριγυρίζουν, σε ποιες τρύπες έχουν χωθεί; Ζητιάνες πεινασμένες που περιπαίζουν την πείνα τους. Πόρνες απλήρωτες που ψάχνουν για λίγη συντροφιά. Μεθυσμένες τζογάρουν μη τυχόν και ξημερώσει. Βρεγμένες είναι ως το κόκαλο και ρουφούν τον ήλιο. Τον ήλιο που δεν ανατέλλει πια.

Είναι πουλιά οι μέρες που δεν θα γυρίσουν. Είναι βουβές όπως τα δέντρα. Είναι θάλασσες και δεν γεννούν νέα κύματα. Και το χώμα; Δεν μυρίζουν πια χώμα. Οι μέρες, με τα ανύπαρχτα βήματα, με τους άσκοπους λογισμούς και το ξεθωριασμένο πρόσωπο, με τα βγαλμένα μάτια που δεν χωρούν πια στις κόγχες τους.

Οι μέρες που σκαρφαλώνουν σε απάτητα φαράγγια, σε απόκρημνους γκρεμούς, πέφτουν μέσα σε στενές χαραμάδες και δεν ξαποσταίνουν σε κανένα λιμάνι.

Οι μέρες που καταπατούν τα σύνορα, αχρηστεύουν τον χρόνο, ευτελίζουν τα όνειρα και κατατρώνε τις σάρκες τους. Έχουν κομμένα χέρια και στόματα μικρά. Μοιάζουν με βρώμικες μπότες, με μεθυσμένα χνώτα, με ματωμένα μαχαίρια, με κορδέλες που ξέχασαν να φορεθούν. Κρύβονται όπως οι κλέφτες των φιλιών. Ντρέπονται; Λυπούνται; Ποιος ξέρει;

Είναι άρρωστες οι μέρες και δεν έχουν άλλα φάρμακα. Το κρεβάτι του πόνου τους είναι βαρύ, όπως οι σκουριασμένες άγκυρες στους ωκεανούς κι ελπίδες τους έσβησαν όπως τα κεριά των μελλοθάνατων.

Οι μέρες σέρνουν στις πλάτες τους τσουβάλια με πέτρες και φορούν κουρέλια για παράσημα. Μακιγιάρονται με ιδρώτα και βάφουν να μαλλιά τους με αίμα. Δεν φορούν παπούτσια μονάχα γδέρνουν τις πατούσες τους στα αγκάθια. Πότε-πότε βουτούν τα δάκτυλα τους στην καυτή πίσσα της έρημης ασφάλτου.

#ΛόγιαΑπόΧρυσάφη | Από τα “ιερά” μέχρι τα τέρατα, μια προσποίηση δρόμος

Οι μέρες δεν έχουν ψυχή κι η καρδιά τους μοιάζει με σουρωτήρι. Εκεί στραγγίζονται τα δάκρυα, η χολή και λίγο γάλα. Εκεί μαγειρεύονται άνοστες στιγμές, εκεί μυρίζει σήψη ανακατεμένη με χρυσάνθεμα. Δεκάδες ουλές τις έχουν σημαδέψει και τα φτερά τους δεν θα ξαναφυτρώσουν.

Οι μέρες, οι όμορφες μέρες, με τις ρυτίδες στο μέτωπο είναι τσαλακωμένα ποιήματα και λέξεις κρυφές. Είναι φωνήεντα χωρίς φωνή και σύμφωνα χωρίς συμφωνίες. Είναι ξεχασμένα τραγούδια και φιλιά που’μειναν στη μέση.

Οι μέρες που ‘χουν εχθρό τους τις νύχτες και χάνουν στον πρώτο γύρο. Οι μέρες δεν έχουν χρώμα, είναι διάφανες. Είναι μπουκάλια που έσπασαν, σίδερα που λύγισαν, λύκοι που άφησαν το ουρλιαχτό τους στο κενό, μαινάδες που ξερίζωσαν τα μαλλιά τους και χορεύουν γυμνές κάτω απ’ το φεγγάρι.

Φεγγάρια είναι οι μέρες που τις ζήλεψε το σκοτάδι και τις καταράστηκε το φως. Φεγγάρια με κόκκινους κρατήρες που δένουν σφιχτά τους πόθους και πενθούν τα πάθη. Απάτητη γη είναι, ορφανές, περήφανες ιτιές που ξεπέφτουν σε άνυδρα βράδια.

Ήρωες είναι οι μέρες, οι κακοί των παραμυθιών, οι εξόριστοι και εκείνα τα αντικείμενα που ξεχάστηκαν στο συρτάρι. Το άδειο τραπέζι κι οι μονές κάλτσες. Οι καμένες φωτογραφίες και τα βρεγμένα τσιγάρα.

Κομπάρσοι είναι οι μέρες, ακροβάτες που κόβουν το σχοινί, κλόουν που γελάνε, Μια φάλτσα νότα είναι οι μέρες και ένα έργο χιλιοπαιγμένο.

Πότε θα περάσουν οι μέρες; Έχουμε πολλά να πούμε κόσμε…

Χαρά Χρυσάφη

Διαβάστε επίσης: #ΛόγιαΑπόΧρυσάφη | Ευτυχώς που το «ΤΩΡΑ», ήρθε ΤΩΡΑ!

#ΛόγιαΑπόΧρυσάφη | 20 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ ΤΟ 2020

#ΛόγιαΑπόΧρυσάφη | Κανένα ελαφρυντικό! Κανένα ναι μεν αλλά!

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.