Μύρων μάγιως Παβένος: αυτός που θυμάται, ερωτεύεται ελεύθερα…

Πορτραίτα
echaritygr
8 Φεβρουαρίου 2017
0
2645
3 minutes read

Γνωριστήκαμε σε μια μαγευτική βόλτα με έναν σύνδεσμο και κρίκο μαζί, τον αγαπημένο μας συνεργάτη φωτορεπόρτερ Ζώη Τριανταφύλλου – Σφακιανάκη. Θα’ναι πλέον τρία χρόνια αν μετράω σωστά. Το μέτρημα δεν είναι το φόρτε του. Το λέει και ο ίδιος στην συνέντευξη που ακολουθεί. Γνωριστήκαμε λοιπόν, μέσα από ένα βιβλίο του. Μία ποιητική του συναστρία– όπως μου αρέσει να ονοματίζω τις συλλογές. Με το πρώτο σύρσιμο των ματιών στη γραφή του, μίλησαν ούριοι άνεμοι ποιητάδες στην ψυχή. “Πως σε λένε;” – “Μύρωνα μάγιω Παβένο”. Μυστηριακή αύρα. Ντυμένος στα μαύρα, λιγομίλητος χωρίς να χρειάζεται να πει πολλά για να γίνει αντιληπτός. Σαν τα ποιήματά του. Σπάνιο αυτό το χάρισμα για έναν άνθρωπο που ασχολείται με την ποίηση. Που οργώνει την ποίηση. Διαβάζει πολύ. Διαβάζει πολλούς. Του αρέσει η φωτογραφία και τα έξυπνα στοχευμένα τσιτάτα. Του αρέσει να αναμοχλεύει την γραφή των αιώνων και των προ-αιώνων μας. Και έτσι, φτιάχνει τα θαύματά του… Πήρα το βιβλίο του στα χέρια μου, το κράτησα καλά φυλαγμένο στις αποσκευές μου ερχόμενος από την Αθήνα των θαυμάτων και των βούρκων και το εναπόθεσα στο γραφείο. Έκτοτε, έδωσα έναν όρκο. Να μεστώσει μέσα μου η γραφή του και να φτιάξουμε αυτή την όμορφη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω. Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Κυρίες και κύριοι, ο “μυρωμένος” όλο το νάμα της ποίησης, Μύρων μάγιως Παβένος.

Αλέξανδρος – Γιώργος Τανασκίδης – Λαμπουσνάκης: Μύρων Μαγιως Παβενος… Τι σημαίνουν αυτά τα εύηχα μετωνύμια;

Μύρων μάγιως Παβένος: Με μικρό το “μάγιως”, μικρό για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, εμείς οι γραφίδες βρίσκουμε τρόπους να ενώνουμε τα αντίθετα τα ανεκπλήρωτα και τα ανέφικτα…

Α.Γ.Τ.Λ.: Στο εσώφυλλο γράφεις για το συμβολισμό της έκδοσης ενός απόλυτου αριθμού (77) αντιτύπων της ποιητικής σου συλλογής προς τιμή της γιαγιάς σου… Θες να μοιραστείς μαζί μας κάτι για την σπουδαία σου Μικρασιάτισσα;

Μύρων μάγιως Παβένος: Θα σας μιλήσω για την γιαγιά μου, μέσα από μια ιστορία. Μια μέρα καθώς περπατούσαμε με μια φίλη στον δρόμο συναντήσαμε ένα αδέσποτο σκύλο και θυμήθηκε ένα γέρικο σκυλί που είχε όταν έκανε τον γιο της – την Ίρμα – όπως την φώναζε. Από την ώρα πού γεννήθηκε ο γιος της, πάντα ήταν κάτω από την κούνια του μωρού, το πρόσεχε σαν παιδί της. Δεν άφηνε ξένο να το πλησιάσει. Ζούσε από αυτό, ο γιος της γαντζώνοντας τα χέρια του στην ράχη του σκύλου σιγά σιγά έμαθε να περπατά, χωρίς καμία άλλη βοήθεια. Τότε το σκυλί τους «έφυγε», δεν ήταν δύσκολο να σκεφτώ, σε ποιον άνθρωπο θα αφιέρωνα, την πρώτη μου δουλεία.

Α.Γ.Τ.Λ.: Στον πρόλογο αναφέρεις πως επικαλείσαι μόνο “την δύναμη του ενστίκτου. Της αίσθησης.” Τι αισθάνεσαι λοιπόν όταν στιχουργείς; Με τι μετουσιώνεσαι για να μεταφραστείς σε ποίηση;

Μύρων μάγιως Παβένος: Πέτρες ανεπεξέργαστες κατευθείαν από νταμάρι, γιατί να τις γυαλίσω, να πληγώνουν και να πληγώνομαι όπως έλεγε ο Ηλίας Πετρόπουλος, υπάρχει μια αρχική ιδέα μια σκέψη συνήθως πρόταση, έπειτα μέσα από αυτήν, αναζητώ, ζυγίζω, ανακαλύπτω τον εαυτό μου .

Α.Γ.Τ.Λ.: Δίστιχοι αφορισμοί για ώτα δύστυχων ανθρώπων… Τι σε ώθησε να ονομάσεις έτσι την ποιητική σου συλλογή;

Μύρων μάγιως Παβένος: Επιλέγω πάντα δύο λέξις για τίτλο, ένα δίπολο, κακό-καλό, νόμιμο-παράνομο, έπειτα προσπαθώ να παίξω με τα νοήματα, “Δίστιχοι άνθρωποι” και όχι “δύστυχοι”. Γράφω στηριζόμενος στην φράση του Ηρακλείτου, «στη φύση αρέσει να κρύβεται» να φανερώνω μα και να κρύβω.

Σχεδόν προφητικός… “Καλημέρα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος αλλάζει… Καλημέρα”

Πράγματι, αυτός ναι, είναι ένας αφορισμός.

Α.Γ.Τ.Λ.: Η επιλογή σου να μην ονοματίζεις ούτε με τον σκωπτικό τίτλο “Άτιτλο” τα ποιήματα σου, μου θυμίζει τον Νερούδα που φορές φορές δεν έκανε τιτλοποίηση και απλώς αρνούνταν να ξεκινά το ποίημα του σαν να συνέχιζε το προηγούμενο από εκεί που το άφησε. Εσύ αλφαβητείς τα ποιήματα. Για ποιο λόγο;

Μύρων μάγιως Παβένος: Η πρώτη μου δουλεία στο πρώτο σκαλί της ποίησης, ήθελα να είναι, σαν τα παλιά τετράδια, που κουβαλούσα μαζί με τα βιβλία στο σχολείο, εκεί μέσα η αλφάβητος, τα πρώτα βήματα μου, στη σκέψη, τη κρίση και στη γραφή.

Α.Γ.Τ.Λ.: Καταπιάνεσαι με ιστορικές μορφές της αρχαιότητας. Ως μύστης που μεταποιεί την ιστορία και τη μεταπλάθει με δικά του στοιχεία…

Μύρων μάγιως Παβένος: Αναφέρω, αρχέτυπα, πρότυπα , η αλλιώς συστήματα, ( Ιφιγένεια , Ελένη, Οιδίποδας, Αντιγόνη) τα επαναφέρω στην μνήμη μου χωρίς όμως να ζητώ την βοήθεια τους. Η προσπάθεια, μας κάνει να προσεγγίσουμε τα παραπάνω αρχέτυπα.

Α.Γ.Τ.Λ.: Στο Ε αναφέρεις σε ένα σημείο “σκέψου πόσα πολλά είναι όλα τούτα, τα λίγα”… Αλήθεια επινοήσαμε το μέτρημα για να μπορούμε να αντέχουμε στο χρόνο; Εννοώ, να μοιάζουμε ισχυρότεροι του χρόνου αλλά και να κυριεύουμε το όλον του άχρονου σαν μέσα από το ποίημα να μην λήγουμε ποτέ;

Μύρων μάγιως Παβένος: Με τον χρόνο το μέτρημα και την ποσότητα δεν έχω καλές σχέσεις. Είναι αμέτρητα τα βότσαλα, η άμμος και τα άστρα, δεν μετρώ τίποτα, είναι παγίδα. Έτσι μετά καταλήγουμε να μαθαίνουμε να μετράμε και ανθρώπους…

Α.Γ.Τ.Λ.: Ο φόβος κι ο έρωτας εξ’ αίματος αδέλφια… Φοβόμαστε να ερωτευτούμε μην και ανήκουμε… Ερωτευόμαστε το φόβο μας σαν να συμφιλιωνόμαστε με τον ουρανό τον ατελέσφορο…

Μύρων μάγιως Παβένος: Σε αντίθεση με τον μύθο του Πλάτωνα, όπως μας αναφέρει, στο συμπόσιο, πως ο άνθρωπος δηλαδή, ήταν κάποτε ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα, με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Τα πλάσματα αυτά δεν γνώριζαν τον σαρκικό έρωτα. Ήταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα που θεωρήθηκαν απειλή από τον Δία. Έτσι τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας την γνωστή ανθρώπινη μορφή. Από τότε ο καθένας αναζητάει μόνος το άλλο του μισό. Για μένα τα όντα γεννήθηκαν ολοκληρωμένα! Από εκεί και πέρα αυτός που θυμάται ερωτεύεται ελεύθερα, ενώ αυτός που δεν θυμάται ερωτείται με φόβο και κτητικά.

Α.Γ.Τ.Λ.: Ανώνυμοι έρωτες που σημαίνουν ονόματα και ταυτότητες… “Ευχαριστώ” σου συστήθηκα. “Τίποτα” μου είπες πως σε λένε… Δώσαμε ταυτότητες σε αταυτοποίητα σχεδόν ατακτοποίητα κορμιά και χάσαμε το νόημα της ταύτισης;

Μύρων μάγιως Παβένος: Δεν πιστεύω στις ταυτότητες. Είναι αναπόφευκτα κάτι πρακτικό στην καθημερινότητα, για να δώσουμε μια εξήγηση. Προσωπικά το σεξ δεν έχει ταυτότητα, αν αποκτήσει, γίνεται έρωτας, ύστερα αν ο έρωτας αποκτήσει προσδοκίες, βολεύεται, ξεπέφτει και εκεί όλα τελειώνουν. Έπειτα ακολουθεί η συνήθεια που επαναλαμβάνεται και να μας ταλαιπωρεί.

Α.Γ.Τ.Λ.: Ο ερωτισμός στην ελληνική ποίηση, μοιάζει σαν άμμος που ολοένα καταφτάνει αμέτρητη στις παραλίες. Αλήθεια, γιατί συνεχίζουμε να γράφουμε για τον έρωτα και τελικά καταλήγουμε σχεδόν αυνανιστικά να συμπληρωνόμαστε με τις λέξεις παρά με τα σώματα και τη σιωπή μας;

Μύρων μάγιως Παβένος: Η ποίηση μου στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι βιωματική, ας το τολμήσουμε και ας χάσουμε, θα έχουμε τουλάχιστον προσπαθήσει.

Α.Γ.Τ.Λ.: Η πέμπτη εποχή μετά το Χειμώνα ονομάστηκε ΑΠΟΥΣΙΑ…

Μύρων μάγιως Παβένος: Η απουσία είναι ένα τόπος για μένα μικρής διάρκειας ή μεγάλης. Μια περίοδος που ο κάθε ένας μας γίνεται παρατηρητής μιας εμπειρίας του. Είναι η ώρα που θα αξιοποιήσει τα δεδομένα του, ώστε να μεταφερθεί σε μια ανώτερη κατάσταση. Μετά, η ίδια η φύση θα μας πάει στην εποχή, που ονομάζουμε, άνοιξη .

Μικρά αποφθέγματα σχεδόν σαν διαμάντια στο βούρκο των ημερών και εποχών μας οι στίχοι σου Μύρωνα. Μύρο για τις πληγές μας. Εύγε.

Α.Γ.Τ.Λ.: Αν σου έδινα έναν τίτλο “Αλληλέγγυα εμείς” τι στίχο θα μου χάριζες;

Μύρων μάγιως Παβένος: Η προσωπική αντωνυμία “εγώ” άραγε χωρεί δίπλα στην αλληλεγγύη;

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.