Πρέπει να λερώσουμε τα χέρια αν θέλουμε να συσχετιστούμε

Λέξεις
echaritygr
23 Μαρτίου 2016
2
160
3 minutes read

Η σχισμή της γέννας και το φέρετρο είναι δύο μέρη σχεδιασμένα για ένα και μόνο άτομο. Και αυτό σημαίνει ότι γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε μόνοι. Η ιδέα αυτή, άκρως τρομακτική και σκληρή, έχει περάσει από το μυαλό μας στην πορεία της προσωπικής μας ανάπτυξης. Η ζωή αποτελεί ένα ταξίδι διηνεκές και συνεχόμενο, ένα ταξίδι που μας διδάσκει, μας προβληματίζει και μας νουθετεί. Στο ταξίδι αυτό πολλές φορές θα αισθανθούμε μόνοι, θα ματαιωθούμε και θα χάσουμε το νόημα του. Και γιατί θα νιώσουμε ότι αυτή η μοναξιά μας κατακλύζει και μας πνίγει.

Στις μέρες που ζούμε, πολλές φορές θα ακούσουμε παράπονα του τύπου “κανείς δεν με καταλαβαίνει”, “είμαι μόνος” “δεν έχει σημασία να σου πω τι νιώθω” “δεν με ακούς” “δεν θέλω να μιλήσω”. Και εσύ θα αναρωτηθείς γιατί τόση μοναξιά στον κόσμο. Γιατί έχουμε κλεισθεί στον εαυτό μας και δεν κάνουμε προσπάθειες να βγούμε στην επιφάνεια της θάλασσας αφού πνιγόμαστε. Με λίγα λόγια, γιατί δεν μιλάμε πια. Δεν μιλάμε πια για τα συναισθήματα μας, για τις σκέψεις μας ή για τους προβληματισμούς μας. Δεν αφήνουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να βιώσει, να αισθανθεί καταστάσεις που μπορεί να τον πονέσουν αλλά μπορεί και να τον ανακουφίσουν. Φοβόμαστε να πάρουμε το ρίσκο μήπως και πληγωθούμε, μήπως και μέσα από αυτό το ρίσκο της έκθεσης χάσουμε εμάς τους ίδιους, την ταυτότητα που μας ορίζει.

listen to…

“Για να μην χάσω τον εαυτό μου, εμμένω, πολλές φορές σε μια επιφανειακή αλληλεπίδραση με το περιβάλλον μου, έχοντας ως στόχο να προστατεύσω αυτό που αγαπώ τόσο, εμένα”. Και είναι πολύ ωραίο να σε αγαπάς και να σε φροντίζεις. Αλλά όταν το κάνουμε, ας χρησιμοποιήσουμε τα σωστά μέσα. Ας μην σηκώνουμε τείχη. Ας μην φοράμε παρωπίδες δικαιολογώντας ότι είναι για το δικό μας καλό. Και το δικό μας καλό, το ξέρουμε μόνο εμείς και κανένας άλλος. Αλλά ας έχουμε και την ευθύνη του εαυτού μας κάθε φορά που επιλέγουμε τα μέσα της απομόνωσης, του κρυφτού και της παραίτησης στην αλληλεπίδραση μας με το περιβάλλον.

Ας βγάλουμε μάσκες και προσωπεία που έχουμε υιοθετήσει σε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μας και ας σταθούμε γυμνοί στον άνθρωπο μας, στον φίλο μας, στον αδερφό μας. Ας πούμε όσα θέλουμε να πούμε. Για τα άγχη μας, τις χαρές και τις λύπες μας. Το μόνο σημαντικό θα είναι να ήμαστε ο εαυτός μας με κομμάτια της δικής μας αλήθειας. Αν αποδεχτώ το εαυτό μου με τα καλά και τα κακά του, ένα είναι το βέβαιο : Εγώ είμαι εγώ και κανένας άλλος. Κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει τον δρόμο μου στην θέση μου. Γιατί μόνο εγώ ξέρω τα κρυφά και φανερά μονοπάτια μου.

Ωστόσο το να γνωρίζω ποιός είμαι και ότι είμαι μοναδικός, διαφορετικός και ξεχωριστός από τον κόσμο έξω από τα όρια της δικής μου υπόστασης, δεν δηλώνει μια ζωή απομόνωσης ή απελπισίας.

Κάθε μονοπάτι της ζωής, άλλοτε εύκολο και άλλοτε δύσκολο χρωματίζεται πάντα με πιο ωραίες εικόνες όταν μοιράζεται. Ο δρόμος γίνεται πιο αποδοτικός όταν έχουμε κάποιον δίπλα μας, να γελάει μαζί μας ή να μας χτυπάει το καμπανάκι όταν πλησιάζει ο κίνδυνος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τους σημαντικούς ή λιγότερο σημαντικούς ανθρώπους μας. Μπορούμε αλλά είναι σίγουρο ότι η ζωή είναι ομορφότερη όταν υπάρχει η ζεστασιά μιας αγκαλιάς και η ειλικρίνεια ενός μοιράσματος. Ας συστηθούμε από την αρχή με τον εαυτό μας και ας του μάθουμε να μοιράζεται, να μιλά για τα συναισθήματά του, να ακούει και να ακούγεται. Είναι σημαντικό σε αυτήν την επικοινωνία να του υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει η ασφάλεια, η προστασία και κυρίως η ισοτιμία. Ισοτιμία ότι το δικό μας πρόβλημα δεν είναι λιγότερο ή όχι σημαντικό από το δικό σας. Μου έρχεται στο νου κάτι που διάβασα κάποτε για το ζευγάρι ” Μη βαδίζεις μπροστά μου, γιατί δεν θα μπορέσω να σε ακολουθήσω. Μη βαδίζεις πίσω μου, γιατί μπορεί να σε χάσω. Μη βαδίζεις από κάτω μου, γιατί μπορεί να σε πατήσω. Μη βαδίζεις επάνω μου, γιατί μπορεί να με λιώσεις. Βάδιζε δίπλα μου, γιατί είμαστε ίσοι”.

Ισότιμα πράγματα, είτε πρόκειται για ζευγάρια έρωτα, φιλίας ή οικογένειας. Αν καταφέρουμε λοιπόν να αποδιώξουμε προκαταλήψεις και δεύτερες σκέψεις, θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια ουσιαστική επαφή. Μια επαφή που δεν θα βασίζεται σε εμπόδια. Μια επαφή που θα μας εγείρει συναισθήματα χαράς ίσως και πόνου. Εν τέλει, μόνο αν ρισκάρουμε θα μάθουμε. Ας πάρουμε το ρίσκο λοιπόν να λερώσουμε τα χέρια μας και όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα θα έχουμε γίνει περισσότερο σοφοί. Γιατί μπορεί να ξεκινάμε και να τελειώνουμε μόνοι μας το ταξίδι, αλλά σε αυτό το ταξίδι υπάρχουν συνταξιδιώτες. Μπορεί να είναι συνταξιδιώτες για λίγο διάστημα ή για μια μεγαλύτερη περίοδο. Υπάρχουν οι φίλοι, οι έρωτες, τα αδέρφια, οι γονείς που θα αποτελέσουν τους συντρόφους μας για όλη μας τη ζωή. Ας αποβάλλουμε το φόβο μας και ας εκφραστούμε ελεύθερα σε αυτούς τους συντρόφους της ζωής μας. Δεν χρειάζεται να ασκούμε έλεγχο πια και να κρατούμε το εύθραυστο κ το απρόβλεπτο της πραγματικής επαφής σε απόσταση ασφαλείας. Από τη στιγμή που έχουμε όλα τα εργαλεία, τη γνώση, την υποστήριξη και την καθοδήγηση που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε πιο στενές σχέσεις ζωής ας προσπαθήσουμε να δούμε τους φόβους που μας κυριεύουν ως θησαυρούς. Θησαυρούς που αξίζει να τους ανοίξουμε, να τους περιεργαστούμε και να τους εμπιστευτούμε.

Ας μπορέσουμε να κοιτάξουμε τον φόβο μας κατάματα, όπως έγραψε και ο Καζαντζάκης, και αυτός θα φοβηθεί και θα φύγει!

Σε μια εποχή που ο κάθε ένας δεν αποζητά την ουσιαστική επαφή αλλά συμβιβάζεται σε πιο επιφανειακές, στειρωμένες σχέσεις οφείλουμε να αντιδράσουμε και να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες βάσεις όπου δεν θα φοβόμαστε να “λερωθούμε” πια. Και αν πληγωθούμε, στο τέλος θα καταλάβουμε ότι κάτι διδαχτήκαμε. Και μην ξεχνάμε το ενδεχόμενο της θετικής έκβασης της προσπάθειας μας αφού ως ανήσυχα όντα ο νους μας πάει πιο εύκολα στο “κακό”.

Χρειάζεται να “λερώσουμε” τα χέρια μας αν θέλουμε να συσχετιστούμε.

Η δική μας αλήθεια και η αλήθεια του άλλου αρκεί.

Η ευκαιρία της δικής μας αποκάλυψης θα αποτελέσει το έναυσμα μια ουσιαστικής επαφής.

Και ίσως τότε νιώσουμε για λίγο ευτυχείς.

Γιατί η ευτυχία είναι αληθινή μόνο όταν μοιράζεται.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.