Προσφυγικό Ριτσώνα | Αόρατοι πρόσφυγες πίσω από έναν τοίχο

“Θέλω να πάω σχολείο”. Αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που ζήτησε ένα 12χρονο παιδί από το Κονγκο, που ζει στο καμπ της Ριτσώνας, από την αντιπροσωπεία που επισκέφθηκε, την περασμένη Παρασκευή, τη δομή, αποτελούμενη από τους ευρωβουλευτές της ευρωομάδας της Αριστεράς Κώστα Αρβανίτη, Κορνήλια Ερνστ και Σίρα Ρέγο, τον τομεάρχη Μεταναστευτικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία Γιώργο Ψυχογιό, τους βουλευτές Γιώτα Πούλου και Μιλτιάδη Χατζηγιαννάκη και τους περιφερειακούς συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.

Δεν θέλει τίποτε άλλο. Να πάει σχολείο, κάτι που έχει στερηθεί από το ξεκίνημα της πανδημίας, όταν και βρέθηκαν όλοι οι κάτοικοι της Ριτσώνας, όπως και όλοι οι διαμένοντες σε καμπ και κέντρα υποδοχής (ΚΥΤ), κλεισμένοι εντός των καμπ. Μόνο που στην περίπτωση των καμπ και των ΚΥΤ οι περιορισμοί αυτοί δεν χαλάρωναν όταν χαλάρωναν τα λοκντάουν για τους υπόλοιπους κατοίκους αυτής της χώρας.

Φέτος τα 914 παιδιά του καμπ της Ριτσώνας είδαν τον Μάιο να χτίζεται γύρω τους και ένας τσιμεντένιος τοίχος. Φέτος τα 800 παιδιά που είναι γραμμένα σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης πήγαν πρώτη φορά σχολείο στις 13 Μαΐου (!), όπως επισημαίνει η συντονίστρια Εκπαίδευσης της Ριτσώνας Πέπη Παπαδημητρίου, καθώς η δήμαρχος της Χαλκίδας Ελ. Βάκα ήδη από τον Σεπτέμβριο προσπάθησε να εμποδίσει τα παιδιά του καμπ να φοιτήσουν στα σχολεία της περιοχής όπου έχουν εγγραφεί, ζητώντας μάλιστα να λαμβάνουν εκπαίδευση εντός καμπ. Από την πλευρά της και η Περιφέρεια, που θα έπρεπε να φροντίσει για τη μεταφορά τους, κωλυσιέργησε και αυτή με τη σειρά της, ενώ υπενθυμίζεται ότι έγινε και αυτεπάγγελτη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης εκ μέρους της εισαγγελέα Πρωτοδικών Χαλκίδας εις βάρος της δημάρχου για τις δηλώσεις της κατά της εκπαίδευσης προσφυγόπουλων στα σχολεία. Πρέπει να σημειωθεί ότι δήμοι και Περιφέρειες που φιλοξενούν καμπ λαμβάνουν αντισταθμιστικές χρηματοδοτήσεις για τα έξτρα κόστη, ωστόσο, στην περίπτωση της Ριτσώνας, όπως καταγγέλθηκε στην αντιπροσωπεία, έχουν αποσυρθεί ακόμα και από την αποκομιδή σκουπιδιών, η οποία γίνεται τελικά με ιδιωτικό συνεργείο που έφερε ο ΔΟΜ.

Τι θα γίνει από Σεπτέμβριο; Ελπίζουν ότι η Περιφέρεια θα μπορέσει εγκαίρως να εξασφαλίσει τη μεταφορά των μαθητών και οι πόρτες των σχολείων θα ανοίξουν για τα εκατοντάδες παιδιά της Ριτσώνας που πίσω πια από έναν τοίχο περιμένουν με τους γονείς τους μια ρωγμή… κανονικής ζωής.

Η μέσα πλευρά του τοίχου

“Ανοίξτε τα μάτια σας και δείτε μας”, “το κλουβί δεν είναι τίποτα, εμείς έχουμε φτερά”, έχουν γράψει στα αγγλικά από τη μέσα πλευρά του νεόκτιστου τοίχου της Ριτσώνας, που θα την καταστήσει μια από τις “ελεγχόμενες δομές”, με “ασφάλεια”, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του υπουργείου και τον υποδιοικητή της υπηρεσίας Υποδοχής και Ταυτοποίησης που καλούσε την αντιπροσωπεία να δει “πέραν του συμβολισμού” του τείχους.

“Δεν μπορούμε καν να έχουμε πρόσβαση στην πόλη, καθώς δεν υπάρχει δρομολόγιο δημόσιας συγκοινωνίας που να περνά από το καμπ. Έχουμε παιδιά που ήλθαν 16-17 ετών και δεν έχουν πρόσβαση σε εκπαίδευση. Είναι σπατάλημα της ζωής μας. Τίποτα δεν συμβαίνει. Καμία πρόοδος”, μας λέει η Παρβάνα Αμίρι, η 17χρονη προσφυγοπούλα από το Αφγανιστάν που έγραψε τα Γράμματά από τη Μόρια και ξεδιπλώνει μαζί με τον Ρεμόν από το Κονγκό τι σημαίνει να βρίσκεται στη Ριτσώνα, από τη μέσα πλευρά του τοίχου.

“Δεν υπάρχει κανένα πρόγραμμα ένταξης, δεν λαμβάνουμε καμία εκπαίδευση. Όσοι διώχνονται από το στρατόπεδο γιατί βγήκε η απόφασή τους δεν έχουν πού να πάνε. Πνευματικά και σωματικά, είναι δύσκολο να μην κάνεις τίποτα για χρόνια”, προσθέτει ο Ρεμόν.

Η Φίφη μάς λέει και αυτή ότι δεν αντέχει άλλο να μην κάνει τίποτα. Περιμένει στο καμπ της Ριτσώνας τα τελευταία δύο χρόνια να περάσει τη συνέντευξη ασύλου. “Κουράστηκα πια, δύο χρόνια χωρίς να κάνω τίποτα, με έχει πιάσει κατάθλιψη, δεν μπορώ να κοιμηθώ και όταν κοιμάμαι βλέπω εφιάλτες”.