Σταμάτης Κραουνάκης: αρκετά με την ευκολία του «τίποτα»

Πορτραίτα ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ-ΑΡΧΕΙΟ
echaritygr
25 Δεκεμβρίου 2018
0
351
3 minutes read

Τα κόκκινα γυαλιά και ο… περίτεχνα σμιλευμένος στίχος συνοδεία βαθιά φιλοσοφημένης μουσικής που ξεγυμνώνει το συναίσθημα, τον χαρακτηρίζουν. Η ελληνική αρχιτεκτονική μαγκιά του επάνω στην σκηνή, χτίζει την κάθε παράσταση σε ένα σώμα που σε καθηλώνει. Το ακράγγιγμά του κι άλλες φορές ο… καυγάς του με τα πλήκτρα του πιάνο, σε συναρπάζει. Ο Σταμάτης, είναι λέξεις, μυρουδιές, σπαρτάρισμα ψυχής. Ο Σταμάτης είναι μέθεξη, τίναγμα κορμιού, ηλεκτροφόρο καλώδιο. Προσωπικά έχω ταξιδέψει στα πέρατα εντός μου, με τη μουσική του υπογραφή. Με το στιχουργικό του απόσταγμα, έχω πραγματοποιήσει πολλές τσάρκες στα λιμάνια της μοναξιάς. Αυτός ο γαλανόλευκος Άνθρωπος με συμμορφώνει, με περιτριγυρίζει, μου διδάσκει σιωπηλά τι θα πει να αγαπάς το ελληνικό τραγούδι. Οι άγγελοι που του φέραν βότανα στην κούνια του, σίγουρα ήξεραν πως μια Κυριακή απόγευμα είχαν έναν Άνθρωπο κι έπιαναν μπράτσο, δικό τους μόνο. Πέρυσι, μας συγκίνησε με την παραχώρηση του μοναδικού περιουσιακού του στοιχείου, ενός οικοπέδου στο Κορωπί, στον ομώνυμο Δήμο για την δημιουργία ενός πρότυπου παιδικού πάρκου. Τον συνάντησα στις πρόβες της παράστασης «Τα δύο τελευταία βράδια με φόντο το Θερμαϊκό…» στο Μέγαρο Μουσικής και του υποσχέθηκα πως θα γράψω αλήθειες. Αυτές και μόνο του αξίζουν. Κυρίες και κύριοι, ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Αλέξανδρος Τανασκίδης: Σαράντα δίσκοι, μουσική για 50 έργα για το θέατρο και… «55» φέτος με μεγάλη επιτυχία. Η ζωή σου, αριθμοί. Χαρακτηρίστηκες το μεγαλύτερο ταλέντο συνθέτη στην Ελλάδα, τα τριάντα τελευταία χρόνια. Σημάδεψες γενιές του ’80 και ’90 και δίδαξες ήθος και αίσθημα στη νέα γενιά… Πως νιώθεις στην σκηνή με τον κόσμο από κάτω να σιγοντάρει στα τραγούδια σου; Τι είναι το 55;

Σταμάτης Κραουνάκης: Νιώθω ότι μηδενίζω το κοντέρ, ότι μπαίνω στην τροχιά της απόλυτης απελευθέρωσης μέσα από την τέχνη μου. Aπολαμβάνω την παρέα, την καλλιτεχνική παρέα κυρίως. Θέλω να παίξω με φίλους, να γουστάρω, να μη με απασχολεί καθόλου η ιδέα «καριέρα» που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με ερέθισε. Αυτό είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι. Το απολαμβάνω στην πιο σωστή ηλικία. Η πιο σωστή ηλικία είναι τα 55.

Α.Τ.: Λίνα Νικολακοπούλου, «κυκλοφορώ κι οπλοφορώ», «καντήλια», «ανεβάσαμε» και τόσες άλλες αισθαντικές πινελιές,… χειρουργικού στίχου και μουσικής που μας ταξιδεύει χρόνια… Αλήθεια, δεν μας νοιάζει πλέον που… τραβάμε και πως ζούμε;

Σ.Κ.: Αυτό ήταν πάντα η αρχή μας και η δικιά μου και της Νικολακοπούλου. Παρ’ όλα αυτά, παλέψαμε και παλεύουμε για τη ζωή των Ελλήνων, για την αληθινή ψυχαγωγία και ο κόσμος μας το δείχνει πως το εκτιμά, μας το φιλεύει με το αίσθημά του καθημερινά.

Α.Τ.: Άλκηστις το ’86 και πλέον με Μανώλη Παντελιδάκη και αξέχαστο Ανδρέα Βουτσινά, γεννάτε έναν θρίαμβο, αφήνοντας τα τραγούδια να τραβήξουν το μουσικό θεατρικό κείμενο και τοποθετώντας τους τραγουδιστές ως ήρωες ενός φανταστικού έργου. Μίλησέ μου για την εποχή εκείνη. Ποια Ελλάδα είχαμε επί σκηνής;

Σ.Κ.: Ήταν καινούργιο αυτό που δώσαμε γιατί ξανάκανε την παρέα, μια δύναμη. Είχε πολλά χρόνια να συμβεί. Μας μιμήθηκαν, μας αντιγράψανε, αλλά ήταν μόνο copy paste. Κάποιοι φρόντισαν να ξεχάσουν γρήγορα ποιοι το ξεκινήσαμε. Όμως έμειναν τα τραγούδια και τα τραγούδια είναι σαν να γράφτηκαν χθες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τη μελωδία που ζει στα χρόνια, από τον λόγο που νικάει τα χιλιόμετρα.

Α.Τ.: Κάποτε χαρακτήρισες το Πα.Σο.Κ., «σουβλάκι Καράμπαμπα»… Λίγα χρόνια μετά, το… φαγητό και πάλι, έγινε μότο από την πλευρά των πολιτικών όμως πλέον και έφτιαξε νέο σύνθημα παραδοχής της κατάντιας μας με το αλησμόνητο «μαζί τα φάγαμε»… Τελικά τι φάγαμε μαζί Σταμάτη και ποιοι ξεκοκάλισαν το τραπέζι;

Σ.Κ.: Όλα φανερά είναι. Τα γράφουν τα sites. Είναι εκτεθειμένα. Τα φώναζα όταν ειδοποιούσα για να μ’ ακούσουν τότε που μου έστελναν τη ΣΔΟΕ και με έκοβαν από τις επιδοτήσεις και με πέταγαν στα σκυλιά, λέγοντάς με «γραφικό». Δεν κατάφεραν να μειώσουν, ότι και αν έκαναν, αυτό που αισθανόταν ο κόσμος για μένα, γιατί ήμουν άγραφο χαρτί με τα πάθη, τα λάθη μου, το ταλέντο και τη λατρεία μου για τους ανθρώπους της χώρας μου. Δεν έχει νόημα να πω τίποτε τώρα. Κάνω μια αντι-μνημονιακή δράση στην Αθήνα τις Τετάρτες με σκληρή σάτιρα και τρυφερότητα μαζί με την Αγλαΐα Παππά και την Σπείρα. Δεν το διαφήμισα, επίτηδες, καθόλου. O κόσμος συνωστίζεται μαθαίνοντάς το από στόμα σε στόμα και το αφήνουμε να τρέχει όσο έρχονται. Όσο για το ποιοι ξεκοκάλισαν το τραπέζι, είναι φανερό ποιοι τα ρημάξανε. Αυτό όμως που ρωτάω, είναι: γιατί ζουν ακόμα κοντά μας και δεν πάνε να ζήσουνε εκεί που έχουν τα λεφτά τους. Που είναι κοντά και οι γιατροί που θα ακριβοπληρώσουνε στα άθλια γεράματά τους; Πιστεύω στην Παγκόσμια Συμπαντική Δικαιοσύνη.

Α.Τ.: Πολεμήθηκες για τη μάχη σου για τις επιδοτήσεις των Πρέσπειων….τι σημαίνει για σένα αυτός ο θεσμός και γιατί πιστεύεις υπήρξε αυτή η διαμάχη; Τα τσεπώσανε πολλοί καλλιτέχνες και κλείσανε τα στόματα απέναντι στην κριτική της πολιτικής ρεμούλας;

Σ.Κ.: Ήταν όλα μια Πασοκική φούσκα και το άφησα να χαλάσει μόνο του. Δεν πήρα δραχμή από τα Πρέσπεια, δεν υπάρχει ούτε ένα δημόσιο έγγραφο με την υπογραφή μου για είσπραξη δημοσίου χρήματος. Κάθε φορά που με χρησιμοποίησε η πολιτεία, «της τα ‘φερα κανονικά». Η αμοιβή μου ήταν ελαχίστη και με δελτίο παροχής μέχρι την τελευταία πεντάρα. Το μαύρο σκασμό βγάλανε λοιπόν, το λιγότερο σ’ ένα μήνα από την ώρα που αμόλησαν…την μομφή εναντίον μου. Έπεσε η αυλαία τους πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμουν …Είπαμε, η Παγκόσμια Συμπαντική Δικαιοσύνη. Επίσης παρατήρησα πως όποιος τους στήριζε, απλά άλλαξε στρατόπεδο. Έτσι συμβαίνει εξάλλου με τους απατεώνες.

Α.Τ.: Μεταξύ πολλών μπιλιέτων ψυχής, έχεις αναφέρει πως «η Ελλάδα δεν τελειώνει στα σκυλάδικα»… Ωστόσο η ανεξίτηλη χαρακιά στην καρδιά «αυτή η νύχτα μένει» στηλιτεύει τα κακώς κείμενα και την «πλέμπα» της επαρχίας και του λουλουδοτράγουδου… Τελειώσαμε τους μισθούς και τα δάνεια στα λουλούδια ή θα ανθίσει μια νέα Ελλάδα πιο μυαλωμένη και μαλωμένη με το παρελθόν της;

Σ.Κ: Θα σου απαντήσω πολύ λακωνικά κι ο νοών, νοείτω. Έρχεται υποχρεωτικά η Ανάσταση. Αρκετά η ευκολία του «τίποτα».

Α.Τ.: Τι οδήγησε τον «Πλούτο» να… χρεοκοπήσει; Αφού την ίδια περίοδο από τα «μπετά» του ΔηΠεΘε Καβάλας, παρέδωσες ένα διαμάντι πολιτισμού στην πόλη, εγκαινιάζοντας και το δημοτικό θέατρο Παλλάς.

Σ.Κ.: Τα παίρνανε όλοι απ’ όλες τις μεριές. Έφυγα πληγωμένος από ‘κει γιατί όλοι θέλανε μίζες από το θέατρο. Δεν κάνει πια. Έχουν πεθάνει οι άνθρωποι. Το θέατρο έμεινε στην πόλη, το δουλεύει μάλιστα τώρα ένας ταλαντούχος συνάδελφος κι αυτό έχει σημασία.

Α.Τ.: Πόσοι μαύρα λοιπόν και ποιο πιάνο, θα αθωώσει την πολιτική ζωή του τόπου; Τι είναι η Σπείρα – Σπείρα και πόσους κύκλους καπνού αντέχει να φυσήξει στον άρρωστο αέρα που αναπνέουμε; Θα αντέξει να παραδίδει μαθήματα «αγκαλιάς» επί σκηνής;

Σ.Κ.: Έχουμε αντέξει με φτώχεια και πάντα στην δυσκολία μας, ερχόταν μια βοήθεια. Πότε κάτι από το Υπουργείο, πότε μια επιδότηση από τον ΟΑΕΔ για τα άνεργα μέλη μας. Πολύ περισσότερες πάντα οι ανάγκες από τα λεφτά, αλλά αντέξαμε. Μας στήριξε ο κόσμος. Δεν μας άφησε το κοινό. Αυτό εξάλλου μας έδινε δύναμη. Φέτος δώσαμε ένα υπέροχο μιούζικαλ. Μια τρελή Τετάρτη, «Αντιμνημόνιο» με πίτσες και κρασιά. Ετοιμάζουμε περιοδεία με τον Αριστοφάνη στην Ελλάδα μας και στην Ευρώπη.

Α.Τ.: Πόσος. «έρωτας έπεσε» με τον Κώστα Μακεδόνα τόσα χρόνια μετά το πρώτο σας «ραντεβού» επί σκηνής σε εκείνα τα ωραία βράδια με το «να’ πιανα το φως κι άντε φίλα το»; Έχω μια απορία ακόμα με τον στίχο σου «του μπαμπά η καρέκλα»…

Σ.Κ.: Πολύ μεγάλος, έρωτας παντοτινός και ουσιαστικός. Είμαστε αδέρφια. Του μπαμπά μου η καρέκλα. Τα παιδικά μου χρόνια σε τραγούδι. Οι φόβοι, οι αγάπες, οι σκηνές με τη μαμά και το μπαμπά…

Α.Τ.: Ύστερα. ήρθαν οι μέλισσες και η πρώτη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, αποθεώνει και απογειώνει τα τραγούδια σου. Ένας δίσκος που προσωπικά έχω λιώσει… μέσα μου ζάχαρη.

Σ.Κ.: Κι εγώ τις λατρεύω τις «Μέλισσες». Μαζί με τον «Καραγκιόζη» και το «Τρίτο Στεφάνι» το βάζω στα 3 λατρεμένα μου CD.

Α.Τ.: 5 λέξεις που είναι ο Σταμάτης;

Σ.Κ.: Δίκαιος. Ένθερμος. Δεκτικός. Καλαμπουρτζής. Έλληνας.

Ευχαριστούμε θερμά την φωτογράφο Καρολίνα Τσιρογιάννη για την ευγενική παραχώρηση των φωτογραφιών.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.