Περνάμε όμορφα! Ονειρεμένα.

Λέξεις
echaritygr
23 Μαρτίου 2016
0
297
3 minutes read

Βράδυ Παρασκευής. Δύσκολη εβδομάδα. Η κούραση μ’έχει καταβάλλει. Σωματική ή ψυχολογική, δε ξέρω. Προβλήματα στη δουλειά, οικονομικά, προσωπικά, πόλεμος στο μυαλό μου, κι εκείνο το βλέμμα. Ουρλιαχτά στον Κορινό. Ένα ταξίδι και η συνειδητοποίηση της διπλής πραγματικότητας. Ένας κόσμος σε παράλληλες ταχύτες. Η ζωή κυλά φυσιολογικά. Όχι όμως και σ’εκείνο το ψυχρό κτίριο… εκεί ουρλιαχτά. Γαλανά απελπισμένα μάτια και η μυρωδιά του θανάτου στον αέρα. Γραμμές σφαγής. Ζωντανών πλασμάτων και ψυχών, που είχαν απλώς την ατυχία να εμφορεθούν ένα άλλο ένδυμα. Όχι το δίποδο ανθρώπινο.

Έβαλα το κλειδί στη μηχανή και οδηγούσα μουδιασμένη. Πώς γίνεται ο άνθρωπος να αδιαφορεί; Πώς γίνεται να μη κατανοεί, πως δεν είναι μόνος στο πλανήτη. Πως αυτό που τρώει, είχε ζωή. Οικογένεια, συναισθήματα, φοβήθηκε, έκλαψε, πόνεσε, σπάραξε για τη ζωή που χάνει. Είναι κατώτερο, θα μου πεις. Εμείς είμαστε το ανώτερο είδος. Και αποφασίζουμε, πως δε σεβόμαστε αυτή τη ζωή. Τερμάτισε η διάθεση. Κι έτσι, δε θα πάω πουθενά απόψε. Μου αρκεί ένα ποτήρι κρασί. Μήπως αυτό και χαλαρώσει τα σίδερα της φυλακής μου. Για το μυαλό μου σου λέω. Αυτό, είναι η δική μου φυλακή.

Μετά από μια ώρα, τα σίδερα δε λιώνουν. Δε μαλακώνουν, το μυαλό δε γαληνεύει. Μνήμες. 4 μήνες πρίν ακριβώς. Πάλι νύχτα Παρασκευής. Σαν σήμερα. Νόμιζα πως έβλεπα ταινία. Επιστημονικής φαντασίας. Τρομοκράτες σε συναυλιακό χώρο. Και νεκροί. Όμως η πραγματικότητα, ξεπερνάει κατα πολύ τη φαντασία. 129 νεκροί. Αριθμοί. Άνθρωποι που μετά τη κουραστική εβδομάδα, θέλησαν να διασκεδάσουν. Και περάσαν ονειρεμένα. Εφιαλτικά ονειρεμένα. Για τη Γαλλία σου λέω. Εκείνο τον συναυλιακό χώρο, κολαστήριο ψυχών τελικά και αυτό. Πέρασε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Και η ζωή συνεχίστηκε. Και τώρα βάρκες. Έρχονται κατά χιλιάδες. Προκαλούν συνειδήσεις, απωθημένα, απήθμενα κρυμμένα πάθη, ευαισθησίες ή φόβους μας. Η πραγματικότητα, είναι υποκειμενική. Φιλτράρεται από τον φακό, που την βλέπουν τα μάτια που τη κοιτάνε ή παραποιείται ηθελημένα από εκείνους που θα σου τη σερβίρουν. Όμως ο πόλεμος, οι χειροβομβίδες, ο πόνος του ακρωτηριασμού, του ξεριζωμού, ο τρόμος, είναι απόλυτα και ανελέητα αληθινά. Εκείνα τα παιδικά μάτια που πνίγονται στη λάσπη της Ειδομένης και έχουν βουλιάξει στο εδώ και στο εκεί, σε έναν βάλτο χωρίς διαφυγή και μπροστά σε κλειστά σύνορα, είναι η καθημερινή απόδειξη της ανεπάρκειας μας. Κι εμείς, μέσα στην οικονομική μας ασφυξία, «συμπαραστεκόμαστε». Όπως μπορούμε. Και όσοι θέλουμε. Ανατριχίλα. Τώρα θα περάσουμε καλά.

Νύχτες σαν τη σημερινή, σκέφτομαι πως η ανθρωπότητα έκανε τον κύκλο της. Αν ήταν κάτι να πει, το είπε προ πολλού. Και τώρα, μεταξύ φραχτών, κλειστών συνόρων. Συνεδρίων G20, κάπιταλ κοντρόλς, τζιχαντζιστών, σφαγείων και πνιγμένης Μεσογείου, καίει τα εγκεφαλικά της κύτταρα. Καίει τους νευρώνες της, καίει συνειδήσεις. Και όταν όλα τα κάψει, τότε θα φαγωθεί μεταξύ της. Ήδη το φαγοπότι άρχισε.

Το ισλαμικό κράτος, δρομολογεί τους στόχους του. Οι δυτικοί βρίσκονται σε απειλή. Και λοξοκοιτάζουν Συρία. Κανείς να μη περάσει, μη περάσει και ο τζιχαντζιστής. Αλλά η αλήθεια, ακούγεται πιο δυνατά από τους πυροβολισμούς στο Μπατακλάν. Πιο δυνατά από τις φωνές των φοβικών αυτοπαρακαλούμενων εθνικιστών. Σπείραμε ανέμους και θύελλες θερίζουμε. Γιατί τελικά όλα είναι στο μυαλό. Η αρρώστια είναι στο μυαλό. Οι πεποιθήσεις, η γαλούχηση λάθος στερεότυπων, ο φανατισμός, ο σπιθισμός κάθε είδους, ο ρατσισμός, ο μη σεβασμός στη ζωή όποιας μορφής ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας, φύλλου, είδους. Βία σπείραμε και βία θα θερίσουμε. Γιατί δε μάθαμε να σεβόμαστε. Γιατί ο καθένας λειτουργεί καταπατώντας την ελευθερία και τη ζωή του άλλου. Γιατί τελικά, όπως αντιμετωπίζουμε εμείς το μοσχάρι στη σφαγή, έτσι μας αντιμετώπιζουν και οι ισχυροί αυτού του κόσμου. Εμφορούμενοι όποια δύναμη τους δίδεται. Πολιτική, στρατιωτική, οικονομική, διαστροφική λόγω πεποιθήσεων.

Σχετικότητα. Είδες πόσο κοντά είναι το νταχάου; Μια λεπτή διαχωριστική γραμμή. Να πέσεις στο διάβα του διαφορετικού που δε σε σέβεται. Και τότε, ίσως είσαι εσύ ο Εβραίος απέναντι στον Χίτλερ, ο Γάλλος απέναντι στον τζιχατζιστή, η κοπέλα του ανατολικού μπλοκ μπροστά στον προαγωγό της, ο φτωχός απέναντι στον κατασχέτη νόμο, το γουρουνάκι στη γραμμή σφαγής, ο έγχρωμος στο Φεργκιουσόν, ο 15χρονος στα Εξάρχεια, ο Παλαιστίνιος στη Γάζα, η γυναίκα στην Ινδία, ο πρόσφυγας στον Έβρο που τρέχει να ξεφύγει απο τον πόλεμο.

Το καζάνι έβραζε, κοχλάζει και σε λίγο θα ξεχειλίσει. Και δε θα σταματήσει ποτέ, ώσπου η σκέψη και η καρδιά του ανθρώπου να αλλάξει. Μα όμως δε θα αλλάξει. Θα παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις, θα μαζέψουμε δυνάμεις και υπάρχοντα για τους θαλασσοπνιγμένους, θα περιμένουμε τις κινήσεις των Ευρωπαίων εταίρων, θα κάνουμε το σταυρό μας, θα μακαρίσουμε τη Τζολί για την φιλευσπλαχνία της και πάλι θα ακονίσουμε τα πιρούνια μας και θα ξαναστρώσουμε το τραπέζι. Μέχρι τη νέα καταστροφή που θα μουσκέψει κροκοδείλια ή ειλικρινά τα μάγουλα μας. Και θα κάνουμε ρεπορτάζ, και θα συμπονέσουμε και θα ξανακοιμηθούμε ικανοποιημένοι. Αρκεί να μην είμαστε εμείς εκείνοι που την επόμενη μέρα δε ξυπνάμε. Μέχρι τότε, όλα καλά. Και ολίγον θλιβερά, αν η πραγματικότητα σου, υποδεικνυεί να συμπονέσεις. Γιατί οι άνθρωποι, οι περισσότεροι, δεν είναι κακοί, είναι αδιάφοροι. Και αυτή, είναι η μεγαλύτερη καταστροφή. Όσο για τους άλλους… εκείνοι, με τη καλοσύνη στη ψυχή, που βλέπουν στον άλλο –τον όποιο άλλο- τον εαυτό τους, είναι η ελπίδα πως ακόμη δεν έχουμε πεθάνει. Είναι το μικρό φωτάκι στο κελί μου, κάτι τέτοιες νύχτες, που τα σίδερα στενεύουν.

Αργεί να ξημερώσει πάλι. Μακριά κι η νύχτα αυτή. Καληνύχτα Κεμάλ. Ναί, αυτός ο κόσμος, ίσως δεν αλλάξει ποτέ.

Ιόνη Ονουφριάδου / Συντάκτρια, Θεολόγος

Βοήθησέ μας να υποστηρίξουμε

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.