«Ήταν για εμένα φυσιολογικό να καταγράψω τα ντοκουμέντα κάθε στιγμής από την πανέμορφη ζωή της “Μπεκς”, όπως αποκαλούσαμε την κόρη μας με τη σύζυγό μου, Μαρίζα. Όπως όταν ήταν 2 ετών και το προσωπάκι της έδειχνε να λάμπει. Όπως όταν χόρευε στη σκηνή στα 12 της αψηφώντας την βαρύτητα με χάρη. Όπως όταν έπαιζε στον αγρό με τον σκύλο της “Κούκι”, με χαμόγελο τεράστιο ως τον ουρανό. Ήταν πολύ πιο δύσκολο, να καταγράφω την αρρώστια και τον θάνατό της από μία σπάνια και άκρως επιθετική μορφή καρκίνου στα κόκαλα.

Όπως την ώρα που βρισκόταν στο σκοτάδι παίρνοντας τα ειδικά υγρά μετά από μία χημειοθεραπεία, με ανάμνηση τα μακριά μαύρα μαλλιά της. Όπως όταν αγκάλιαζε το αρκουδάκι της “Σνάγκλς” καθώς κοιμόταν στο νοσοκομείο, εν μέσω κάποιων πολύ δύσκολων διαδικασιών που ελπίζαμε να την σώσουν. Και όπως την στιγμή που η μητέρα της έκλαιγε πάνω από το σώμα της, λίγα λεπτά αφότου η Μπεκς είχε πεθάνει, με τις φακίδες στο πρόσωπό της ως ένα σκληρό σημάδι της νεότητάς της και της ομορφιάς της».

Το περασμένο φθινόπωρο, το πρακτορείο Reuters, δημοσίευσε μία μεγάλη φωτογραφική έκθεση της μάχης που έδωσε η οικογένεια της «Μπεκς» -ή αλλιώς Ρεμπέκα Ζάμιτ Λούπι- με την αρρώστια της, μία μάχη που έγινε ακόμα πιο δύσκολη λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, που χτύπησε τη Μάλτα, το νησί που ζούσε. Αυτή η έκθεση, τελείωνε με μία στιγμή ελπίδας, καθώς είχε βγει από το νοσοκομείο μετά από πολύμηνες δύσκολες θεραπείες.

«Στην πρώτη έξοδο της Μπεκς, λίγες ημέρες αφού βγήκε από το νοσοκομείο, την πήγα σε μία σκοτεινή περιοχή για να μπορέσει να δει έναν κομήτη. Παρότι ο κομήτης δεν ήταν ορατός με γυμνό μάτι, η Μπεκς κατάφερε να τον δει με τη βοήθεια ειδικών φακών της κάμερας. Μετά είδαμε και ένα αστέρι να πέφτει. Κάναμε μία ευχή, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε τι ευχηθήκαμε… Εξάλλου, πάντα πίστευα στην ελπίδα, πίστευα στο καλύτερο δυνατό σενάριο» δηλώνει ο πατέρας της, ο οποίος συμπληρώνει πως όταν βγήκε από το νοσοκομείο στα μέσα Ιουλίου, πίστεψε πως τα χειρότερα είχαν περάσει.

Δύο μήνες αργότερα, η Μπεκς ξαναμπήκε στο νοσοκομείο. Χωρίς να το γνωρίζει κανείς, η Ρεμπέκα έβλεπε για τελευταία φορά, στις 27 Σεπτεμβρίου, τον σκύλο και τις γάτες της, το κρεβάτι του δωματίου της, έφευγε από το σπίτι στο οποίο δεν θα επέστρεφε ποτέ…

«Έχει περάσει ένας χρόνος από την ημέρα που διαγνώστηκα με μία σπάνια μορφή καρκίνου στα κόκαλα, που λέγεται “Ewings Sarcoma”. Τότε δεν πίστευα ότι θα είμαι ακόμα στη μάχη, αλλά να’μαι, χωρίς χημειοθεραπείες ή ακτινοθεραπείες μπροστά μου. Ειλικρινά, πίστευα ότι θα έχω πίσω τη ζωή μου, να κάνω online μαθήματα για το σχολείο από το σπίτι. Αντίθετα, δεν μπορώ ούτε αυτό να κάνω. Υπάρχουν ημέρες που θυμώνω και φοβάμαι αλλά και ημέρες που νιώθω ευγνώμον για όλη την αγάπη και την στήριξη που μου δείχνουν όλοι. Δεν θα μπορούσα να παλέψω χωρίς τους φίλους μου, την οικογένειά μου και κάποιους που δεν γνωρίζω προσωπικά. Ήθελα απλά να τους πω, ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».

Η Ρεμπέκα πέθανε γαλήνια, ένα κυριακάτικο πρωινό, στις 3 Ιανουαρίου του 2021, με τους γονείς της να είναι δίπλα της. Η κατάσταση της υγείας της, είχε δείξει σημάδια επιδείνωσης από το βράδυ της παραμονής Χριστουγέννων, «ήταν η χειρότερη νύκτα που πέρασε ποτέ» δηλώνει ο πατέρας της. Μετά από δύο ημέρες η κατάσταση βελτιώθηκε λίγο αλλά μετά έπεσε σε βαθύ κώμα και δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις της.

«Της διάβαζα πολύ, τελειώσαμε το βιβλίο του Χάρι Πότερ και ξεκινήσαμε και την σειρά, κρατώντας το χέρι της Λένε, ότι η ακοή είναι το τελευταίο που χάνεται και ήθελα να ακούει τις φωνές μας», αναφέρει ο πατέρας της και συνεχίζει λέγοντας «στο τέλος, η αναπνοή της δυσκόλευε όλο και περισσότερo, μετά δεν υπήρχε κάτι άλλο…»

Ο πατέρας της, την ενθάρρυνε ότι μπορούσε να τον ακούει και να τον καταλαβαίνει περισσότερο απ’ ό,τι πριν και να μην φοβάται.

Η είδηση του θανάτου της διαδόθηκε γρήγορα. Λόγω του κορονοϊού, επιτράπηκε μόνο σε 180 άτομα να παρευρεθούν στην εκκλησία, ενώ η τελετή έγινε και σε ζωντανή διαδικτυακή κάλυψη «για να συμμετέχει περισσότερος κόσμος», όπως εξήγησε ο πατέρας της.

Η σορός της Μπεκς αποτεφρώθηκε στην Αγγλία. Λίγους μήνες πριν πεθάνει, η Μπεκς έπαιζε ένα παιχνίδι στο κινητό της «Sky Children of the Light.»

«Ήθελε να παίζουμε μαζί και αναγκάστηκα να αναβαθμίσω το παλιό μου κινητό. Το παιχνίδι είχε έντονους συμβολισμούς των διαφόρων σταδίων της ζωής, από την παιδική ηλικία μέχρι τον θάνατο. Ήταν ο οδηγός μου, ο μέντοράς μου, η δασκάλα μου. Μία ζωή προσπαθούσα να την καθοδηγώ και τώρα το έκανε εκείνη σε εμένα. Το κομμάτι που δεν μου έδειξε στο παιχνίδι, ήταν το σημείο που ο χαρακτήρας πρέπει να πεθάνει για να συνεχίσει. Μου έλεγε ότι δεν ήμουν έτοιμος γι’ αυτό».

«Για μένα, το παιχνίδι αυτό εξελίχθηκε σε μία μεταφορά του τι θα συμβεί όταν πεθάνω. Θα είναι εκεί να με περιμένει, να μου πιάσει το χέρι και να λειτουργήσεις σαν φύλακας και οδηγός μου, να με πάει όπου πρέπει να πάω» καταλήγει ο πατέρας.