Ψυχολογία: Παιδί και υπευθυνότητα

Υγεία
echaritygr
30 Μαρτίου 2017
0
142
2 minutes read

Υπευθυνότητα. Μία έννοια σημαντική, η οποία όμως σπάνια συναντάται από τους περισσότερους ανθρώπους πριν από την έναρξη της ενήλικης ζωής, οπότε και εμφανίζεται σαν κομήτης-απαίτηση στις ζωές μας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, ξεκινώντας από τη νηπιακή ηλικία, στην ελληνική κοινωνία. Από τη νηπιακή ηλικία λοιπόν, όπου αρχίζουν οι πρώτες καταγραφές στη μνήμη ενός παιδιού, τα ελληνόπουλα μαθαίνουν συγκεκριμένα μοτίβα συμπεριφοράς. Βάσει λοιπόν αυτών των προτύπων, υπάρχει η μαμά (συνήθως), η οποία λειτουργεί ως “ουρά”. Είναι πάντα πίσω από το παιδί, το οποίο βάζει και βγάζει εκατοντάδες παιχνιδιών, ρούχων και αντικειμένων από κουτιά, συρτάρια και ράφια, αφήνοντας εύκολα στο πέρασμά του ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Το οποίο βεβαίως βομβαρδισμένο τοπίο ως εκ θαύματος επανέρχεται στη νομοτελειακή του εντέλεια, κάπου κατά την διάρκεια του φαγητού ή του ύπνου του παιδιού, χωρίς απαραίτητα αυτό να είναι γνώστης της μετέπειτα διαδικασίας συμμαζέματος.

Προχωράμε στην παιδική ηλικία, όπου πλέον το σχολείο με όλες του τις υποχρεώσεις μπαίνει στο πρόγραμμα του παιδιού. Απαιτείται λοιπόν σταδιακά από το παιδί να μάθει να είναι λίγο πιο υπεύθυνο, γνωρίζοντας το πρόγραμμά του, όντας στην θέση να φέρει εις πέρας τα καθήκοντά του, να ετοιμάσει την τσάντα του κι ούτω καθ ‘εξής. Εδώ θα συναντήσουμε το γονιό-ελικόπτερο, ο οποίος είναι εκεί πριν από το παιδί του για το παιδί του. Θα σημειώσει όλες τις ασκήσεις, θα “βοηθήσει” ενεργά στη ολοκλήρωσή τους, θα μεσολαβήσει γιατί νιώθει ότι το παιδί του αδικείται και γενικότερα θα προγραμματίζει τα πάντα, ακόμη και τις μέρες φροντίδας της υγιεινής του παιδιού.

Φτάνουμε στην εφηβεία, όπου πλέον το μικρό ανθρωπάκι μας έχει μεγαλώσει λίγο και αρχίζει να μας κακοφαίνεται η εικόνα. Η εικόνα ενός πλέον ανεπτυγμένου ανθρώπου, ο οποίος νομίζει ότι ένα τυπικό σπίτι λειτουργεί ως ξενοδοχείο, αφού τα κρεβάτια, οι ντουλάπες, τα άπλυτα και όλο το υπόλοιπο σπίτι λειτουργούν με εξωτερικές υπηρεσίες στις οποίες δε συμμετέχουν καθόλου.

Τέλος, φτάνουμε στο τσουνάμι της ενήλικης ζωής, όπου πλέον θεωρείται αυτονόητο (;!) ότι πρέπει κανείς να λειτουργεί υπεύθυνα, να είναι σε θέση να προγραμματίσει τη φοίτηση μίας σχολής ενώ δεν έχει πιάσει μόνος του ούτε τη φοίτηση δημοτικού. Ταυτόχρονα, εάν κληθεί να μείνει μόνος σε ένα σπίτι, τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα, καθώς οι λογαριασμοί πρέπει να πληρωθούν, κανένας δεν πρόκειται να σου θυμίσει πότε να πλύνεις τα δόντια σου και ω! τι έκπληξη τα τζιν σου δεν βρίσκονται πλυμένα και σιδερωμένα στη ντουλάπα. Τι κάνεις λάθος;

Είσαι μία μεγάλη γαϊδούρα, που ποιος άντρας θα σε πάρει αν δεν ξέρεις να μαγειρέψεις ένα πιάτο φαί και να βάλεις ένα ρημαδιασμένο πλυντήριο. Άσχετα, αν μέχρι τα 18 σου είχες εξαιρετική σχέση με το πλυντήριο, καθώς ήταν μία πολύ βολική ηλεκτρική συσκευή-πάγκος δίπλα από την μπανιέρα που δεν έχεις ιδέα πώς να το χρησιμοποιήσεις.

Για όλα τα παραπάνω λοιπόν και για την καλύτερη αυτονομία, αυτοπεποίθηση και υπευθυνότητα ενός παιδιού, εφήβου και αύριο ενήλικα ανθρώπου, είναι πολύ σημαντικό να δίνουμε στα παιδιά ευθύνες. Ευθύνες για τον εαυτό τους, τα παιχνίδια τους, το δωμάτιό τους, τη υγιεινή τους, τον προγραμματισμό του χρόνου τους και την διαχείριση των χρημάτων τους. Φυσικά, αυτές οι ευθύνες πρέπει να είναι ανάλογες της ηλικίας, των δυνατοτήτων και των αντοχών του παιδιού και σίγουρα δεν πρέπει οι ευθύνες να μετατρέπονται σε τιμωρίες. Δεν είναι λοιπόν τιμωρία να συμμαζέψει το δωμάτιό του ή να πλύνει τα πιάτα, είναι μία ευθύνη όπως όλες εκείνες που κάθε μέλος της οικογένειας πρέπει να φέρει εις πέρας. Δυστυχώς οι υπεύθυνοι ενήλικες δεν είναι ξεχωριστό ανθρώπινο είδος, ίδιον του χαρακτήρα ή κάτι που εμφανίζεται σε μία στιγμή αλλά μία μακροχρόνια, βαθμιαία διαδικασία που μόνο οφέλη μπορεί να έχει στη ζωή ενός ανθρώπου.

Bio
Latest Posts

echaritygr

Η Οικογένεια του e-Charity.gr Portal, απέναντι στην λογική της απλής κριτικής και της ακατάσχετης αποποίησης ευθυνών ή της άκρατης φιλολογίας, αναλαμβάνει τις ευθύνες του μέλλοντος, ΣΗΜΕΡΑ. Για εμάς, εσάς, το ΑΥΡΙΟ των παιδιών μας. Με μεράκι, αγάπη στον συνάνθρωπό μας κι αφοσίωση στον στόχο μας, συναντιόμαστε από κάθε γειτονιά της Ελλάδας, με έναν σκοπό. Να κάνουμε το όραμά μας, ΠΡΑΞΗ. Την Αλληλεγγύη, ΖΩΗ.